ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

คอนสแตนตินถลึงตาใส่ “ทำอะไรให้ระมัดระวังบ้าง…ร่างกายไม่ได้ทำจากเหล็กนะ”

เพลงพิณยักไหล่ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า…ฉันสบายดี ไม่มีอาการช้ำในสักกระติ๊ด”

คนตัวโตแย้งเสียงแข็งขึ้นมาทันที “ไม่ได้ห่วง…แต่รำคาญตา แล้วคนใช้ก็จะพากันนินทาว่าผมใช้กำลังกับคุณ”

ปากหยักเป็นกระจับแดงระเรื่อเม้มแน่น ดวงหน้ารูปหัวใจเชิดไปในอากาศ ก่อนจะตอกกลับกวนๆ “โอ๊ย รำคาญก็อย่ามามองสิ…แล้วถ้าเอวานหรือใครถาม ฉันจะบอกว่าเรามีกิจกรรมที่โลดโผนกันมากไปหน่อย ดีไหมล่ะ”

คอนสแตนตินไม่ตอบ เพียงแต่ถลึงตาดุๆ มองแบบไม่แน่ใจว่าจะฆาตกรรมคนปากกล้าเดี๋ยวนี้ดีไหม ฝ่ายเพลงพิณไม่ต้องการให้เขาคิดได้จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วจะกินไหมแซนด์วิชนั่นน่ะ…เสียของหมด”

คนถูกถามไม่ตอบ กลับแกะแซนด์วิชแล้วส่งเข้าปากเฉย เพลงพิณถอนใจเอือมๆ ก่อนจะจัดแจงลากเก้าอี้ตัวเล็กไปไว้บนพรม วางโน้ตบุ๊กชื่อพี่บิ๊กแม็คลงบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองนั่งลงบนพื้นพรมแล้วรื้อสมุดสองสามเล่มออกมาจากย่าม เงยหน้าถามคนที่กินเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังจ้องมองเธอเขม็ง

“ฉันมีอะไรจะถามคุณหน่อยนะ…ก่อนอื่น คุณคิดยังไงเรื่องทำถนนไปบ้านคุณอเล็กซิส”

คอนสแตนตินเลิกคิ้ว “นั่นมันข้ามเขาสองสามลูกและเส้นทางนับสิบๆ กิโลเมตรเลยนะ”

เพลงพิณยักไหล่ “แล้วไง…คุณก็มีเงินนี่…สร้างซะให้มันเสร็จๆ ไป สองครอบครัวจะได้ไปมาหาสู่กันง่ายขึ้น ไม่ใช่จะไปหากันทีก็เอา ฮ. ขึ้นเอา ฮ. ลงอวดรวยแบบนี้…อีกหน่อยคุณอเล็กซิสกับยายณิชก็คงมีลูก คุณก็คงมีครอบครัวมีลูก…เอ่อ” คนเสนอแผนงานแทบตบปากตัวเองสักเปรี้ยง รู้สึกหวั่นๆ เมื่อเห็นว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยเคราเส้นสั้นๆ สีเข้มนั้นเครียดขรึม…ยายเพลงเอ๋ย แกนี่มันงี่เง่าจริง…ใครเขาพูดเรื่องมีลูกมีเต้ากับพวกเกย์ฮึ…

แต่คอนสแตนตินไม่ได้มีทีท่าจะลุกขึ้นมาทุบอก อ้าปากคำรามอะไร ได้แต่ตอบเสียงเรียบ “ขอคิดดูก่อน…ให้ผู้ช่วยทำรายงานเรื่องนี้มาด้วย จะได้พิจารณาชัดๆ”

เพลงพิณพยักหน้าเร็วๆ จนผมส่ายไปมา…ในใจนึกลุ้นให้เขาตอบตกลง…เธอคิดถึงณิชาเพื่อนรักจะแย่ ตอนนี้ณิชาติดเรียนคอร์สสั้นๆ ที่อังกฤษ อีกสองสามเดือนจึงจะกลับ ถ้าณิชากับอเล็กซิสมาอยู่ที่วิลล่าแล้ว เธอก็คิดจะไปหาเพื่อนบ่อยๆ แต่ดันติดปัญหากลัวการขึ้นเฮลิคอปเตอร์นี่แหละ จะเอาเรือไปก็ไม่ต่างกัน แถมต้องลงเขาวุ่นวายอีก…ถึงเวลาที่ต้องใช้ก่อสร้างจะยาวนานเป็นปี แต่อย่างน้อยหลังจากนั้นจนถึงวันที่สัญญาแต่งงานหมด ชีวิตเธอก็จะสะดวกขึ้น

มัวแต่คิด พอเห็นสายตาคอนสแตนตินจ้องมาแบบรำคาญที่เธอมานิ่งงันอยู่ตรงหน้า เพลงพิณก็รีบพูดเรื่องต่อไป “ก่อนจะไปเรื่องอื่น…ฉันขอบอกเรื่องนี้ก่อนละกัน…เอ่อ ฉันอยากชวนเพื่อนที่อเมริกาของฉันมาพักที่นี่สักสองอาทิตย์เพื่อช่วยงานออกแบบบางส่วน…ได้ไหม…จริงๆ นี่ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในผู้ร่วมงานที่ฉันต้องมีเหมือนกันนะ”

คอนสแตนตินหรี่ตา ถามเสียงห้วน “แล้วจะมาวุ่นวายอะไรกับผมไหม”

ตารูปอัลมอนด์ค้อนปะหลับปะเหลือก…นี่เขาคิดว่าตัวเองเป็นราชาแห่งแวมไพร์หรือไง ถือตัวชะมัด “ไม่หรอกน่า…มาตกแต่งปราสาทนะคะคิริเอคอนสแตนตินขา จะไปยุ่งกับคุณให้โดนกัดทำไมเล่า” หญิงสาวประชด และไม่ลืมหรี่เสียงให้เบาเมื่อถึงท้ายประโยค

“อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่ช่วยระวังกิริยามารยาทด้วย…อย่าให้คนรับใช้นินทาเอาได้” คอนสแตนตินสั่งเสียงแข็ง

แต่เพลงพิณไม่สนใจ ในอกเธอมันเบิกบานไปหมด…ตั้งแต่มาถึงกรีซยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยสักที่ อลันกับเธอชอบอะไรเหมือนๆ กัน ทั้งเรื่องออกแบบ เรื่องงานอดิเรก ซ้ำยังรู้ใจเข้าอกเข้าใจกันแทบจะเท่ากับเพื่อนๆ ในกลุ่มดอกไม้ที่เธอเคยตั้งกันสมัยเรียนประถม ซึ่งความจริงอลันก็เป็นหนึ่งในกลุ่มดอกไม้ได้ เพราะเขาเป็นชายมาดแมนที่มีใจเป็นหญิง เพลงพิณลอบมองคอนสแตนตินที่กำลังรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ด้วยใบหน้าบึ้งตึงสุดๆ…เกย์กับเกย์มาเจอกัน…อะไรมันจะเกิดขึ้นน้า