ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม เล่ม 7 ตอนที่ 5

กำลังพูดอยู่ จางจวิ้นก็พาทหารเดินเข้ามา คาดไม่ถึงว่าจั่วเฟิงจะอยู่ที่นี่ เขาจึงชะงักไป แล้วประกบหมัดขึ้นพูดอย่างไม่อ่อนไม่แข็ง “ใต้เท้าหร่วนสั่งการว่าไป๋ชิวเป็นนักโทษสำคัญของราชสำนัก ใต้เท้าจะพากลับไปสอบสวนที่จวนผู้บัญชาการด้วยตนเอง!”

จั่วเฟิงขวางหน้าประตูคุกอย่างน่าเกรงขาม “อะไรกัน ใต้เท้าหร่วนมายุ่งเรื่องงานราชการท้องถิ่นตั้งแต่เมื่อใด”

“เอ่อ…” จางจวิ้นพูดไม่ออก เรื่องที่นำทหารมาปล้นคุกครั้งนี้หร่วนอวี้ขาดการใคร่ครวญจริงๆ หากจั่วเฟิงไม่อยู่ จางจวิ้นคงปล้นคุกไปแล้ว แต่จั่วเฟิงอยู่ที่นี่เขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามจริงๆ เพียงชั่วพริบตาเขาก็หัวเราะให้กับจั่วเฟิง “ข้าน้อยทำงานตามคำสั่ง หวังว่าใต้เท้าจั่วจะเห็นใจ” แล้วพูดอีกว่า “ใต้เท้าหร่วนไปที่จวนเจ้าเมืองแล้ว ถ้าใต้เท้าจั่วไม่เชื่อ ไปสอบถามใต้เท้าหร่วนดูได้!”

จั่วเฟิงเดินออกจากคุกด้วยสีหน้าดำคล้ำ แล้วหันไปสั่งให้คนลงกลอนประตูคุกให้ดี จากนั้นก็มองหน้าจางจวิ้นอย่างเย็นชา “ข้าจะไปพบใต้เท้าหร่วน ไป๋ชิวเป็นนักโทษคนสำคัญของข้าเช่นกัน ตราบใดที่ไม่มีคำสั่งของข้า ข้าจะรอดูว่าใครกล้าพาตัวนางไป!”

จางจวิ้นประกบหมัดพลางยิ้ม “ใต้เท้าจั่ววางใจได้ ข้าน้อยจะรออยู่ที่นี่”

จั่วเฟิงแค่นเสียงสบถเย็นชาแล้วก้าวเท้าเดินไปทันที เดินไปได้สองก้าว เขาก็ยังไม่วางใจจึงเอ่ยปากตะโกน “ทหาร รวบรวมทหารองครักษ์ทั้งหมดมาเฝ้าที่นี่ หากไม่มีคำสั่งของข้า ใครก็พาคนไปไม่ได้!”

มู่หวั่นชิวเป็นต้นไม้เรียกเงิน ไม่แน่ว่าที่หร่วนอวี้ยื่นมือมาแย่งคนในตอนนี้คงเพื่อทำให้นางกลายเป็นกู่ฉินคนที่สอง หวังใช้นางไปเอาใจหลิ่วเฟิ่ง!

หรือถ้าหากต้องการสร้างผลงานต่อหน้าอิงอ๋องโดยการฆ่ามู่หวั่นชิวจริง เช่นนั้นก็ต้องให้เขาจั่วเฟิงเป็นคนลงมือ คนเขาเป็นคนจับ ผลงานนี้จะให้เขาหร่วนอวี้ชิงไปไม่ได้เป็นอันขาด!

เห็นทหารองครักษ์สี่สิบกว่านายวิ่งเข้ามาล้อมคุกเล็กๆ นี้ไว้สามชั้นด้านในและสามชั้นด้านนอก เผชิญหน้ากับทหารของหร่วนอวี้แล้ว จั่วเฟิงจึงโล่งอก เดินก้าวยาวออกไป

เมื่อมองดูทหารและองครักษ์หนาแน่นที่นอกประตู มู่หวั่นชิวก็รู้สึกสิ้นหวัง

ก่อนหน้านี้นางยังมีความหวังอันน้อยนิด เชื่อว่าหากทำอะไรไม่ได้จริง หลีจวินจะส่งหน่วยเงาของตระกูลหลีมาปล้นคุก ในตอนนี้ยังจะเหลือความโชคดีอะไรอยู่อีกเล่า

ต่อให้อำนาจตระกูลหลีจะมากเพียงใดก็มิอาจเทียบได้กับกองทัพทหารทั้งแผ่นดิน

ตกอยู่ในมือของจั่วเฟิงและหร่วนอวี้เช่นนี้ ครั้งนี้นางไม่มีหวังอีกแล้ว