ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

 ภาคที่หนึ่ง คลำมัจฉา

บทที่ 1

ดวงตะวันทอรัศมีจับขอบฟ้าทางบูรพา หิมะแรกฤดูโปรยปรายลงมาจับตัวเป็นชั้นน้ำแข็งบางๆ สะท้อนรัศมีสีทองอร่ามของแสงอาทิตย์ทั่วทั้งเมืองหลวง ในตลาดมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ รถม้าแล่นสวนไปมาพลุกพล่าน เสียงระฆังตีสี่สิบเก้าครั้งปลุกทั้งเมืองให้ตื่นรับอรุณ นับเป็นยุคสมัยแห่งความสงบสุขร่มเย็น บ้านเมืองเจริญรุ่งเรือง

โหยวเหมี่ยวตื่นแต่เช้าตรู่เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือน หมายมั่นปั้นมือว่าวันนี้จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่และจะเริ่มตั้งใจศึกษาเล่าเรียน หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ โหยวเหมี่ยวก็ก้าวขึ้นรถม้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย รถม้าแล่นโขยกเขยกตรงไปยังสำนักไท่เสวีย* ทว่าตอนผ่านสะพานจูเชวี่ย จู่ๆ โหยวเหมี่ยวก็หมดความสนใจ ร้องสั่งคนขับรถม้าให้หยุดรถและบอกว่าวันนี้ไม่อยากไปเรียนแล้ว แต่จะแวะไปชวนสหายเที่ยวเล่นแทน

รถม้าแล่นมาถึงตรอกฉางหลงฝั่งตะวันตก โหยวเหมี่ยวนั่งยกเท้าขึ้นวางพาดบนหัวเข่าอีกข้าง เมื่อมาถึงก็พบว่าประตูใหญ่จวนอัครเสนาบดียังไม่เปิด ส่วนประตูข้างก็ร้างไร้ผู้คน ถ้าผลีผลามเข้าไปเคาะประตูแล้วเผชิญหน้ากับท่านอัครเสนาบดีที่กำลังจะออกจากจวนคงไม่ดีแน่ ดังนั้นจึงสั่งให้คนขับรถม้าขับอ้อมไปทางประตูหลังแทน จากนั้นจึงเดินเข้าไปตามหาหลี่เหยียนข้างใน

มีเพียงสหายสนิทเท่านั้นที่สามารถเดินเข้าทางประตูหลังจวนอัครเสนาบดี บ่าวไพร่ในจวนล้วนจดจำโหยวเหมี่ยวได้จึงผงกศีรษะให้พร้อมค้อมกายเชิญเขาเข้ามาด้านใน ลานด้านหลังมีคนอยู่ไม่มาก โหยวเหมี่ยวเข้ามาในจวนแล้วก็เดินตรงไปยังเรือนปีกตะวันออก แต่แล้วเมื่อผ่านโรงม้า จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแผดร้อง มีตัวประหลาดผลุนผลันออกมาจากห้องเก็บฟืนและล้มกลิ้งตรงหน้าเขา

โหยวเหมี่ยวที่เดินผ่านมาพอดีสะดุดล้มเพราะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน บ่าวคนสนิทซึ่งติดตามมาด้วยตกใจมาก รีบสะบัดแขนเสื้อตวาดเสียงดัง

“ทำอะไรของเจ้า!”

“ระวังชนคุณชายข้า ถ้าทำให้คุณชายตกใจเสียขวัญ ข้าจะถลกหนังเจ้าให้ดู”

“บังอาจ! จะฆ่ากันหรืออย่างไร!”

บ่าวไพร่ในจวนอัครเสนาบดีต่างแตกตื่นตกใจ รีบคว้าแส้ออกมาตวัดฟาดขวับๆ

โหยวเหมี่ยวตั้งสติเพ่งมองดูให้ดีก็เห็นว่าเป็นเศษผ้าเก่าขาดปรุประและสกปรกโสโครกกลุ่มหนึ่ง

ตอนแรกคิดว่าบ้านของสหายเลี้ยงตัวอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นบ่าวไพร่กลุ้มรุมเอาแส้และไม้กระบองทุบตีเจ้าตัวโสโครก ค่อยมองเห็นชัดถนัดตาว่าสิ่งนั้นเป็นมนุษย์ ทั้งยังเป็นบุรุษเพศ โหยวเหมี่ยวได้ยินเสียงแส้ฟาดขวับๆ คนผู้นั้นเนื้อแตกหนังถลอกทันที เลือดสดๆ สาดกระเซ็นเต็มพื้น

ผมเผ้าของคนผู้นั้นกระเซอะกระเซิงคล้ายคนเสียสติ เนื้อตัวสกปรกโสโครก สองมือถูกผูกมัดไว้แน่น ทั้งยังโดนกลุ้มรุมฟาดตีจนส่งเสียงร้องโอดโอยพลางหลบหัวซุกหัวซุนอยู่ตรงมุม เขาสบตากับโหยวเหมี่ยวโดยไม่ตั้งใจ สายตาทั้งคู่มองสบประสานกัน ดวงตาของเจ้านั่นใสกระจ่างแต่แฝงประกายดุดันแกมกระหายเลือดคล้ายสัตว์เดรัจฉาน

* สำนักไท่เสวียหรือสำนักศึกษาหลวง เป็นสถาบันการศึกษาสูงสุดของจีนโบราณ