ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.2 #นิยายวาย

สามารถอ่านบทก่อนหน้าได้ที่ >> บทที่ 1.1

โหยวเหมี่ยวพอใจในตัวอีกฝ่ายมาก แม้แต่สือฉีก็ยังไล่ออกไป เหลือหลี่จื้อเฟิงไว้ค่อยปรนนิบัติคนเดียว ด้านหลังฉากกั้นก็ปูผ้านวมเพิ่มอีกหลายชั้นและให้หลี่จื้อเฟิงนอนในที่แคบๆ นั่นเหมือนรังที่ห่อพันด้วยผ้านวม หลี่จื้อเฟิงเหมือนสุนัขที่เรียกก็มา โบกมือไล่ก็ไป ไม่สิ เปรียบดั่งสุนัขยังไม่ตรงเท่าไรนัก เพราะกระทั่งเรียกก็ยังไม่ต้องเอ่ยปากด้วยซ้ำ ทั้งสองคนมองสบตากันแวบหนึ่ง หลี่จื้อเฟิงก็รู้ทันทีว่าโหยวเหมี่ยวกำลังเรียกเขาหรือมองดูเขาเฉยๆ

ตัวคนน่าพอใจ แต่พูดน้อยเกินไป ถ้าพูดมากกว่านี้อีกสักนิด กล้าคุยเล่นกับเขาอีกสักหน่อยก็สมบูรณ์แบบแล้ว โหยวเหมี่ยวไม่ได้ออกจากบ้านเกือบครึ่งเดือน เอาแต่อ่านหนังสืออยู่ในบ้าน ตั้งใจว่าจะตามชดเชยบทเรียนที่ล้าหลังให้ทัน ช่วงนี้โหยวเต๋อโย่วแวะเวียนมาดูหลายครั้งก็พบว่าหลานชายอยู่ในร่องในรอยดี ทุกครั้งที่โหยวเหมี่ยวได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวใดๆ จะรีบสั่งให้หลี่จื้อเฟิงไปหลบหลังฉากกั้นทันที

โหยวเต๋อโย่วคิดว่าหลานชายเปลี่ยนแปลงนิสัยใหม่แล้ว มีแต่โหยวเหมี่ยวเท่านั้นที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าที่จริงเป็นเพราะตอนนี้ตัวเองไม่มีเงินแล้ว เขาเหลือเงินไม่ถึงหกสิบตำลึง และต้องกระเหม็ดกระแหม่ใช้ไปจนกว่าจะขอเงินจากบิดาได้อีก แต่นี่เพิ่งจะผ่านไปสามเดือนเท่านั้น คงต้องรอให้พ้นปีใหม่แล้วค่อยขบคิดหาวิธีหว่านล้อมขอเงินมาจับจ่ายใช้สอย

ขณะที่โหยวเหมี่ยวกำลังนั่งอุดอู้อยู่ในบ้าน หลี่เหยียนกลับแวะมาหาเขาถึงบ้านด้วยตัวเอง

“โหยวเหมี่ยว!” หลี่เหยียนยืนตะโกนอยู่ในลานบ้าน พาเด็กรับใช้เดินส่ายอาดๆ เข้าไปโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะอยู่บ้านหรือไม่ โหยวเหมี่ยวจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปรับหน้า เคราะห์ดีว่าโหยวเต๋อโย่วไม่อยู่บ้านพอดี อนุนามเยียนหงชะโงกหน้าแอบดูอยู่แถวๆ ทางเดิน หลี่เหยียนตั้งใจมาหาถึงบ้านเช่นนี้เป็นเรื่องแปลกมาก โหยวเหมี่ยวจึงเกิดอาการแตกตื่นเล็กน้อย

“เป็นอะไรหรือ”

“ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้าว่าเป็นอะไร เอาแต่หลบซ่อนตัวอยู่ในบ้านทั้งวัน” หลี่เหยียนเดินเข้าไปผลักโหยวเหมี่ยวแล้วซักถาม

“กำลังอ่านหนังสือ” โหยวเหมี่ยวหัวเราะแหะๆ แล้วกล่าวตอบกลับไป

“เชื่อก็น่าขัน ฐานะบ้านเจ้าร่ำรวยปานนั้น ทั้งยังไม่เคยเห็นเจ้ามีแก่ใจจะจับตำรามาก่อน จู่ๆ มาตั้งใจอ่านหนังสืออะไร” หลี่เหยียนค่อนแคะ

โหยวเหมี่ยวทราบดีว่าหลี่เหยียนยอมวางมาดคุณชายและมาขอโทษด้วยตัวเองแล้ว ทั้งยังกอดไหล่เขาอย่างสนิทสนม สองพี่น้องจึงพากันเดินเข้าไปในเรือน

“บอกตามตรง ข้าเอาแต่ใช้เงินไม่ยอมอ่านหนังสือหนังหาจนตาแก่ใกล้เดือดดาลเต็มทน” โหยวเหมี่ยวตอบยิ้มๆ “ถ้าขืนยังไม่อ่านหนังสืออีกคงตัดเบี้ยเลี้ยงข้าเป็นแน่”

“เอ้า คืนให้เจ้า” หลี่เหยียนนึกอะไรขึ้นมาได้ ล้วงมือเข้าไปหยิบตั๋วเงินสองร้อยตำลึงออกจากอกเสื้อแล้วโยนให้โหยวเหมี่ยว

คราวนี้โหยวเหมี่ยวรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาจริงๆ แล้ว แต่จะรับคืนก็ไม่ค่อยสะดวกใจจึงรีบโพล่ง “ไม่ได้ๆ ทำการค้าตกลงเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว จะเอาคืนได้อย่างไร”

“คืนให้เจ้าแล้วก็เก็บไปสิ” หลี่เหยียนขยุ้มคอเสื้อโหยวเหมี่ยวแล้วผลักเข้าห้อง

“บ้านข้าทำการค้า แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรับเงินคืนของ”

“เจ้าอยากโดนด่าอีกอย่างนั้นหรือ”

“คนรอดมาได้แล้ว คิดเสียว่าข้าซื้อต่อจากเจ้าก็แล้วกัน…”