ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม บทที่ 10

บทที่สิบ

หน้าประตูจวนว่าการเจ้าเมือง มีผู้คนมารออย่างล้นหลาม

หญิงชาวบ้านในขบวนขอฝนวันนั้นจูงเด็กหญิงเด็กชายหน้าตาน่ารักคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าแถว พอเห็นมู่หวั่นชิวออกมากับใต้เท้าสวี ก็รีบพูดกับลูกๆ ว่า “เร็วเข้า…รีบโขกหัวขอบคุณผู้มีคุณ”

ปลายตาเหลือบเห็นใต้เท้าสวีชักสีหน้า มู่หวั่นชิวจึงก้าวขึ้นหน้าผ่านตัวเขา คิดจะไปยับยั้ง แต่ใครจะรู้ว่า พอเห็นนางเดินมา เด็กน้อยหน้าตาน่ารักคู่นั้นก็ถูกหญิงชาวบ้านคนนั้นเร่งให้ลงไปคุกเข่าบนน้ำฝนเสียแล้ว

“ขอบคุณผู้มีคุณที่ช่วยเหลือ โม่เสวี่ยยินดีเป็นวัวเป็นม้ารับใช้ข้างกายผู้มีคุณ!”

“ขอบคุณผู้มีคุณที่ช่วยเหลือ โม่อวี่ยินดีเป็นวัวเป็นม้ารับใช้ข้างกายผู้มีคุณ!”

เสียงเล็กๆ ถูกกลืนหายไปท่ามกลางเสียงอึกทึกของกลุ่มคน แต่มู่หวั่นชิวกลับอ่านปากของพวกเขาได้อย่างเข้าใจ และนั่นทำให้นางตกตะลึง

เป็นวัวเป็นม้า?

เด็กทั้งสองหมายความว่าอย่างไร อยากจะติดตามนางหรือ…

นางเข้าไปประคองเด็กทั้งสองขึ้นมา แล้วมองไปทางหญิงชาวบ้าน ในวันทำพิธีขอฝน เสียงร้องแทบขาดใจของหญิงผู้นี้ยังดังก้องอยู่ข้างหู ในเมื่อเป็นห่วงเด็กสองคนถึงเพียงนี้แล้ว จะตัดใจลงได้อย่างไร

“พระโพธิสัตว์หญิงผู้มีเมตตา ท่านช่วยชีวิตอวี่เอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์เอาไว้ ท่านก็คือพ่อแม่ที่ให้ชีวิตใหม่ของพวกเขา หากท่านไม่รังเกียจ ข้าขอมอบพวกเขาให้กับท่าน ไม่ขอให้มีเสื้องามกินดีเหมือนอย่างท่าน แค่ขอท่านให้อาหารพวกเขาแค่พออิ่มก็พอ”

เนื่องจากเสียงของหญิงผู้นี้ดังเป็นพิเศษ ทำให้กลุ่มคนพลันเงียบเสียงลงทันที สายตาทุกคนจึงไปรวมกันที่ตัวของหญิงชาวบ้าน

หญิงชาวบ้านจับแขนเสื้อของมู่หวั่นชิวไว้แน่น งอเข่าทำท่าจะคุกเข่าลงไป มู่หวั่นชิวเห็นบนพื้นเต็มไปด้วยน้ำฝน จึงรั้งตัวอีกฝ่ายไว้ อย่างไรเสียนางก็ได้ฝึกวรยุทธ์มาบ้าง แม้หญิงชาวบ้านจะพยายามออกแรงจนหน้าแดงแล้วก็ยังคุกเข่าไม่ลง

คาดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่ดูอ่อนแอจะมีแรงมากเช่นนี้ ในแววตาหญิงชาวบ้านแฝงด้วยความตกใจ ก่อนจะถูกความยินดีเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว

หญิงสาวผู้นี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ลูกน้อยทั้งสองของนางได้ติดตามแม่นางน้อยเช่นนี้เป็นการตัดสินใจไม่ผิดแน่นอน!

“ท่านน้าพูดเกินไปแล้ว บุญคุณช่วยชีวิตข้าไม่อาจรับได้…” รอจนเสียงรอบข้างเงียบลง มู่หวั่นชิวจึงค่อยพูดด้วยเสียงราบเรียบ “ข้าเพียงแค่เดินทางผ่านเมืองผิงเฉิงเท่านั้น การเดินทางครั้งนี้ยากลำบาก กระทั่งข้าจะดูแลตัวเองก็แทบไม่ไหว จะพาพวกเขาไปด้วยได้อย่างไร หวังว่าท่านน้าจะเก็บคำพูดคืนกลับไป…”

ตัวนางยามนี้กำลังตกอยู่ในอันตรายที่จวนว่าการเจ้าเมือง เผชิญหน้ากับใต้เท้าสวีสองพ่อลูกที่จ้องราวกับเสือจ้องเหยื่อ จะมีชีวิตรอดออกไปหรือไม่นั้นยังนับว่าเป็นปัญหา แล้วจะดูแลเด็กสองคนนี้ได้อย่างไร

“พระโพธิสัตว์หญิงอย่าพูดแบบนี้เด็ดขาด” คาดไม่ถึงว่าตนจะถูกปฏิเสธ หญิงชาวบ้านจึงมีสีหน้าซีดขาวในทันที พยายามจะสลัดให้หลุดจากมือมู่หวั่นชิวเพื่อคุกเข่าให้ได้ “ท่านอยู่นอกบ้านตัวคนเดียว ข้างกายขาดคนคอยปรนนิบัติ พวกเขาอาจทำอะไรไม่เป็น แต่ยกน้ำชา เทน้ำ เฝ้ายามให้ท่านนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน” เมื่อเห็นว่าสู้หญิงสาวไม่ได้ นางจึงหันไปเรียกโม่อวี่ โม่เสวี่ย “รีบคุกเข่าโขกหัวให้ผู้มีคุณเร็วเข้า ขอร้องให้นางรับพวกเจ้าไว้”

“ขอร้องผู้มีคุณรับอวี่เอ๋อร์ไว้ด้วย…”

“ขอร้องผู้มีคุณรับเสวี่ยเอ๋อร์ไว้ด้วย…”

เด็กสองคนที่เพิ่งถูกประคองขึ้นมาเมื่อครู่ทรุดตัวคุกเข่าลงไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำฝนอีกครั้ง