ทดลองอ่านนิยาย บันไดหยกงาม บทที่ 5

นอกจากเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ที่หลี่หยวนเพ่ยทำบ่อยที่สุดคือการไปร่วมชุมนุมสังสรรค์กับเหล่าเชื้อพระวงศ์ วันนี้มีหิมะโปรยปรายลงมาเล็กน้อย หลี่หยวนเพ่ยถูกบุตรหลานราชนิกุลหลายคนชวนไปดื่มสุราแต่เช้าตรู่ ฉีซู่กลับนั่งอยู่หน้าเตาผิงทำงานเย็บปักถักร้อย นางเพิ่งจะร้อยด้ายเสร็จ สาวใช้ก็มารายงานว่ามีแขกสตรีมาพบ

ฉีซู่สั่งคนให้ไปเชิญแขกเข้ามา ที่แท้ก็เป็นมารดานางซูอิ่น

หลังกลับมาเมืองหลวงฉีซู่เคยให้คนไปรับมารดามาอยู่ที่จวนท่านอ๋อง แต่ซูอิ่นปฏิเสธอย่างนุ่มนวลโดยอ้างว่าต้องดูแลหลานสาว เพียงบอกว่าต่อไปต่างก็อยู่ในเมืองหลวง ไปมาหาสู่กันสะดวก ไม่จำเป็นต้องมาพำนักในจวนท่านอ๋อง ฉีซู่รู้ว่ามารดาอบรมสั่งสอนบุตรสาวหลายคนของท่านลุงมาด้วยตนเอง ไม่อาจตัดใจแยกจากมา จึงไม่ได้ดึงดันบีบบังคับอะไร

“ท่านแม่จะมาเหตุใดไม่บอกให้รู้ก่อนสักคำ” ฉีซู่ออกไปต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ซูอิ่นมองบุตรสาวด้วยสีหน้าแฝงรอยยิ้ม สายตาเหลือบมองไปที่ข้างมือนาง…ตรงนั้นมีเสื้อทารกตัวเล็กๆ ที่กำลังเย็บอยู่ตัวหนึ่ง ซูอิ่นนัยน์ตาเป็นประกายขึ้น “นี่เป็น…”

ฉีซู่หน้าแดง พยักหน้าเบาๆ

ซูอิ่นมองไปที่หน้าท้องของฉีซู่อย่างเพ่งพิศ เห็นนางรูปร่างยังเป็นปกติจึงถาม “กี่เดือนแล้ว”

“เพิ่งจะสองเดือน”

ซูอิ่นพนมมือ ท่องบทสวดออกมาคำหนึ่ง “พระพุทธองค์คุ้มครอง ในที่สุดก็มีข่าวดีแล้ว ท่านอ๋องคงจะดีใจมากกระมัง”

ฉีซู่ผงกศีรษะ “ตอนรู้ครั้งแรกยิ้มไม่หุบไปทั้งคืน หลังกลับมาเมืองหลวง ยังไม่เคยเห็นเขาดีใจเท่านี้มาก่อน”

ซูอิ่นหลุบตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เหลียวมองไปรอบๆ ทั้งซ้ายขวา ฉีซู่เข้าใจความหมายของมารดา จึงสั่งให้ทุกคนในที่นั้นล่าถอยออกไป แล้วพามารดาเข้าไปยังห้องด้านใน

“ฝ่าบาททรงดีกับพวกเจ้าหรือไม่” ซูอิ่นถามขึ้นหลังจากเข้าไปห้องด้านในและนั่งลงแล้ว

ฉีซู่พยักหน้า “ประทานสิ่งของเงินทองไม่เคยขาด ทุกครั้งที่ท่านอ๋องเข้าวัง ฝ่าบาทก็ทรงให้ความเกรงอกเกรงใจ ทว่า…”

“ทว่าอะไร”

“ความคิดของฝ่าบาทแต่ไรมาไม่เคยมีใครมองออก พวกเราย่อมไม่กล้าประมาท”

ซูอิ่นถอนหายใจ “ลุงของเจ้าก็พูดเช่นนี้”

“ท่านลุง?” ฉีซู่แปลกใจเล็กน้อย ซูมู่เป็นคนรอบคอบระมัดระวัง น้อยครั้งที่ฉีซู่จะได้ยินคำวิจารณ์ผู้อื่นจากปากของเขา

ซูอิ่นพยักหน้า “พี่ชายสองคนของเจ้าเดิมเป็นขุนนางอยู่ในราชสำนักดีๆ มาระยะนี้ท่านลุงของเจ้ากลับคิดจะจัดการให้พวกเขาไปอยู่ในกองทัพของเจิ้งกั๋วกง”

ฉีซู่ย่นหัวคิ้ว “ได้ยินว่าชนเผ่าตี๋เหนือกำลังพยายามผูกมิตรกับอี๋ตะวันออก ฝ่าบาทมีพระดำริจะยกทัพไปสยบ ผู้นำทัพในเวลานี้ย่อมต้องเป็นเจิ้งกั๋วกง มีดดาบไร้ดวงตา ท่านลุงทำเช่นนี้ ไยมิใช่จะให้พี่ชายทั้งสองไปอยู่ท่ามกลางอันตราย”

“ข้าเองก็พูดเช่นนี้” ซูอิ่นทอดถอนใจ “แต่ท่านลุงของเจ้ายืนกรานจะทำเช่นนั้น ข้าดูเขาแล้ว คล้ายเขารู้สึกว่าตำแหน่งหัวหน้าสำนักของตนคงเป็นไม่ได้นานเช่นนั้น”