ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

“อืม” คอนสแตนตินไม่รู้จะพูดอะไรอีก…แต่ก็โล่งใจนิดๆ ที่ยังไม่มีใครตายและส่วนใดส่วนหนึ่งของปราสาทยังไม่พัง

เพลงพิณชะลอจังหวะในการกินลง เพื่อให้อาหารจานที่สามนี้หมดพร้อมๆ กับคนอื่น “แล้วคุณล่ะ…ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงดูเครียดกันไปหมด ทั้งคุณทั้งผู้ช่วยคุณ”

คอนสแตนตินรู้สึกว่าในอกอุ่นขึ้น…ไม่เคยมีคนถามเขามาก่อนเลยว่าในแต่ละวันของเขาเป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรทำให้เครียด…มัน…ให้ความรู้สึกแปลกๆ…ดี แต่แปลกๆ

“โรงงานผลิตชิ้นส่วนเครื่องจักรในจีนมีปัญหา คนงานประท้วงหยุดงาน…ลูกสาว ส.ว. ที่เจ้าหน้าที่ในบริษัทเราให้การอารักขาสงสัยว่าถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่…บริษัทเพชรที่ซื้อประกันชั้นหนึ่งกับบริษัทเราถูกโจรปล้นเพชรไป…และเรือข้ามฟากของบริษัทเราเสียไปสองลำจากความเลินเล่อของช่างซ่อมบำรุงและความหย่อนยานของผู้จัดการ”

เพลงพิณเบิกตากว้าง…นั่นแค่สองวันกับหนึ่งคืนเองนะ แล้วไอ้คำว่า ‘บริษัทเรา’ ที่เขาพูดก็ทำให้เธอรู้สึกละอายใจ…ถึงเขาอาจจะพูดในลักษณะสุภาพต่อหน้าลูกน้องและผู้ช่วยที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยก็เถอะ…เธอก็เหมารวมว่าตัวเองก็เป็นหนึ่งในเจ้าของเหมือนกัน ถึงจะปลอมๆ ก็ตาม

คนที่เพิ่งเรียนจบมาแค่ครึ่งปี ซ้ำยังหาเงินไม่ได้เป็นเรื่องเป็นราว รู้สึกว่าเงินไม่ได้หามาได้ง่ายๆ และคนที่รวยพันล้านก็ใช่ว่าจะสบาย…หญิงสาวรู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมาวูบหนึ่ง อย่างน้อยเขาก็ต้องจ่ายค่าจ้างให้เธอถึงร้อยกว่าล้านบาท…

มือเล็กๆ จึงเอื้อมมือไปแตะมือใหญ่เบาๆ “แล้วมีอะไรคลี่คลายไปแล้วบ้างอ่ะ…คือ ทุกอย่างโอเคไหมตอนนี้”

หลังมือราวกับถูกกระแสไฟอ่อนๆ แล่นผ่าน คอนสแตนตินรู้สึกตื้อๆ ในอกและลำคอ จึงเสยกมือหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบไล่ “ก็เรื่องเดียว…เรื่องลูกสาว ส.ว. นั่นน่ะ ที่จริงเธอหนีไปกับแฟน แต่อยากได้เงินตั้งตัวเลยสร้างเรื่องขึ้น”

“อ้อ” เพลงพิณยิ้มให้คนเสิร์ฟอาหารที่นำจานต่อมาลงวางตรงหน้า “…แล้วเรื่องเพชรล่ะ แบบนี้จะเสียหายมากไหม วงเงินสูงหรือเปล่า”

“ก็มากอยู่…แต่กำลังประชุมกันอยู่ว่าจะจ้างคนไปเก็บไอ้โจรกลุ่มนั้นแล้วเอาเพชรคืนมา หรือจะยอมจ่ายเงินทดแทนให้บริษัทเพชรดี…วิธีไหนจะคุ้มค่าที่สุด” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบติดจะเย็นชา

เพลงพิณกลืนน้ำลายเอื๊อก เงินเธอ (…ที่ยังไม่ได้) จะเปื้อนเลือดใครหรือเปล่าหนอ…แต่พวกโจรนั่นก็ผิดจริงๆ อยู่ดีๆ มาสะเออะปล้นคนอื่นกิน

คอนสแตนตินลอบมองใบหน้ารูปหัวใจที่ดูครุ่นคิด เลยอยากรู้ขึ้นมาว่าคนที่ดีแต่ทำเรื่องวุ่นวายไปวันๆ จะคิดยังไงกับเรื่องนี้ “แล้วคุณคิดว่าผมควรเลือกวิธีไหน”

เพลงพิณรู้สึกว่าคนอื่นๆ ในโต๊ะอยากรู้คำตอบของเธออยู่เหมือนกัน แม้ทุกคนจะทำท่ากินกันไปตามปกติก็เถอะ

“แล้วคิดว่าคนของคุณเอาของกลับมาได้จริงหรือเปล่า ทำแล้วตำรวจจะได้กลิ่นเรื่องนี้ไหม…” เธอถาม หลังจากนิ่งคิดครู่หนึ่ง

คอนสแตนตินตาวาวนิดๆ เหมือนกับสนุก “ได้จริง…และตำรวจจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้แน่”

เพลงพิณยักไหล่ ดวงตาสีน้ำตาลใสเปล่งแสงระยิบ “ถ้าคุณกังวลว่าค่าจ้างเอาเพชรคืนมาจะสูงมากและเสี่ยงด้วย…คุณก็ไปตกลงกับบริษัทเพชรลับๆ สิ เขาต้องอยากได้เพชรคืนมากกว่าได้เงินชดเชยอยู่แล้ว…ถ้าได้เพชรคืนมาจริงๆ คุณก็ขอค่าดำเนินการเขาบ้างสักนิด”