ตอนที่สี่
ไป๋เสวี่ยฝูตามหลิวหมัวมัวมารับของกำนัลที่ตำหนักของอวี้กุ้ยเฟย จากนั้นก็ไปยังตำหนักอวิ๋นเหอซึ่งตั้งอยู่ปลายสุดทางตะวันตกของวังหลวง ตำหนักอวิ๋นเหอแบ่งเป็นสองฝั่งคือฝั่งตะวันตกและฝั่งตะวันออก ฝั่งตะวันออกประทานให้ไป๋เสวี่ยฝู ฝั่งตะวันตกประทานให้ไป๋อวี้ฉี
พอเข้าไปในลาน ไป๋อวี้ฉีก็รั้งตัวหลิวหมัวมัวไว้แล้วตำหนิเสียงดัง “อย่างน้อยข้าก็เป็นถึงชายาขั้นสองที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง แต่คนแก่เช่นเจ้ากลับให้ข้ามาอยู่ในตำหนักอันห่างไกลเช่นนี้ ทั้งยังต้องใช้ตำหนักร่วมกับผู้อื่น!”
หลิวหมัวมัวถูกนางต่อว่าจนก้มหน้างุด ได้แต่เอ่ยด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ใจ “ฉีเฟยโปรดระงับโทสะลงด้วย หม่อมฉันเพียงจัดการตามราชโองการของฝ่าบาทเท่านั้น หากพระชายาไม่ยินยอมพักที่ตำหนักอวิ๋นเหอนี้ รอยามที่ฝ่าบาททรงพระเกษมสำราญ พระชายาสามารถทูลขอต่อฝ่าบาทได้เพคะ”
ไป๋เสวี่ยฝูกลับไม่ยินดียินร้าย พักในตำหนักห่างไกลมีอะไรไม่ดีเล่า ออกจะเงียบสงบดีด้วย จะมีก็แต่ยังคิดไม่ตกว่าเหตุใดฝ่าบาททรงจัดการเช่นนี้ ทั้งที่แต่งตั้งพวกนางเป็นพระชายาในทันที แต่กลับให้พวกนางพักในตำหนักที่ไม่มีใครพักมาเนิ่นนานเสียได้
หลังจากหลิวหมัวมัวจากไปก็มีนางกำนัลสองคนเดินเข้ามา คุกเข่าถวายบังคมที่ประตูพลางเอ่ยว่า “เสวี่ยเฟยเพคะ หม่อมฉันเซียงเอ๋อร์และอวิ้นเอ๋อร์ถวายพระพรเสวี่ยเฟย หลี่กงกงมีคำสั่งให้หม่อมฉันสองคนมาปรนนิบัติดูแลพระชายาที่ตำหนักอวิ๋นเหอฝั่งตะวันออกเพคะ”
“ลุกขึ้นเถิด” ไป๋เสวี่ยฝูเพียงกวาดตามองพวกนางเรียบๆ แวบหนึ่ง เห็นว่าพวกนางอายุยังน้อย ดวงตาใสฟันขาวสะอาด มองแล้วรู้สึกเย็นใจ จึงฉวยจี้หยกชั้นดีสองอันบนโต๊ะมอบเป็นของขวัญแก่พวกนาง
ฮูหยินใหญ่กล่าวได้ถูกแล้ว ตำหนักในประหนึ่งสนามรบ หากไม่ระแวดระวังเพียงเล็กน้อยอาจจะทำให้ร่างกายแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดีก็เป็นได้ ทั้งยังต้องระมัดระวังรอบคอบตลอดเวลา จัดการบริวารรอบกายไว้ให้ดีตั้งแต่แรก วันข้างหน้าย่อมมีประโยชน์
เซียงเอ๋อร์กับอวิ้นเอ๋อร์ได้รับจี้หยกก็โขกศีรษะขอบพระทัยอย่างดีอกดีใจ สำหรับพวกนางเบี้ยหวัดที่ได้หลังจากอยู่ในวังมาสองปียังเทียบไม่ได้กับจี้หยกชั้นดีหนึ่งอันนี้เลย แต่สำหรับไป๋เสวี่ยฝูแล้วสิ่งของเหล่านี้กลับไร้ค่า เพราะฝ่าบาทพระราชทานปิ่นทองระย้า ปิ่นหยกขาว และกำไลมรกตมาอย่างละชิ้นสองชิ้นก่อนหน้านี้ ของเพียงแค่นี้ก็ถือว่าไม่น้อยแล้ว
