ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 7 – บทที่ 8

หากแต่คนตัวโตทำเหมือนแกล้งเพราะยังคงนอนนิ่งเฉย หญิงสาวหมั่นไส้ขึ้นมาติดหมัดเลยเลื่อนมือในผ้าห่มไปจิกเล็บเข้าที่เอวเขาเสียทีหนึ่ง แล้วก็ยิ้มตาวาวเมื่อได้ยินอีกฝ่ายสูดลมหายใจเฮือกและดวงตาสีน้ำเงินของเขาก็วาบวับขึ้น…ทีอย่างนี้ล่ะทำมาโกรธ อีตอนสั่งให้ทำอะไรก็ไม่ทำ เฮอะ

หญิงสาวเลยต้องหันไปขอบคุณทั้งสองด้วยตัวเอง ก่อนจะเสริมเสียงอายๆ อีกว่า “คือ คงอีกสักพักล่ะค่ะกว่าเราจะได้จัดการกับอาหารเหล่านั้น…เพราะตอนนี้เรายุ่งอยู่”

หญิงสาวแทบหลุดหัวเราะออกมาเมื่อหญิงชรามีสีหน้าเก้อกระดาก ฝ่ายลูกสาวทำเหมือนรับไม่ได้และมองเธออย่างดูถูก…ส่วนคนใช้ที่เดินตามมาก็เผ่นออกไปตั้งแต่แรกแล้ว

“ฮู้ววว…” เพลงพิณพ่นลมหายใจทันทีที่บานประตูปิดลง แต่ยังคงไม่ขยับจากท่าทางหมิ่นเหม่นั้น และเมื่อคอนสแตนตินทำท่าจะลุก มือเรียวๆ ก็กดหน้าอกเขาไว้ก่อน

“อีกแป๊บหนึ่งสิ…เกิดย่ากับอาคุณย้อนกลับมาจะว่าไง…อิๆๆ ว่าแต่เมื่อกี้ทั้งสองคนดูอึ้งไปเลยเนอะ คราวนี้คงไม่กล้าสงสัยอะไรแล้วล่ะ คิกๆๆ”

คอนสแตนตินมองใบหน้ารูปหัวใจด้วยดวงตาที่ลุกเรืองด้วยอารมณ์หลายอย่างที่คุโชน เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ สลัดร่างเล็กออกจากตัวแล้วลงจากเตียง หมายจะเดินไปที่ห้องน้ำ แต่เมื่อเดินไปได้แค่สามสี่ก้าว เท้าข้างหนึ่งกลับเหยียบกางเกงนอนของเธอ กับอีกข้างเหยียบกางเกงในสีขาวลายลิงยิ้ม คอนสแตนตินก็เลยคำรามระเบิดอารมณ์ เตะชิ้นส่วนเหล่านั้นกระจายไป

เพลงพิณเห็นอาการเหมือนคนพาลแบบนั้นก็ย่นจมูก “ไม่ต้องทำท่าเหมือนรังเกียจขนาดนั้นก็ได้น่า ชุดชั้นในฉันยังไม่ได้ใส่เลยนะ เอามาประกอบฉากให้สมจริงเท่านั้นเอง”

คอนสแตนตินหันมาตวาดกลับ “เงียบไปเลย…ลุกขึ้นมาจัดการตัวเองซะ ออกไปซื้อข้าวของที่ต้องการให้เสร็จภายในเช้านี้…ตอนบ่ายคุณกับบอดี้การ์ดแล้วก็ผู้ช่วยลงเรือไปมิครอสเลย พรุ่งนี้ผมถึงจะตามไป”

คนที่เขาสั่งยังทำเป็นลอยหน้าลอยตาไม่กระตือรือร้นสักนิด…คอนสแตนตินเม้มปากแล้วหันหน้าเดินไปยังห้องน้ำ…เขาไม่น่าให้เธอค้างที่นี่เลย แค่กินอาหารค่ำกับครอบครัวก็น่าจะพอแล้ว ถ้าป่านนี้เธออยู่ที่มิครอส พยายามหาเรื่องซนให้ตัวเองคอหักตาย เรื่องบ้าๆ แบบเมื่อครู่นี้ก็คงไม่เกิดหรอก…ผู้หญิงบ้า ไม่รู้จักคิด สมองเท่าเม็ดถั่ว…ใครเขาสั่งเขาสอนกันบ้างให้มายุกยิกบนตัวผู้ชายและยังมาจิกเล็บลงกับหน้าท้องแบบนั้น…โว้ย เครียด…นี่เขาทำอะไรลงไปเนี่ย…หายนะ…หายนะ