ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

อันน่ายิ้มกับการกัดเล็กๆ น้อยๆ นั้น “อยู่ในหุบเขาเลยทุ่งด้านหลังปราสาทออกไปเจ้าค่ะ ใกล้ๆ กับทุ่งปลูกองุ่นเก่า…ที่นั่นจะมีบ้านหลังเล็กๆ และหอพักสี่ชั้นอีกสองหลังสำหรับคนงานทุกคนเจ้าค่ะ…ส่วนคนที่พักชั้นล่างของปราสาทก็จะมีคุณเอวานกับป้าไอริสแล้วก็พวกเชฟเจ้าค่ะ”

เพลงพิณสนใจขึ้นมาทันที “ว้าว ข้างหลังปราสาทมีทุ่งปลูกองุ่นด้วยเหรอ…ปลูกยังไงกัน ลมแรงจะตายไป”

“ถ้าตามเกาะต่างๆ ที่ลมแรง เราจะไม่ทำร้านให้องุ่นไต่เจ้าค่ะ แต่เรามีวิธีการขดต้นองุ่นให้เป็นวง จะได้ไม่โต้ลม พอองุ่นออกผลก็เก็บเกี่ยวได้ง่ายด้วยเจ้าค่ะ” อันน่าอธิบายด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวมีความรักในวิถีเก่าแก่ของคนพื้นถิ่น

“ว้าว เยี่ยมกู้ด หุบเขาเหรอ แบบนี้ต้องเอาม้าไปขี่ดูซะหน่อยแล้ว ขี่อยู่แต่ทุ่งข้างหลังนี้เอง ไม่ได้ควบไปไหนเลย น่าเบื่อชะมัด”

อันน่าเริ่มหน้าเสีย กลัวว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุให้นายหญิงขัดคำสั่งท่านคอนสแตนติน แค่ทุ่งด้านหลังยังโดนโมโหใส่ไปขนาดนั้น แล้วนี่ไปถึงหุบเขา…อึ๋ย “แต่ท่านคอนสแตนตินไม่ให้คิริอาเพลงพิณขี่ม้าไปที่…”

เพลงพิณหันมาย่นคิ้วใส่ขณะเดินไปยังห้องต่อไป “ถ้าฉันไม่พูด อันน่าไม่พูด…แล้วทีมไม่พูด” ดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์มองชายทั้งหกอย่างคาดคั้น ทุกคนก็พยักหน้ารับอย่างจำยอม “…แล้วม้าก็พูดไม่ได้…ท่านเคานต์จะรู้ได้ไงเล่า”

บอดี้การ์ดหันไปสบตากันเอง…รู้สึกขำกับสรรพนามที่นายสาวตัวเล็กใช้ ดูๆ ไปหญิงสาวไม่เหมือนกับเป็นภรรยาของผู้ชายคนไหนเลย ยังทำตัวไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่นเลยสักนิด

เสียงเพลงเรียกเข้าทำนองคุ้นเคยดังขึ้น เพลงพิณละสายตาจากหน้าต่างกรุกระจกสีที่พิจารณาอยู่มาควานหาโทรศัพท์มือถือในย่ามที่สะพายเฉียง พอเธอเห็นชื่อคนที่โทรเข้าก็ร้องกรี๊ดกร๊าดเหมือนเด็กๆ “…เฮ้ อลัน…คิดถึงจังเลย”

เพลงพิณพูดไปหัวเราะไปตอบโต้กับปลายสาย สงสัยอลันเพื่อนรักของเธอคงจะเคลียร์งานเรียบร้อยและกำหนดวันเดินทางมาหาเธอได้แล้ว

“ทำไมไม่ไปกินกลางวันด้วยกัน…รู้ไหมว่าเอวานสงสัย ป่านนี้รีบแจ้นไปฟ้องย่ากับอาคุณแล้วมั้ง” เพลงพิณบ่นเมื่อเดินเข้ามาในห้องชุดแล้วเห็นคอนสแตนตินที่เบี้ยวข้าวกลางวันนั่งทำงานกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเฉย

หญิงสาววางพี่บิ๊กแม็คของตัวเองลงยังโต๊ะเล็กไม่ห่างกันนัก ตั้งใจจะทำงานใกล้เขา เพราะมีเรื่องหลายเรื่องที่ต้องปรึกษาเจ้าของบ้านจอมดุ แต่ด้วยความที่กลัวว่าคอนสแตนตินจะหงุดหงิดโมโหเพราะความหิวแล้วมาพาลเอากับเธอ หญิงสาวเลยควานๆ มือลงไปยังย่ามใบโปรดแล้วหยิบแซนด์วิชแฮมชีสที่ค่อนข้างเบี้ยวแบนเล็กน้อยมาปัดๆ แล้วยื่นไปให้

“อะไร” คอนสแตนตินถามเสียงขุ่นเพราะกำลังต้องการสมาธิ ตอนแรกนึกว่าเธอเปิดเข้ามาแล้วจะเดินทะลุไปห้องนอนตัวเองเสียอีก แต่ดูจากท่าทางที่เปิดโน้ตบุ๊กแล้วคงจะปักหลักอยู่ที่นี่แน่…บ้าจริง

คนให้พ่นลมจากปากดังพรืด “ครัวซองต์มั้ง…โธ่ ก็แซนด์วิชไงเล่า…รีบกินสิ อดข้าวบ่อยๆ แก่เร็วนะรู้เปล่า…อ๊ะ รับไปสิ”

คอนสแตนตินถอนใจ เอื้อมมือไปรับอย่างตัดปัญหา แต่แล้วกลับเห็นสิ่งที่ทำให้ต้องถามออกไปเสียงขุ่นมัว “…แขนไปโดนอะไรมาอีกล่ะ…” มือแข็งแรงกระชากแขนเล็กมาดูรอยช้ำใกล้ๆ แล้วตวัดตามองรอยช้ำแบบเดียวกันที่แขนอีกข้าง “สองรอยเหมือนกันเลย…ไปทำอะไรมา”

เพลงพิณทำปากยื่น ดึงมือออก “ไม่รู้สิ ตอนตื่นก็เป็นแบบนี้แล้ว…แต่บางทีมันอาจเกิดจากที่คุณกระชากแขนแล้วทุ่มฉันลงที่นอนเมื่อวานนี้ก็ได้นะ”