“พระชายาจะทรงพักผ่อนหรือจะทรงอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ก่อนเพคะ หม่อมฉันจะได้ไปจัดเตรียม” หลังได้รับของกำนัล เซียงเอ๋อร์ก็ปากหวานขึ้นทันตา
ไป๋เสวี่ยฝูไม่ได้ไตร่ตรองมากนักก็ตอบว่า “เตรียมน้ำร้อนให้ข้าอาบก่อนเถิด” วุ่นวายมาครึ่งค่อนวันออกจะเหนื่อยอยู่บ้าง นางแค่อยากอาบน้ำให้สบายตัวแล้วนอนหลับสักงีบหนึ่งเท่านั้น
แม้เซียงเอ๋อร์กับอวิ้นเอ๋อร์จะเอาใจใส่เป็นอย่างดี แต่ไป๋เสวี่ยฝูที่คุ้นเคยกับการปรนนิบัติจากชิงหลีก็ยังรู้สึกไม่สบายนัก ทันใดนั้นก็พลันคิดถึงชิงหลี ตอนที่นางจากมาได้สั่งให้ชิงหลีดูแลไป๋อีหนิงให้ดี ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนางเป็นเช่นไรบ้าง
เซียงเอ๋อร์กับอวิ้นเอ๋อร์เตรียมน้ำร้อนเรียบร้อยดีแล้ว ขณะที่ไป๋เสวี่ยฝูกำลังจะถอดชุด จู่ๆ ที่นอกประตูก็มีนางกำนัลคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วคุกเข่าคารวะผ่านฉากบังลมพลางกล่าวว่า “หม่อมฉันถวายพระพรเสวี่ยเฟยเพคะ ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พระชายาเข้าเฝ้าที่ตำหนักชิงเหอทันทีเพคะ”
ไป๋เสวี่ยฝูอึ้งไป มือที่กำลังปลดเสื้อผ้านิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนขานรับว่า “ทราบแล้ว”
เซียงเอ๋อร์เปิดฉากบังลมให้ไป๋เสวี่ยฝูออกไปอย่างใส่ใจ ใบหน้าเบิกบานเอ่ย “คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะทรงเรียกพระชายาเข้าเฝ้าเร็วเพียงนี้ ฝ่าบาทต้องพึงพระทัยพระชายาเป็นพิเศษแน่เพคะ รอหลังจากหม่อมฉันประทินโฉมให้พระชายาเสร็จจะต้องงดงามกว่าตอนนี้เป็นร้อยเท่าแน่ ฝ่าบาททรงสำราญพระทัยแน่เพคะ”
สำราญพระทัย? ไป๋เสวี่ยฝูยิ้มเยาะในใจ คิดถึงเช้าวันนี้ที่ได้พบใบหน้าเย็นชานั้น กระทั่งนางเองก็ยังสงสัยว่าใต้หล้านี้ยังมีคนหรือสิ่งของใดที่ทำให้เขาสำราญพระทัยอีกบ้างหรือไม่
ไป๋เสวี่ยฝูไม่คิดว่าฝ่าบาทเรียกนางเข้าเฝ้าเพราะต้องพระทัยตามที่พวกนางกำนัลกล่าว แต่ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด เมื่อพบแล้วย่อมรู้เอง ไป๋เสวี่ยฝูไม่ได้ประทินโฉมก็เดินตามนางกำนัลออกจากตำหนักอวิ๋นเหอ เดินลัดเลาะผ่านทางเดินที่มีนับไม่ถ้วน เดินมาแสนนานหลังจากผ่านสวนดอกไม้แห่งหนึ่งในที่สุดก็มาถึงตำหนักชิงเหอที่นางกำนัลเอ่ยถึง และนี่ก็คือตำหนักที่ฝ่าบาทใช้ประทับ
นางกำนัลให้ไป๋เสวี่ยฝูยืนอยู่ที่ประตูตำหนักชิงเหอ มีขันทีคนหนึ่งเข้าไปรายงานทันที ได้ยินเพียงเสียงรายงานดังสูงต่ำเป็นทอดๆ เมื่ออ้อมไปรอบหนึ่งจึงมีเสียงแหลมเล็กแว่วเข้าหูไป๋เสวี่ยฝู นั่นเป็นเสียงที่บอกว่าฝ่าบาทรับสั่งให้นางเข้าไปในตำหนัก!
