ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวเพิ่งเคยเห็นภาพเช่นนี้เป็นครั้งแรก ครั้นบ่าวไพร่สิบกว่าคนรุมทุบตีคนผู้หนึ่งจนปางตาย ฟาดจนไม้กระบองหักคามือ เขาจึงรีบร้อนกล่าวว่า “อย่าตีอีกเลยๆ เกิดอะไรขึ้น”

“คุณชายสั่งให้พวกเจ้าหยุดตี” บ่าวคนสนิทตะโกนตาม

พวกบ่าวไพร่รีบหยุดมือทันที เจ้าคนนั้นโดนทุบตีจนลมหายใจรวยริน และยังถูกไม้กระบองสิบท่อนหนีบตัวโยนเข้าไปในห้องเก็บฟืน เสียงร่างหนักๆ หล่นกระทบพื้นดังมาจากด้านใน

“ไอ้ลูกเต่าบัดซบ ยังดีว่าไม่ได้ชนคุณชายโหยว” พ่อบ้านรองของเรือนปีกตะวันออกรีบร้อนวิ่งเข้ามาใส่กลอนประตูห้องเก็บฟืนพลางด่าทอ

โหยวเหมี่ยวไม่รู้ว่าคนผู้นี้ทำผิดอะไรและไม่ได้มีแก่ใจจะซักถามให้มากความ จึงเดินตรงไปที่เรือนปีกตะวันออก เวลานี้หลี่เหยียนตื่นนอนแล้วและกำลังนั่งกินอาหารเช้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ข้างกายมีสาวใช้ยืนเรียงรายเป็นแถว เมื่อเห็นโหยวเหมี่ยวแวะมาก็ขยับตะเกียบกวักมือเรียกเขาเข้ามากินด้วยกัน โหยวเหมี่ยวนั่งลงดื่มชา ทั้งสองคนกินพลางสนทนากันพลางว่าวันนี้จะไปเที่ยวเล่นที่ไหน จะไปหาใครบ้าง

หลี่เหยียนผู้นี้เป็นใคร ที่แท้แล้วเป็นสหายสนิทที่โหยวเหมี่ยวรู้จักในสำนักไท่เสวีย และเป็นคุณชายน้อยของจวนอัครเสนาบดีนั่นเอง

ฮ่องเต้ในเวลานี้เกียจคร้านสันหลังยาว หมกมุ่นแต่กับบทกวีกาพย์กลอน บุปผาวิหคแมลงมัจฉา ดังนั้นเบื้องบนเป็นเช่นไรเบื้องล่างก็เป็นเช่นนั้น ขุนนางในราชสำนักล้วนเกียจคร้านไปตามๆ กัน เหล่าเสนาบดีไม่ยอมเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในเวลาออกว่าราชการยามเช้า คานบนไม่ตรง เสาล่างย่อมเอนเอียง คุณชายของบรรดาเสนาบดีก็ไม่ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเช่นกัน วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ในจวน เลี้ยงนกอินทรี จับสุนัขมากัดกัน คบหาแต่สหายที่เป็นคนประเภทเดียวกัน สองปีก่อนตอนโหยวเหมี่ยวเข้ามาศึกษาในสำนักไท่เสวีย ทั้งเขาและหลี่เหยียนล้วนเป็นหนุ่มน้อยเลือดร้อน หลังจากรู้จักกันแล้วก็มักจะพากันออกเที่ยวสำมะเลเทเมา หลี่เหยียนใช้สอยเงินทองของโหยวเหมี่ยว ส่วนโหยวเหมี่ยวก็อาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับหลี่เหยียนทำความรู้จักกับพวกคุณชายในเมืองหลวง ยามว่างก็ข่มเหงรังแกชาวบ้านด้วยความสนุกสนาน

กล่าวถึงโหยวเหมี่ยว คนผู้นี้ก็ไม่ใช่ธรรมดาสามัญ ครอบครัวเป็นพ่อค้าเกลือจากชางโจว บรรพบุรุษลักลอบค้าเกลือจนร่ำรวยกลายเป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่ง เมื่อยี่สิบหกปีก่อนบิดาแต่งงาน แยกตัวออกมาสร้างครอบครัวและริเริ่มปลูกต้นชาในแถบเจียงเป่ยจนร่ำรวยเป็นเศรษฐี มีไร่ชาในครอบครองนับพันฉิ่ง* นับว่าไม่ธรรมดาจริงๆ

ทว่าบัณฑิต ชาวนา ช่างฝีมือ และพ่อค้า อาชีพพ่อค้าจัดเป็นชนชั้นต่ำสุด โหยวเต๋อชวนจึงหมายมั่นปั้นมือจะให้บุตรชายเป็นขุนนาง สมัยนี้ขอแค่มีเงินทอง คิดซื้อตำแหน่งขุนนางก็เป็นเรื่องง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ แต่ตำแหน่งขุนนางที่ซื้อมาย่อมสู้ลมปากคนไม่ไหว ดังนั้นบิดาของโหยวเหมี่ยวจึงมอบเงินให้บุตรชายจำนวนหนึ่ง เพื่อให้เดินทางเข้ามาศึกษาเล่าเรียนในเมืองหลวง เตรียมตัวสอบให้ติดสามอันดับแรกของการสอบคัดเลือกขุนนางเคอจวี่** เมื่อเป็นเช่นนั้นสกุลโหยวย่อมกลายเป็นตระกูลบัณฑิตอย่างสมภาคภูมิ

ตอนโหยวเหมี่ยวเดินทางเข้าเมืองหลวงเพิ่งอายุสิบสองปีเท่านั้น ตั้งแต่เล็กเขาได้รับการเลี้ยงดูเอาอกเอาใจจนเคยตัว เมื่อออกจากบ้านก็นำของกินของใช้ติดตัวไปถึงสิบคันรถด้วยกัน ทั้งยังพาสาวใช้กับบ่าวไพร่อีกกลุ่มใหญ่เดินทางเข้ามาศึกษาเล่าเรียนในเมืองหลวงซึ่งอยู่ใต้เบื้องพระบาทฮ่องเต้

โหยวเต๋อชวนผู้เป็นบิดาตระเตรียมทุกอย่างให้โหยวเหมี่ยวอย่างรอบคอบและครบถ้วน พอโหยวเหมี่ยวเข้าเมืองหลวงก็มาพักอาศัยที่บ้านท่านอาซึ่งเป็นญาติกัน หลังจากได้รู้จักกับลูกผู้ดีมีตระกูลกลุ่มใหญ่ในห้องเรียน แค่ปีแรกก็ใช้ตั๋ว

* ฉิ่ง คือหน่วยวัดพื้นที่ของจีน โดย 1 ฉิ่ง เท่ากับ 100 ไร่จีน (หมู่)

** ระบบการสอบเข้ารับราชการของจีน จัดขึ้นทุกๆ สามปี โดยสอบเลื่อนทีละระดับ เริ่มจากถงซื่อ เซียงซื่อ ฮุ่ยซื่อ เมื่อสอบผ่านทั้งสามระดับจะได้เข้าสอบหน้าพระที่นั่งหรือเตี้ยนซื่อ