ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 7 – บทที่ 8

เพลงพิณเป็นคนตื่นเช้าเสมอ ถ้าก่อนนอนเหนื่อยมากหน่อยก็จะตื่นเจ็ดโมงเช้า แต่ถ้าไม่ได้เหนื่อยอะไรนักเธอก็จะตื่นหกโมง แล้วหาน้ำดื่มหนึ่งแก้วก่อนจะเริ่มออกกำลังกายและกินข้าวเช้าในปริมาณมาก หลังจากนั้นถึงจะเริ่มทำงานที่ต้องทำในแต่ละวัน…

ตอนที่หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาห้องยังคงสลัวอยู่จากการกรองแสงของม่านหนาหนักรอบห้อง แต่เธอเดาว่าน่าจะเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว เพราะรู้สึกตื่นเต็มที่และกระปรี้กระเปร่า…และเมื่อสติเธอมาครบถ้วนเข้าจริงๆ หญิงสาวก็สะดุ้งโหยง

“พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง…อ๊ากกก” หญิงสาวอุทานแทบไม่เป็นภาษา กระเด้งตัวออกจากอกกว้างตึงแน่นด้วยกล้ามเนื้อของคอนสแตนติน…เธอทำบ้าอะไรลงไป ที่นอนตั้งกว้างแต่เธอกลับดิ้นมายังฝั่งเขา…แล้ว แล้ว…ไม่ใช่แค่แนบซบกันแบบในละคร แต่นี่เธอเล่นนอนอยู่บนตัวเขาเต็มๆ เลย…โอย พระเจ้า

เสียงแหวๆ ของหญิงสาวเรียกให้ร่างสูงที่นอนหลับสนิทรู้สึกตัวตื่นขึ้น พอลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นเพลงพิณนั่งอยู่ข้างกายเขาในสภาพหัวฟู ตาเรืองๆ อยู่ในความสลัว ชายหนุ่มก็ถอนใจ เลื่อนตัวพิงหัวเตียง แล้วมองคนข้างๆ ที่เอาแต่เบิกตามองเขา

“เป็นอะไรฮึ…แล้วนี่มาอยู่ฝั่งผมทำไม โน่น ไปนอนฝั่งของตัวเองโน่นสิ”

เพลงพิณเบิกตาโต…เนี่ยนะ รู้สึกตัวตื่นง่าย…เธอไปนอนอยู่บนตัวเขาทั้งตัวยังไม่รู้สึกเลย…ถอดวิญญาณไปดูดเลือดใครหรือเปล่าเนี่ย ถึงได้ไม่รู้สึก…

แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ลับฝีปากกันอีกก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก เพลงพิณตาลุก เพราะคิดถึงเหตุการณ์แบบนี้ไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว เลยรีบทำตามแผนที่คิดไว้ตั้งแต่ก่อนนอน ร่างเล็กกระโจนพรวดไปที่ปลายเตียง คว้าเสื้อคลุมผ้าไหมสีดำที่คอนสแตนตินพาดไว้โยนไปที่พื้น ก่อนจะพรวดมายังข้างเตียง เอื้อมมือลงไปควานหาชุดนอนที่ยัดไว้ใต้เตียงเมื่อคืน พอได้แล้วก็โยนจนเกลื่อนพื้น แล้วดึงเสื้อสายเดี่ยวของตัวเองออกทางหัวเผยให้เห็นเสื้อเกาะอกตัวเล็กด้านใน และเท่านั้นก็ยังไม่พอ คนตัวเล็กหัวหูยุ่งไปหมดก็ฉุดกระชากร่างใหญ่ให้มาอยู่กลางเตียง พร้อมกับตวัดผ้าห่มมาคลุมเธอและเขาเอาไว้

ดังนั้นพอมีเสียงเคาะและประตูเปิดออกในเวลาต่อมา มาเรียกับโซเฟียพร้อมกับสาวใช้อีกสองคนที่ถือถาดตามมาก็เห็นภาพบนเตียงอย่างที่เพลงพิณตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็น

“อ๊าย…คุณย่า คุณอา…ตกใจหมดเลยค่ะ” เพลงพิณกรีดร้องเมื่อประตูเปิดและเห็นคนที่เข้ามา ร่างเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่มเพียงหัวไหล่เปลือยขาวสะอาดกระถดตัวลงไปในผ้าห่มด้วยอาการเอียงอาย แต่มือไม้ยังคงเกาะกอดร่างใหญ่โตของสามีกำมะลอที่เปลือยท่อนบนอยู่เช่นกัน

มาเรียมองภาพที่คนตัวเล็กเหมือนอยู่ในสภาพทาบทับกับคนอยู่ในเตียงด้วยสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนจะมองสบตาวาวๆ สีน้ำตาลด้วยอาการรังเกียจ…แหม มันคงจะร้อนแรงมากสินะ อย่างนี้เองถึงแม้ไม่ได้รักคอนสแตนตินก็ยอมแต่งงานด้วย แม่นี่คงจะยิ่งกว่าบรรดานางแบบ ดารา ที่เขาเคยคบหาเป็นไหนๆ…เสื้อผ้ากระจายไปทั่วห้อง ยังกับอดใจกันไม่ไหว…ทุเรศจริงๆ

หากโซเฟียมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายและหลานสะใภ้อย่างอ่อนโยน “อาหารเช้าจ้ะ…ตามธรรมเนียมของครอบครัวเรา…”

เพลงพิณพยักหน้า แต่เมื่อเห็นว่าคอนสแตนตินเอาแต่นอนนิ่งไม่ช่วยกันทำมาหากินบ้างเลย เธอก็ทำท่าเอาปากไปแนบกับแก้มของเขาคล้ายกับจูบ แต่กระซิบเบาๆ “ตาบ้า ขอบคุณญาติๆ ของคุณซะสิ…พวกเขาจะได้ออกไปเร็วๆ”