ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 7 – บทที่ 8

“จ้า…หวัดดีตอนเช้า…ก็เพราะแดดกับกระดิ่งของอันน่านั่นแหละ…” หญิงสาวนั่งห้อยขาลงข้างเตียง รอให้สมองเข้าที่เข้าทางค่อยเปลี่ยนอิริยาบถ

“คิริอาจะรับน้ำเปล่าหรือน้ำส้มคั้นสดดีเจ้าคะ ตื่นนอนใหม่ๆ แบบนี้” อันน่าถามเสียงใส มองเจ้านายสาวที่ดูตัวเล็กและอ่อนเยาว์ราวกับเด็กสาวๆ ด้วยสายตาละมุนละไม

โอ้ว มีอาหารให้กินตั้งแต่ลืมตาตื่นเลยวุ้ย…เพลงพิณคิดในใจ ก่อนจะตอบ “อืม สองอย่างเลยก็ดีจ้ะ…อย่างละนิดพอนะ…เดี๋ยวฉันไปจัดการตัวเองก่อน” พูดจบหญิงสาวก็เดินเกาสะโพกตรงไปยังห้องน้ำกว้างขวางที่เธอรู้จากอันน่าเมื่อค่ำวานว่าต้องใช้ร่วมกับคอนสแตนติน…เฮ้อ แย่จัง

เสร็จจากอาหารเครื่องดื่มเบาๆ ยามเช้า เพลงพิณก็เดินไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่หน้าต่าง รับลมเล่นสักพักก็หันมาหาอันน่าที่มีใบหน้ายิ้มตลอดเวลา

“ฉันอยากออกกำลังกายอ่ะอันน่า…ที่ไหนทำได้บ้างเนี่ย”

“ที่ชั้นล่างมีห้องออกกำลังกาย มีสระว่ายน้ำในร่ม สนามแบดมินตัน สระว่ายน้ำด้านนอกและสนามเทนนิส…และเอ่อ มีม้าสองตัวด้วยเจ้าค่ะ”

เพลงพิณหันขวับและตาเล็กเบิกโตเท่าไข่ห่าน “ม้า…ม้าที่ร้องฮี้ๆ น่ะนะ…” พออีกฝ่ายพยักหน้าและหัวเราะเบาๆ คนตัวเล็กก็ร้อง “เยี่ยมกู้ด”

เพลงพิณรักการขี่ม้ามาก…ทั้งที่ออกจะสงสารม้าที่ต้องแบกคนและวิ่งวนบ้าง วิ่งไปกลับบ้าง บางทีก็ต้องกระโดดข้ามสิ่งกีดขวางทั้งที่มีทางให้อ้อมไปได้ และยิ่งคนขี่ทำเท่เอาแฟนของตัวเองไปนั่งด้วยกันเลียนแบบพระนางในละครหญิงสาวก็ยิ่งแอนตี้ เพราะสงสารม้าที่ต้องรับน้ำหนักร้อยกว่ากิโลนั่น…แต่เธอก็รู้ดีว่าม้าดีๆ แข็งแรงๆ จำเป็นต้องวิ่งออกกำลังกายอย่างเพียงพอ

“เพอร์เฟ็กต์จริงๆ…ชีวิต…เอาล่ะ ถ้าเป็นชั้นล่าง ฉันขี้เกียจต้องแต่งตัวลงไปอ่ะ ขอเต้นแอโรบิกบนนี้ก่อนก็แล้วกัน นี่ฉันจะเปิดเพลงที่ไหนได้บ้างเนี่ย”

สิ่งที่จะตอบสนองในสิ่งที่เพลงพิณต้องการได้คือห้องดูหนัง ที่มีระบบเครื่องเสียงสุดยอดและมีให้เลือกระหว่างดังอยู่ภายในห้องหรือดังทั่วทั้งชั้นสี่…อันน่าเพิ่มเติมว่า บางทีคอนสแตนตินก็จะอารมณ์สุนทรีย์เปิดเพลงคลาสสิกหรือไม่ก็เพลงโหมโรงโอเปร่าให้ดังไปทั่วทั้งชั้นขณะนั่งทำงานอยู่ในห้อง

ด้วยความที่อยากเทสต์ความก้องกังวานของเสียง เพลงพิณจึงเลือกให้เพลงดังก้องไปทั่ว แล้วหญิงสาวก็ออกไปเต้นรับลมที่ระเบียงกว้างด้านตรงข้ามห้องชุด อันน่าและคนงานอีกนับสิบชีวิตที่กำลังทำความสะอาดชั้นสามกับชั้นสี่ได้ยินเพลงฮิพฮ็อพชื่อดังเป็นชุดเรียงกันไม่หยุด ขณะเสียงใสๆ ของนายผู้หญิงก็ร้องเพลงที่มีท่อนสบถบ้างสัปดนบ้างให้ลั่นไป

ปกติเวลานายท่านคอนสแตนตินอยู่ ปราสาทจะเงียบสงบชนิดที่ได้ยินเสียงลมเสียดแทรกช่องว่างของก้อนอิฐ พวกเขาซึ่งต้องทำงานในส่วนต่างๆ รู้กิจวัตรของนายท่านเป็นอย่างดี…ก่อนสิบโมงจะไม่มีการส่งเสียงใดๆ อย่างเด็ดขาด ถึงจะเลยสิบโมงพวกเขาก็ยังต้องระวัง ถ้าหลบได้ก็หลบ จะไม่มีการเพ่นพ่านให้นายท่านที่รักความเป็นส่วนตัวอย่างที่สุดต้องหงุดหงิดใจ

วันนี้นอกจากเสียงเพลงดังสนั่นก้องไปจนถึงชั้นล่างแล้ว เหล่าคนงานยังตะลึงกันไปเป็นพักๆ เมื่อนายหญิงร้องเพลงท่อนที่หมิ่นเหม่มาก

“ฉะ ฉัน อยากจะอยู่บนตัวเธอ…เธ้อ เธอ แค่เธอ…แค่บนตัวเธอ…โย้ว โย้ว…หนึ่ง สอง สาม” พอเสียงร้องเพลงเงียบไป พวกเขาก็ได้ยินนายหญิงร้องทักบอดี้การ์ดของเธอที่มาออกกำลังกายกันที่ระเบียงชั้นสอง…นายหญิงที่ตัวเล็กนักแต่พลังเสียงนั้นยิ่งใหญ่ เธอตะโกนอย่างร่าเริงลงไปว่า “เฮ้ ทีม…หลับสบายดีไหม…ออกกำลังกายกันเหรอ แมนจัง…โอ้ว สตีเฟ่น กล้ามโตมากอ่ะ”

แล้วเพลงใหม่ก็ดังขึ้นอีก พร้อมกับเสียงร้องเล็กใส “เชก ชะ เชก โว้ เย…ส่ายก้นของเธอ ส่ายเจ้าคู่โตของเธอเข้าสิ…โอ้ เยะ เยะ เยะ…ส่ายให้ระรัว ระรัว…”

เหล่าคนงานมองหน้าเพื่อนที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ…พวกเขายังไม่รู้เลยว่านายท่านคอนสแตนตินกลับมาจะเป็นยังไง

โปรดติดตามตอนต่อไป…