ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 7 – บทที่ 8

เพลงพิณรู้สึกแปลกๆ เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจลึกๆ และได้กลิ่นโคโลญผู้ชายลอยมาในอากาศจากปกติที่เป็นคนหลับง่าย ก็ดูเหมือนตาจะค้างแข็งขึ้นมาทันที…ถึงเขาจะเป็นเกย์ ทำตัวเหมือนหมีเหมือนหมาป่าที่พูดไปคำรามไป แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เจ้าของแผ่นท้องแน่นปั๋งดูไร้ไขมัน…ที่เธอพูดมากเมื่อครู่ก็เพราะกลบความตื่นเต้นประหลาดๆ เท่านั้น ไม่เห็นจะอยากต่อล้อต่อเถียงเสวนากับเขาสักนิด…รอให้เธอไปที่เกาะมิครอสเสียก่อนเถอะ เธอกับเขาจะอยู่คนละปีกปราสาท วันๆ ไม่ต้องเจอหน้ากันให้อารมณ์เสียเลย แต่ขณะอยู่ที่นี่เธอต้องอดทน พยายามอย่าให้ญาติขี้งกขี้ระแวงของเขาผิดสังเกตไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นกว่าจะครบกำหนดจ้างงาน สงสัยคอนสแตนตินจะเป็นกำพร้า เพราะเธอคงสติแตกฆาตกรรมหมู่ครอบครัวเขาซะเหี้ยน…เอ่อ อาจจะยกเว้นยอร์โก้ไว้สักคน เพราะเขาไม่มีพิษไม่มีภัยและอัธยาศัยดี

คอนสแตนตินนอนชิดริมเตียงและกำลังพยายามทำใจให้ว่าง ตัดเรื่องกังวล และบังคับตัวเองให้หลับ แต่จู่ๆ เพลงพิณก็ผุดลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดไฟหัวเตียง…นี่เธอจะทำบ้าอะไรอีกวะ

“จะทำอะไรหา!” เสียงใหญ่ตะคอก

“จะเปลี่ยนชุดนอนใหม่ ไม่ชอบชุดนี้” เสียงเล็กๆ ตอบก่อนที่เจ้าตัวจะลงจากเตียงและเดินตรงไปยังห้องแต่งตัว

คอนสแตนตินได้ฟังคำตอบก็หรี่ตา…ฮึ เธอวุ่นวายได้วันนี้วันเดียวแหละ รอไปเกาะมิครอสเสียก่อนเถอะ เขาจะให้เธอไปอยู่อีกปีกปราสาท อยากจะทำอะไรก็ทำไปในที่ทางของตัวเอง แต่ถ้ายังกวนประสาท ยังกวนใจ เขาก็จะจับไปขังในหอคอยซะเลย…หมดเรื่อง

เพลงพิณมาที่เตียงอีกครั้งด้วยกางเกงนอนแบบเดิมแต่เสื้อเปลี่ยนจากเสื้อแขนผ่าหน้าติดกระดุมแถวมาเป็นเสื้อสายเดี่ยวตัวหลวม เธอยังหอบชุดนอนชุดเก่ามาด้วย คนที่นอนมองการกระทำบ้าๆ นั้นอยู่บนเตียง ไม่เข้าใจเหตุผลเลยสักนิดเดียว แต่ก็ไม่อยากถาม มองเธอยัดชุดเสื้อผ้าส่งๆ ไว้ที่ใต้เตียงก่อนจะปิดไฟและนอนลงอีกที

“จะลุกขึ้นเปลี่ยนอะไรอีกไหม” เสียงทุ้มๆ ถามแดกดันในความมืด

น่าแปลกที่เสียงที่ตอบกลับมากลับสดใสมีแววซุกซน “อื้อ…นอนได้แล้วน่า นอนน้อยหน้าแก่นะจะบอกให้”

คอนสแตนตินเม้มปากอยู่ในความมืด…เขาอายุสามสิบห้า…และไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองแก่ สงสัยเธอจะแกล้งกวนประสาทเขามากกว่า

“ไม่ได้แกล้งนะ…เริ่มแก่แล้วจริงๆ ตีนกาตรึมเลย” เพลงพิณกระซิบง่วงๆ ราวกับรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ พอชายหนุ่มหายใจฟึดฟัดด้วยความโกรธ หญิงสาวก็หัวเราะคิกๆ ตามด้วยเสียงหาวยาวๆ ก่อนจะเงียบไป

ฝ่ายคอนสแตนตินก็ทั้งโมโหทั้งหมั่นไส้สลับกันไปหมด รำคาญและเกะกะลูกตาที่มีก้อนอะไรกลมๆ มาอยู่บนเตียง ปกติถึงเขาจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิง เขาก็ไม่เคยต้องมานอนพูดนอนคุยอะไรแบบนี้ เสร็จกิจกรรมก็นอนหลับหรือทำงานต่อ ไม่สนใจสักนิดว่าอีกคนบนเตียงจะอยู่หรือไป จะนอนท่าไหน แค่ตลอดคืนอย่ามาก่ายกอดให้เขารำคาญจนนอนไม่สนิท และตอนเช้าไม่เปิดม่านให้แสงมาส่องตาเขาเป็นอันพอ

ความคิดยังไม่ทันจะหยุดลง เพลงพิณก็กลิ้งสองตลบมาแนบชิดเขาที่นอนนิ่งอยู่ ดวงหน้าเล็กๆ เข้ามาซุกอก ขาเรียวของเธอก็ก่ายลงมาบนตัวเขาเหนือผ้าห่ม คอนสแตนตินคำรามในคอเบาๆ ก่อนจะผลักออกโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัวตื่นแม้แต่น้อย…ชายหนุ่มเม้มปากแล้วพลิกกายหันหลังให้คนกวนอารมณ์ ก่อนจะรู้สึกว่าหนังตาตัวเองเริ่มหนักอึ้งซึ่งใช้เวลาน้อยที่สุดในรอบหลายปี