ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.2 #นิยายวาย

หลี่เหยียนกับโหยวเหมี่ยวยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา สุดท้ายหลี่เหยียนก็ทนไม่ไหวกดโหยวเหมี่ยวตรึงประตู แต่จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก โหยวเหมี่ยวรู้สึกว่าตัวเองกำลังเอนไปพิงร่างใครคนหนึ่ง พอหันไปมองก็พบว่าเป็นหลี่จื้อเฟิงนั่นเอง

ครั้นหลี่เหยียนเห็นหลี่จื้อเฟิงก็หน้าเขียวหน้าดำทันที

หลี่จื้อเฟิงไม่ได้พูดอะไร แค่ดึงโหยวเหมี่ยวไปหลบหลังตัวเอง ปากขยับเล็กน้อยเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง โหยวเหมี่ยวกำลังถูกใจคนที่ใช้งานง่ายเลยเกรงว่าหลี่เหยียนจะทวงคืนไปทุบตีจนตายจึงรีบร้อนเอ่ยว่า “ซื้อก็ซื้อมาแล้ว เจ้าคนนี้เป็นของข้า”

“บังอาจ เจ้ามันก็แค่สุนัขตัวหนึ่ง ยังไม่คุกเข่าลง!” หลี่เหยียนบันดาลโทสะ ตะคอกใส่

หลี่จื้อเฟิงไม่สะทกสะท้าน โหยวเหมี่ยวเห็นสีหน้าหลี่เหยียนไม่ค่อยดีก็รีบละล่ำละลักพูด “คุกเข่าๆ หลี่จื้อเฟิง คุกเข่า”

หลี่จื้อเฟิงคุกเข่าลงข้างหนึ่งโดยไม่ได้กล่าววาจาใดๆ ออกมา วางมือซ้ายบนหัวเข่า ส่วนกำปั้นขวายันพื้น ค้อมตัวหันไปทางโหยวเหมี่ยว

“เอาอย่างนี้แล้วกัน” โหยวเหมี่ยวรับตั๋วเงินสองร้อยตำลึงมาจากมือหลี่เหยียน เก็บไว้เองหนึ่งร้อยตำลึงแล้วยัดอีกหนึ่งร้อยตำลึงใส่อกเสื้อหลี่เหยียนพร้อมถามต่อว่า “เขาแซ่หลี่ เจ้าคงเป็นคนตั้งชื่อให้เขาสินะ”

หลี่เหยียนแค่นเสียง โหยวเหมี่ยวรีบกล่าวต่อว่า “ข้าจะไม่เปลี่ยนชื่อ ทาสเฉวี่ยนหรงก็คิดเสียว่าเจ้ายกให้ข้า ส่วนเงินนี่ถือเสียว่าข้าเลี้ยงสุราเจ้าเป็นอย่างไร”

“ตอนนี้กลายเป็นทาสของเจ้าแล้ว จะอนุญาตให้ข้าทุบตีมันหรือไม่”

“ได้แน่นอน เจ้าทุบตีได้เลย”

หลี่เหยียนยกเท้าถีบหลี่จื้อเฟิงล้มโครมลงกับพื้น จากนั้นคว้าแจกันมาฟาดหัวซ้ำ เสียงกระเบื้องแตกดังกังวาน แจกันดอกไม้แตกกระจายเต็มพื้น เลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากหน้าผากหลี่จื้อเฟิง แต่เขายังพยายามฝืนลุกขึ้นมาคุกเข่า

โหยวเหมี่ยวเห็นดังนั้นกล้ามเนื้อบนใบหน้าพลันกระตุก ขยุ้มแขนเสื้อแน่น หลี่เหยียนเอ่ยว่า “เจ้าสุนัขบัดซบ สบายเจ้าแล้วสินะ”

“พอเถอะ ยังไม่พออีกหรือ”

“เห็นแก่หน้าเจ้า พอแค่นี้ก็ได้”

โหยวเหมี่ยวไม่รู้ว่าหลี่เหยียนกับทาสเฉวี่ยนหรงมีความแค้นอันใดต่อกัน แต่อีกฝ่ายออกปากเช่นนี้แล้วต่อไปน่าจะไม่หาเรื่องเขาอีก คราวหน้าคงพาออกจากบ้านได้แล้ว

หลี่เหยียนหมุนตัวเดินเข้าไปในเรือน โหยวเหมี่ยวดีใจมากที่จบเรื่องเสียที เรื่องของหลี่เหยียนก็ตกลงกันได้แล้วจึงถามว่า “วันนี้จะไปเล่นที่ไหนดี”

“เจ้าคนแซ่หลินได้ม้าดีมาจากซีอวี้* ลองไปดูกันเถอะ ไป”

หลี่จื้อเฟิงคุกเข่านิ่งอยู่ในห้อง โหยวเหมี่ยวกับหลี่เหยียนเดินกอดไหล่ผ่านทางเดินออกไป

หลังจากหลี่เหยียนกับโหยวเหมี่ยวจากไป อนุภรรยาของโหยวเต๋อโย่วนามเยียนหงก็เดินออกมาจากหลังเสาตรงทางเดินแล้วชะเง้อชะแง้มองเข้าไปในห้องโหยวเหมี่ยวด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงเห็นหลี่จื้อเฟิงที่มีเลือดท่วมหน้านั่งคุกเข่าเก็บเศษซากกระเบื้องบนพื้น

“เจ้าเป็นคนของคุณชายโหยวหรือ” เยียนหงถาม “ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเจ้ามาก่อน”

* ซีอวี้ หรือดินแดนตะวันตก เป็นคำที่ชาวจีนสมัยฮั่นใช้เรียกดินแดนนอกด่านทางตะวันตก ซึ่งได้แก่บริเวณซินเจียงไปจนถึงแถบตะวันออกกลาง