ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

ราวสิบนาทีต่อมาเพลงพิณก็เปิดประตูห้องที่เชื่อมกันแล้วเดินตัดผ่านห้องเข้ามา แต่แทนที่เธอจะเดินเลยไปยังทางออก เธอกลับเดินตรงมายังเตียงใหญ่ของเจ้าของห้อง คอนสแตนตินที่เห็นการกระทำลับๆ ล่อๆ นั้นแกล้งหรี่ตาปิดลง อยากรู้ว่าเธอจะทำอะไร

“นอนขี้เซาจริงๆ เล้ย…แบร้!” ลิ้นเล็กๆ แลบล้อหลอก ดวงหน้ารูปหัวใจลอยไปลอยมาอยู่ใกล้ร่างใหญ่บนเตียงระยะห่างแค่ศอกเดียว

“ตอนนอนนี่ดูไร้พิษสงเชียวนะ…” เสียงเล็กๆ พึมพำ ขณะเจ้าตัวหันก้นในกางเกงรัดรูปสีสดส่ายไปส่ายมาซ้ำยังเกาล้อเลียนอีก

คอนสแตนตินนอนนิ่งสนิทเหมือนงูพิษที่เตรียมจะฉกเหยื่อ ตาดุหรี่ลงเกือบปิด แต่ก็จับอาการของคนข้างเตียงไว้ไม่พลาด ในใจรอจังหวะเพียงเสี้ยวนาที ก่อนที่มือแข็งแรงจะตวัดไปที่ช่วงแขนของเพลงพิณแล้วกระชากและเหวี่ยงร่างเล็กบางลงบนเตียงดังตุ้บใหญ่

“กรี๊ดดด…” ร่างเล็กแผดเสียงและดิ้นรนหนี แต่ถูกล็อกตัวไว้ด้วยร่างใหญ่กว่าเกือบเท่าตัวที่โถมทับลงมาจนตับไตไส้พุงเธอแทบแตก

“เฮ้ย! นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ยหา” เสียงดุตะคอก สรรพนามเปลี่ยนไปเพราะความหัวเสีย “…นึกว่าโจร นี่ถ้ามีปืน…เธอถูกยิงหัวกระจุยไปแล้ว” คอนสแตนตินเอ็ดตะโรสีหน้าจริงจัง พอเห็นว่าเพลงพิณเริ่มหน้าเขียวหน้าเหลืองเพราะถูกน้ำหนักร่วมร้อยกิโลกรัมทับ ก็ค่อยพลิกตัวลงจากเตียง มุมปากยกนิดๆ เหมือนสาสมใจ “…ตื่นใหม่ๆ ยังมึนอยู่เหรอไง เดินมั่วมาถึงนี่…อ้าว ยังจะนอนอยู่อีก รีบออกไปสิ…”

เพลงพิณกดมือลงกับท้องที่จุกแน่น ก่อนจะกลิ้งตัวลงจากเตียง…มองหน้าดุๆ ในเงาสลัวของเขาแล้วกลืนน้ำลาย…ตั้งใจมาแกล้งล้อเขาแท้ๆ แต่กลับถูกกระชากซะจนแขนเกือบยืด ท้องไส้แทบพัง…คนตัวเล็กลูบท้อง ลูบแขนป้อยๆ แล้วเดินงอตัวกระย่องกระแย่งออกไปจากห้อง

ฝ่ายคนที่เนียนเล่นละครหาเหตุประทุษร้ายคนอื่นก็มีรอยกระหยิ่มใจในดวงตา…สมน้ำหน้า อยากจุ้นจ้านดีนัก…หึๆ