ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

บทที่ 9…ถ้าผู้ชายคนไหนคิดว่าชีวิตตัวเองสงบสุข รื่นรมย์มากเกินไป…ก็แต่งงานซะ

…อ้างอิงจากคำพูดของคอนสแตนติน

เธอส่งข้อความมาว่า ‘ที่รักคะ…ถ้าว่างก็โทรกลับมาหาเพลงด้วย…คิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว…จุ๊บๆ’ แน่นอนว่าหลังจากได้อ่านข้อความนั่นจากผู้ช่วยส่วนตัวซึ่งคอยดูแลรับโทรศัพท์เคลื่อนที่ให้เขาด้วย คอนสแตนตินก็หน้าร้อนวูบ ก่อนจะโทรกลับหาภรรยาตัวป่วนของเขาทันที

‘เก๊าะ เอ่อ…ฉันคิดไว้แล้วนี่ว่านักธุรกิจพันล้านอย่างคุณน่ะคงฝากมือถือไว้กับผู้ช่วยแน่ๆ ก็เลยต้องส่งข้อความไปให้เหมือนกับภรรยาที่อยากจะกิน เอ๊ย รักจนจะกลืนกินไง…ชิ’ หญิงสาวอธิบายเมื่อเขาถามห้วนๆ ว่าทำบ้าอะไร แล้วพอเขาถามสั้นๆ กลับไปว่าต้องการอะไร เธอก็ตอบกลับมายาวๆ

‘แหม…ก็คุณบอกว่าจะกลับมาตั้งแต่เมื่อวานน่ะ นี่มันจะเย็นของอีกวันแล้วนะ…ที่จริงไม่มีคุณน่ะฉันสบายดีมากกกเลย…แต่รู้เปล่าว่าย่ากับอาของคุณน่ะส่งผู้สอดส่องสถานภาพสมรสมาล้วงลับตับแตกอยู่ที่นี่ด้วย…’

‘พูดภาษาคนซิเพลงพิณ’ เขาตอบกลับไปด้วยเสียงรำคาญสุดๆ

‘เฮ้อออ…นายเอวานพ่อบ้านเจเนอเรชั่นที่สามน่ะ…อยู่ที่ปราสาทด้วย ย่าคุณส่งมา ป่านนี้รายงานออกโทรทัศน์ไปแล้วมั้งว่าคุณน่ะทิ้งเจ้าสาวหมาดๆ น่ารักๆ ไว้ที่ปราสาทของคุณจะสองวันแล้ว…ชัดป่ะล่ะ’

ด้วยเหตุนี้ ชั่วโมงต่อมาคอนสแตนตินก็วางมือจากการเคลียร์งานที่บริษัท ก่อนจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์ที่รออยู่บนยอดตึกแล้วดิ่งมาที่มิครอส…ความจริงชายหนุ่มเดินทางไปกลับระหว่างเอเธนส์กับมิครอสแทบทุกวัน แต่เมื่อคืนกว่าเขาจะเลิกงานก็ตีหนึ่งตีสอง เลยตัดสินใจค้างที่ห้องชุดที่ตึกอันเกลอส…

เสียงนักบินรายงานเข้ามาในหูฟังว่ากำลังจะลงจอด คอนสแตนตินนึกแวบไปเมื่อสองปีก่อน เลยลองชะโงกดูหลังคาปราสาท…อืม ไม่มีลิงที่ไหนไปไต่ แต่มันจะหมายความว่าลิงนั้นตกลงไปแล้ว หรือกำลังยุ่งอยู่กับหายนะประเภทอื่นกันแน่

คอนสแตนตินนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ขวามือเป็นเพลงพิณในชุดสีฟ้าอ่อนกำลังจัดการกับซุปครีมกุ้ง แล้วที่นั่งเรียงรายกันไปตามเก้าอี้ที่เหลือก็คือบอดี้การ์ดและผู้ช่วยของเขาและเธอ…หางตาคมดุเห็นว่าเอวานที่ยืนอยู่มุมหนึ่งกำลังสังเกตภรรยาที่กำลังกินอย่างเจริญอาหารกับเขาซึ่งกินอย่างเงียบๆ ดูราวกับคนแปลกหน้าสองคนในร้านอาหารที่จำเป็นต้องแชร์โต๊ะกันนั่ง…ไม่ใช่สามีภรรยาในช่วงข้าวใหม่ปลามัน

“เป็น…ยังไงบ้าง…สองวันที่อยู่คนเดียวน่ะ” คอนสแตนตินถามเรียบๆ พยายามทำให้เสียงดูมีความอบอุ่นพอควร

“หือ…อ๋อ เอ๋?…อยู่คนเดียวที่ไหนเล่า คนตั้งเยอะแยะ…รู้หรือเปล่าว่าปราสาทคุณน่ะมีสมาชิกอีกตั้งหกสิบสี่คน”

คอนสแตนตินเลิกคิ้ว เขาจำหน้าคนงานตัวเองได้ไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ…แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากรู้จากภรรยาที่เอาแต่กินคนนี้ “แล้วตกลงคุณทำอะไรบ้าง…”

“ก็จัดของที่เอามาจากเมืองไทยน่ะ ที่ซื้อเพิ่มด้วย…แล้วก็สำรวจสภาพปราสาททั่วๆ ไป แต่ยังไม่ละเอียดนะ…ฉันยังไม่เจอห้องลับ ห้องใต้ดิน หรืออะไรลับๆ สักอย่าง…อิๆ” หญิงสาวยิ้มหน้าเป็น ก่อนจะตัดชิ้นเนื้อแกะในจานของตัวเองเป็นชิ้นๆ อย่างอารมณ์ดี