ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

มุมปากของคอนสแตนตินยกขึ้นมานิดหนึ่ง จนแทบมองไม่เห็นและเจ้าตัวก็ไม่รู้สึก “ความคิดเข้าท่าดีนะ…แต่ก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ต้องนึกถึง…อย่างเช่นบริษัทเพชรจะไม่คิดหรือไงว่าเราเองเป็นฝ่ายจัดฉากปล้นเพชร…ชื่อเสียงบริษัทอันดับหนึ่งอย่างเราจะเสียเปล่าถ้าข่าวแบบนี้แพร่ออกไป”

เพลงพิณยกมือซ้ายขึ้นทำท่ากางเล็บ ส่วนมือขวายกมีดทื่อๆ ขึ้นถือ พูดเหี้ยมๆ ว่า “ตอนที่จัดการไอ้โจรน่ะ ก็ถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอซะหน่อยสิ ถ้าบริษัทเพชรมันเกิดยึกยักขึ้นมาก็เอาให้มันดูและขู่ไปในตัว…แต่ถ้ามันยังไม่เชื่อ…ก็ปล้นสั่งสอนมันซะ เอาเพชรดิบที่ยังไม่เจียระไนนะจะได้ไม่ต้องมีตัวเลซงเลเซอร์ให้ตามเจอ…แล้วก็ได้ใช้จินตนาการดีด้วยว่าพวกเพชรนั่นน่าจะเจียแบบไหนดี…รวยและได้ฝึกสมอง”

ผู้ช่วยคนหนึ่งของคอนสแตนตินหัวเราะ มองภรรยาของเจ้านายที่เขาลงความเห็นแต่แรกว่าดูเป็นเด็กสาวเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกชอบและนับถือนิดๆ ถึงเธอจะไม่รู้เรื่องธุรกิจและเสนอข้อคิดเห็นแบบเพ้อๆ แต่ก็ดูฉลาดน่ารักและแสบสันดีจริงๆ

คอนสแตนตินมองผู้ชายนับสิบบนโต๊ะที่ต่างมีนิสัยบางอย่างที่ต่างกัน ทั้งปราดเปรื่อง เขี้ยวลากดิน ทรหด เย็นชา แต่กลับมีนิสัยอยู่อย่างหนึ่งที่คล้ายๆ กันคือการเก็บกักอารมณ์ โดยเฉพาะเวลาอาหาร แต่ละคนจะเงียบกริบ แต่มื้อนี้ สองคนหัวเราะในลำคอ บางคนยิ้ม และบางคนคุยกันเบาๆ

เฮ้อ…ค่อยยังชั่วที่ทุกคนกลายร่างจากหุ่นของมาดามทุสโซเสียที…เพลงพิณคิด ตักเครปเค้กวานิลลาซอสเบอรี่ขึ้นใส่ปาก ก่อนจะแซวคนหน้าดุเต็มไปด้วยเคราสั้นๆ ข้างๆ ว่า

“อั่นแน่…ได้ยินมาว่าไม่ชอบของหวานนี่ ทำไมกินตุ้ยๆ เลยล่ะ…นี่ ลืมบอกไปเลย…ม้าของคุณสวยมาก ฉลาดด้วย ฉันพาพวกมันไปสำรวจทุ่งด้านหลังปราสาทมาด้วยล่ะ วิวโคตรสวยเลย…ว่าแต่พวกมันมีชื่อไหมอ่ะ”

คอนสแตนตินที่เพิ่งละสายตาจากคนของตัวเองร้องอุทานเสียงก้อง ก่อนจะวางช้อนขนมอย่างอารมณ์เสีย “คุณทำอะไรนะ!”

“แหม มันเกินไปนะ คำรามใส่ฉันบนโต๊ะอาหารแบบนั้นน่ะ…แย่” เพลงพิณพูดอย่างอารมณ์เสียทันทีที่ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องชุดบนชั้นสี่

คอนสแตนตินเสยผม “แล้วมีสมองบ้างมั้ยฮะ ทุ่งกว้างหลังปราสาทน่ะ มันขรุขระเป็นเนินเล็กเนินน้อยแล้วยังมีโพรงมีหลุม…อยากคอหักตายหรือไง” พูดจบก็มองคอขาวๆ เล็กๆ ของคนตรงหน้าเขม็ง…ฮึ เล็กแค่นี้ จับบิดนิดเดียวก็ตายคามือแล้ว

คนถูกบ่นทำเสียงจิ๊จ๊ะ เดินทะลุเข้าไปในห้องของตัวเองที่ไอริสให้คนมาจัดไว้ให้ “ก็ยังไม่ตายนี่…ม้าน่ะเลี้ยงเอาไว้ขี่นะ ไม่ได้เลี้ยงไว้ดูเล่น แล้วจะให้ขี่ที่ลานดินชั้นในปราสาทน่ะเวียนหัวตายเลย ที่แคบ ขี่วนไปวนมา”

คอนสแตนตินกัดกราม…ทำไมเธอต้องเถียงเขาทุกเรื่องแบบนี้ รู้ไหมว่ามันทำให้เขาจะเดือดอยู่แล้ว “ยังไงก็ตาม ผมห้ามคุณเอาม้าสองตัวนั่นไปขี่ในทุ่ง…ถ้าจะขี่ก็ขี่แต่ในลานดิน”

หญิงสาวแลบลิ้นใส่คนวางอำนาจที่ยืนเท้าแขนกับกรอบประตูห้องนอนของเธอ “ก็ได้…คนใจร้าย ไม่มีความอ่อนโยน…เฮอะ ม้าสองตัวนั่น…เรียกยังกับเรียกโต๊ะเก้าอี้…มันมีชีวิตจิตใจนะ เลี้ยงมันแล้ว ทำไมไม่ตั้งชื่อให้มันด้วย”

…แล้วถ้าเขาไม่ตั้งชื่อให้ม้าของตัวเอง แล้วมันหนักหัวฟูๆ ของเธอตรงไหนไม่ทราบ…คอนสแตนตินคิดแดกดันและถอนหายใจฟืดฟาด บอกตัวเองว่าต้องรีบไปจากที่นี่ ก่อนจะลุแก่โทสะ โยนยายปากมากนี่ออกไปนอกระเบียง

“จะนอนแล้วใช่ไหม…อยากได้อะไรก็จัดหาซะ ดึกๆ อย่ามาเดินทะลุห้องผมให้รำคาญตา”