ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 1.1 #นิยายวาย

“คุณชายโหยวใจคอกว้างขวาง คงไม่ตำหนิผู้น้อยกระมัง เนื่องจากไม่มีใครมาบอกกล่าว พวกข้าน้อยจึงไม่ทราบ…”

“ช่างเถอะๆ ดูสิว่าตายหรือยัง ถ้าตายก็ไม่เอาแล้ว ย่ายายมารดามันเถอะ ข้าจะไปทวงเงินคืนจากหลี่เหยียน”

บ่าวรับใช้จุดโคม แกะกระสอบแล้วค่อยๆ แหวกเปิด เผยให้เห็นศีรษะคนที่โดนทุบตีจนเลือดไหลออกมาทั้งเจ็ดทวาร รูปร่างแข็งแรง แขนยาวขายาว ร่างนั้นค่อยๆ เลื่อนออกมาจากกระสอบ เลือดสดๆ ที่เปียกชุ่มใต้ร่างกลายเป็นสีม่วงแล้ว ทั้งยังโดนทุบตีจนปัสสาวะราดเลอะเทอะเปรอะเปื้อน

บ่าวคนสนิทขยับเข้าไปตรวจลมหายใจของคนผู้นั้น โหยวเหมี่ยวถามว่า “ตายหรือยัง”

โหยวเหมี่ยวพลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้…หลี่เหยียนบอกว่าจะขายคนให้เขา แต่ไม่ได้บอกว่าขายอย่างเป็นๆ หรือตายแล้ว ถ้าจะทวงเงินคืน หลี่เหยียนคงหาเรื่องแกล้งพูดเสียดสีเขาแน่ สองร้อยตำลึงคงทวงคืนไม่ได้แล้ว ไม่ว่าคนจะเป็นหรือตายก็ทำได้เพียงรับไว้เท่านั้น

บัดซบ…โหยวเหมี่ยวพ่นลมหายใจ คุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วโน้มตัวลงไปเอาหูแนบอกฟังเสียงหัวใจเต้น ร่างกายอุ่นๆ ยังไม่แข็ง

ยังมีชีวิตอยู่

“เรียกคนมาหลายๆ คน เอาผ้านวมบนรถม้ามาห่อตัวไว้แล้วพากลับบ้าน เขาชื่ออะไร”

“ชื่อหลี่จื้อเฟิงขอรับ เป็นทาสเฉวี่ยนหรง” บ่าวรับใช้คนหนึ่งเห็นโหยวเหมี่ยวไม่เอาเรื่องแล้วก็รีบตอบ

โหยวเหมี่ยวผงกหัวให้ลงมือ พวกบ่าวไพร่ก็กุลีกุจอช่วยกันยกหัวยกขาออกเดิน

วันนั้นโหยวเหมี่ยวพาทาสเฉวี่ยนหรงที่ชื่อหลี่จื้อเฟิงกลับบ้าน ท่านอากำลังระเบิดโทสะอยู่ในบ้านพอดี โหยวเหมี่ยวจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเปิดเผย แค่กำชับให้บ่าวคนสนิทพาเจ้าคนร่อแร่ปางตายเข้าไปในห้องและซุกตัวไว้หลังฉากกั้น โดยเอาเสื่อปูให้นอนเหมือนรังสุนัขก็ไม่ปาน จากนั้นสั่งห้ามทุกคนแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป ให้คิดเสียว่าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นแล้วไล่กลับห้องไปนอน

คืนนั้นหิมะตกหนักมาก โหยวเหมี่ยวนอนอยู่บนเตียง หวนคิดถึงสุนัขจรจัดที่เคยเก็บกลับบ้านเมื่อสมัยก่อน สุดท้ายนอนได้ครึ่งคืนก็อดใจไม่ไหว ลุกขึ้นชำเลืองดูว่าทาสเฉวี่ยนหรงตายหรือยัง

กลางดึกได้ยินเสียงหายใจหอบหนักเหมือนที่สูบลมดังมาจากด้านหลังฉากกั้น โหยวเหมี่ยวทนนอนต่อไม่ไหว ลอบลุกขึ้นมาแต่ไม่ได้เรียกหาสาวใช้ที่อยู่ด้านนอก ร่างที่อยู่ในชุดสีขาวโพลนดุจหิมะเดินเท้าเปล่าบนพรมขนแกะ พร้อมหิ้วตะเกียงแก้วหลิวหลี* ห้าสีอันเล็กๆ ตรงเข้าไปด้านหลังฉากกั้น

ทาสเฉวี่ยนหรงหายใจติดขัด ดูท่าคงใกล้ตายแล้วกระมัง โหยวเหมี่ยวคิดถึงเงินสองร้อยตำลึงแล้วอดปวดใจไม่ได้ กระชากผ้านวมออกแล้วยกตะเกียงหลิวหลีส่องดู

ตอนเจอตัวบนพื้นหิมะ คนผู้นี้โดนแช่แข็งจนม่วงไปทั้งตัว เปรอะเปื้อนทั้งเลือด ปัสสาวะ เหงื่อ รวมถึงน้ำดีที่สำรอกออกมาผสมกันและจับตัวเป็นน้ำแข็ง เวลานี้โดนผ้านวมห่อหุ้มมาครึ่งคืนจึงละลายกลายเป็นน้ำ เนื้อตัวเริ่มส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยว มือเท้าได้สัดส่วน ฝ่ามือใหญ่ นิ้วเรียวยาว สองขาแข็งแรงมีกล้ามเนื้อเป็นมัดดุจม้าป่า ตรงกลางหว่างขาก็มโหฬารราวม้าล่อก็ไม่ปาน นับว่ามีเรือนร่างงดงามมากทีเดียว

* ตะเกียงแก้วหลิวหลี คือเครื่องแก้วคริสตัลหลากสี หนึ่งในมรดกทางศิลปวัฒนธรรมของจีนโบราณ