ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวล้างหน้าเสร็จ เตาเครื่องหอมก็ถูกยกเข้ามาพอดีทำให้หอมกรุ่นไปทั้งห้อง อาหารเช้าก็ยกเข้ามากินในห้อง โหยวเหมี่ยวสั่งให้ต้มโจ๊กมาช่วยกระตุ้นกระเพาะและทอดเนื้อนกกระทา ทั้งยังบอกให้สาวใช้ฉีกเป็นเส้นฝอยๆ ใส่ในโจ๊ก จากนั้นก็ให้ทุกคนออกไปให้หมดแล้วแอบซ่อนไว้ชามหนึ่ง

“ข้าจะอาบน้ำ ไปเตรียมน้ำมาสิ แล้วเรียกสือฉีเอ๋อร์เข้ามาด้วย” โหยวเหมี่ยวสั่ง

ครู่ต่อมาบ่าวรับใช้ที่ชื่อสือฉีเอ๋อร์ก็หิ้วน้ำเข้ามาถังหนึ่ง สือฉีเอ๋อร์เป็นบ่าวที่ท่านอามอบให้และจะคอยติดตามโหยวเหมี่ยวเป็นประจำ เขารู้เรื่องที่โหยวเหมี่ยวซื้อเจ้าคนไร้ประโยชน์มาเมื่อคืน ดังนั้นพอเข้ามาก็เอ่ยถามด้วยความสงสัยทันที “คุณชาย เมื่อคืนท่านเอาซากสุนัขตายนั่นซ่อนไว้ในห้องหรือ”

“ซากสุนัขตายอะไรกัน” โหยวเหมี่ยวเอ่ย “ตั้งสองร้อยตำลึงเชียวนะ มาๆ ขอแรงหน่อย”

โหยวเหมี่ยวไม่กล้าให้ท่านอาของเขารู้เรื่องนี้ เพราะเกรงว่าท่านอาเห็นหลี่จื้อเฟิงแล้วต้องโยนเขาออกนอกประตูแน่ จากนั้นก็คงจะฟาดโหยวเหมี่ยวสักยกหนึ่ง ดังนั้นรักษาเจ้านั่นให้หายก่อนค่อยว่ากัน หรือหากจวนตัวจริงๆ ก็บอกท่านอาว่าเป็นบ่าวไพร่ที่คนอื่นยกให้ก็ได้ แต่เวลานี้ถ้าจะรักษาบาดแผลก็ต้องเชิญหมอ ถ้าจะเชิญหมอก็ต้องอาบน้ำเขาให้สะอาดก่อน

สือฉีม้วนแขนเสื้อแล้วไปยืนมองหลังฉากกั้นด้วยกัน โหยวเหมี่ยวร้องสั่งว่า “มองอะไร รีบอุ้มเขาขึ้นมาเร็ว”

กล้ามเนื้อหน้าของสือฉีกระตุก เจ้านี่เหม็นมากจึงไม่ค่อยเต็มใจทำนัก แต่ก็ต้องช่วยโหยวเหมี่ยวแบกเขาขึ้นมาตามคำสั่ง หลี่จื้อเฟิงซวนเซยืนไม่มั่นคง โหยวเหมี่ยวถามว่า “เจ้าเดินเองได้หรือไม่”

หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า แต่แข้งขากลับอ่อนยวบ โหยวเหมี่ยวกับสือฉีอุ้มเขาไปที่ถังน้ำแล้วกดหัวเขาลงไปแช่ในน้ำทั้งตัว เสียงดังจ๋อมแจ๋ม ทั้งสองคนโดนน้ำสาดเปียกไปหมด สือฉีทำหน้ามุ่ย

“ไปหาชุดสะอาดๆ มาให้เขาใส่” โหยวเหมี่ยวกล่าวจบก็ให้หลี่จื้อเฟิงพลิกตัว หลี่จื้อเฟิงไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือ ได้แต่พิงขอบถังแล้วหลับตาลง

โหยวเหมี่ยวหยิบใยบวบมาบังคับขัดถูตัวหลี่จื้อเฟิง จากนั้นรวบเสยผมไปด้านหลังเพื่อดูใบหน้าของอีกฝ่าย

“หน้าตาหล่อเหลาดี” โหยวเหมี่ยวถามต่อว่า “เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

หลี่จื้อเฟิงดูเหมือนใช้เรี่ยวแรงในตัวไปจนหมดแล้ว ยกมือที่สั่นระริกขึ้นจากน้ำ วางลงบนหลังมือโหยวเหมี่ยวซึ่งเกาะอยู่ตรงขอบถัง

“ตัวโตขนาดนี้ทำไมสู้บ่าวไพร่แค่ไม่กี่คนไม่ไหว” โหยวเหมี่ยวบ่นอุบอิบ

“พวกเขาให้ข้ากินผงสลายเส้นเอ็น” เสียงของหลี่จื้อเฟิงแผ่วเบาและอ่อนแรงมาก

โหยวเหมี่ยวฟังไม่ค่อยชัดเจนจึงชะโงกหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ จนเกือบชิดติดริมฝีปาก “อะไรนะ”

หลี่จื้อเฟิงเค้นเสียงออกมา

“วรยุทธ์”

โหยวเหมี่ยวตกตะลึง

“เจ้ารู้วรยุทธ์หรือ”

หลี่จื้อเฟิงตอบไม่ไหว ใจจริงโหยวเหมี่ยวยังอยากถามต่อแต่พอเห็นสภาพร่อแร่ปางตายของอีกฝ่ายก็ทำได้เพียงล้มเลิกความคิดชั่วคราว อย่าเพิ่งพูดตอนนี้เลย

เมื่อสือฉีนำเสื้อผ้าเข้ามา โหยวเหมี่ยวก็สั่งให้แบกหลี่จื้อเฟิงที่เปียกโชกไปวางที่เตียงตัวเองก่อน ใส่เสื้อกางเกงตัวในให้แล้วสวมทับด้วยเสื้อคลุม จากนั้นเอาผ้านวมห่อไว้แล้วย้ายไปไว้หลังฉากกั้น สือฉีม้วนผ้านวมผืนเก่าที่ใช้ห่อตัวหลี่จื้อเฟิงก่อนหน้านี้แล้วนำออกไปทิ้ง โหยวเหมี่ยวพรูลมหายใจ ในที่สุดทุกอย่างก็เสร็จสิ้น