ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

“คุณแม่…อย่างยอร์โก้จะทำอะไรได้คะ” มาเรียโพล่งถามเสียงสูงอย่างไม่เชื่อ

สองแม่ลูกมองหน้าคนพูดอย่างขอคำอธิบาย…ยอร์โก้ไม่มีเงินมากขนาดนั้น ตอนนี้ถึงจะเป็นระดับผู้บริหารดูแลธุรกิจที่จีน แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไร ต้องรับคำสั่ง ถูกตรวจสอบการทำงานไม่ต่างกับพวกลูกน้องรับเงินเดือน…แล้วแบบนี้จะมีปัญญาแก้ไขอะไรได้

โซเฟียมองหน้าลูกสาวและหลานสาวนิ่ง ก่อนจะพูดเสียงเรียบๆ อย่างมั่นใจ “ทำไมยอร์โก้จะไม่ดิ้นรนหาทางสุดชีวิตเพื่อช่วยน้องสาวคนเดียวในสถานการณ์แบบนี้…มาเรีย เธออย่าประเมินลูกชายต่ำไป ยอร์โก้ฉลาดและเข้มแข็งกว่าที่เขาแสดงออก ฉันดูหลานชายคนเดียวไม่ผิดหรอก”

เพลงพิณเอาจริงเอาจังกับการสำรวจปราสาท เธอเดินไปไหนก็มีผู้ช่วยทั้งสองขนาบซ้ายขวา และห่างออกไปเล็กน้อย บอดี้การ์ดมาดเข้มทั้งสี่ก็ตามติดคอยระวังภัยให้ทุกฝีก้าว และคนสำคัญที่ขาดไม่ได้ก็คืออันน่า หญิงรับใช้ส่วนตัวที่ดูจะช่างสังเกตไม่เบา ถึงได้รู้ว่าเพลงพิณโปรดปรานการกินมาก อันน่าจึงเตรียมขนม น้ำ ใส่ตะกร้าหิ้วตามคณะสำรวจไปด้วย…แต่ด้วยความที่ตะกร้าค่อนข้างหนัก เพลงพิณจึงสั่งให้สตีเฟ่น บอดี้การ์ดร่างใหญ่ที่สุดเป็นคนหิ้ว สตีเฟ่นไม่แย้งอะไร ยอมมาเดินตามหลังเพลงพิณเคียงข้างอันน่า ถือตะกร้าหูหิ้วที่ประดับริมด้วยลูกไม้ละเอียดหน้าตาเฉย และทุกครั้งที่อันน่าวัยยี่สิบหกปีบังเอิญหันไปมองชายหนุ่ม อีกฝ่ายก็มองกลับมาด้วยดวงตาเปล่งประกายกล้า สร้างความสะเทิ้นสะท้านให้หญิงสาวยิ่งนัก

ทั้งผนังและพื้นด้านในของปราสาทเป็นหินอ่อนทั้งหมด ไล่เฉดตั้งแต่สีออกขาว เทาอ่อน ไปจนถึงเทาเข้ม โครงสร้างยังแข็งแรงและเพิ่งมีการติดตั้งระบบไฟฟ้าและน้ำประปาชุดใหม่ที่ทันสมัยมากไปเมื่อสามปีก่อนนี้เอง…เพลงพิณคำนวณเวลาคร่าวๆ ที่ต้องใช้ในการแปลงโฉมปราสาททั้งหลัง คงไม่ต่ำกว่าสามสี่ปี คนที่ยังไม่มีผลงานเป็นชิ้นเป็นอันอดคิดหวั่นนิดๆ ไม่ได้ว่าเธอเองกำลังทำอะไรที่เกินตัวไปมาก ถึงเธอจะมั่นใจและไฟแรงในความรู้ความสามารถของตัวเอง แต่ทุกครั้งที่แหงนคอตั้งบ่าดูเพดานของสิ่งปลูกสร้างที่กว้างใหญ่อายุหลายร้อยปีนี้ เธอก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเธอนั้นเล็กจ้อยเหลือเกิน

นอกจากพื้นที่ด้านใน สิ่งที่สำคัญมากพอๆ กันคือรอบนอกปราสาทซึ่งกว้างขวางและเต็มไปด้วยรายละเอียด หญิงสาวคิดคร่าวๆ แล้วว่า เธอจะจัดสวนทั้งบนพื้นและบนแนวกำแพง จะเปลี่ยนสะพานเหล็กให้เป็นสะพานหินเพื่อให้เข้ากับกำแพงและตัวปราสาท นอกจากนั้นเธอยังอยากให้คูน้ำที่แห้งขอดกลับมีน้ำขึ้นเต็มอีกครั้ง สร้างจุดสนใจด้วยน้ำพุทรงสวยๆ และอาจเลี้ยงปลาหรือเลี้ยงห่านขาวสักห้าหกคู่…สิ่งที่เธอต้องการดูจะมีมากมายไปหมด แต่เธอก็รู้ว่าถ้าทำเองทั้งหมดจะเป็นเรื่องเหลือมือเกินไป จึงคิดจะปรึกษากับคอนสแตนตินเรื่องการจ้างนักพฤกษศิลปินชื่อดังชาวฝรั่งเศสมาร่วมงานด้วย แต่ช่วงนี้ท่านเคานต์แดร็กคิวล่าดูจะอารมณ์เสีย หน้าตาบูดบึ้งเหลือเกิน เธอคงต้องดูจังหวะให้ดีๆ

หลังจากสำรวจปราสาทหมดทุกชั้นยกเว้นชั้นสี่ที่ทุกวันคอนสแตนตินกับบรรดาผู้ช่วยจะใช้ทำงาน เพลงพิณก็ได้ข้อมูลคร่าวๆ ที่กำหนดไว้ หญิงสาวจดบรรดาข้อมูลและความคิดที่พุ่งปราดไปปราดมาลงในสมุดบันทึกเยินๆ เล่มโต ก่อนจะดึงหูฟังไอพอดที่ติดตัวตลอดเวลาออกจากหูแล้วถามอันน่าในสิ่งที่สงสัย

“อันน่า…ที่พักของอันน่าและคนอื่นๆ อยู่ไหนกันล่ะ ฉันไม่เห็นเลย…หรือว่ากลัวเจ้าของปราสาทอสูรจนต้องซ่อนตัวกันอยู่ในห้องลับ”