ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

คืนนั้นหลังจากกินอาหารกับโหยวเต๋อโย่วแล้ว โหยวเต๋อโย่วกับฮูหยินก็กำชับโหยวเหมี่ยวหลายเรื่อง โหยวเหมี่ยวฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ฟังเข้าหูไม่ถึงสามส่วนด้วยซ้ำ ในสมองขบคิดแต่เรื่องนี้ เมื่อกลับห้องไปก็พบว่าหลี่จื้อเฟิงยืนตัวตรงรอเขาอยู่หน้าทางเดินแล้ว

ดวงตาของหลี่จื้อเฟิงฉายแววเย็นชา ถอดเสื้อให้โหยวเหมี่ยวจนเหลือแค่เสื้อคลุมตัวในกับกางเกง โหยวเหมี่ยวล้มตัวลงบนเตียงแล้วขยับเข้าไปนั่งด้านใน หลี่จื้อเฟิงเอ่ยว่า “บอกก่อนนะว่าเวลาอยู่บนเตียงต้องเชื่อฟังข้า”

โหยวเหมี่ยวรับคำ

หลี่จื้อเฟิงขยับมือปลดชุดตัวเอง ถอดเสื้อคลุมตัวนอกกับเสื้อตัวสั้นท่อนบน เผยให้เห็นแผงอกสีทองแดง กล้ามเนื้องดงามมาก โหยวเหมี่ยวมองแล้วลอบกลืนน้ำลายอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ หลี่จื้อเฟิงปลดผ้าคาดเอว กางเกงหลุดร่วงลงพื้น ส่วนที่อยู่ตรงหว่างขาเริ่มตื่นตัวนิดๆ ท่อนขายาวแข็งแกร่งก้าวขึ้นเตียง นั่งลงข้างกายโหยวเหมี่ยวแล้วยื่นมือไปโอบกอดโดยไม่ปริปากพูดสักคำ

หัวใจของโหยวเหมี่ยวเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ อยากผละถอยห่าง ตอนเบือนหน้าหลบก็รับรู้ได้ว่าท่อนแขนทรงพลังของหลี่จื้อเฟิงกำลังกอดกระชับรอบเอวตัวเอง ส่วนมืออีกข้างสอดเข้ามาในสาบเสื้อตัวสั้นท่อนบนอย่างถือวิสาสะ

โหยวเหมี่ยวตกตะลึง ทำท่าจะคว้ามืออีกฝ่ายไว้แต่หลี่จื้อเฟิงไม่ยอมให้เขาขัดขืนพร้อมก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปาก

“อื้อ!”

หลี่จื้อเฟิงประกบปากแนบสนิทแต่ดวงตาทั้งสองข้างกลับจ้องมองเขาเขม็ง มือข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นอกของโหยวเหมี่ยวขึ้นลงและสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากโดยไม่เปิดโอกาสให้เขามีเวลาขบคิด ชั่วขณะนั้นโหยวเหมี่ยวรู้สึกแปลกๆ เขามีชีวิตมาสิบห้าปีเพิ่งเคยใกล้ชิดแนบแน่นกับบุรุษถึงเช่นนี้เป็นครั้งแรก หน้าตาจึงแดงก่ำไปหมด อยากผลักไสอีกฝ่ายออกห่าง แต่หลี่จื้อเฟิงกลับรุกไล่จู่โจมเข้ามาทำลายสติของเขา

ตอนริมฝีปากของทั้งคู่ผละออกจากกัน หลี่จื้อเฟิงมองสบตาเขา

ทว่าโหยวเหมี่ยวนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้เคยรับปากแล้วว่าจะเชื่อฟังอีกฝ่ายทุกอย่าง ดังนั้นจึงยอมนอนนิ่งๆ หลี่จื้อเฟิงก้มลงจุมพิตซ้ำอีกครั้ง จมูกของโหยวเหมี่ยวได้กลิ่นกายจางๆ ของหลี่จื้อเฟิง นั่นเป็นกลิ่นกายจากเรือนร่างแข็งแกร่งและเปลือยเปล่าของบุรุษหนุ่ม ทั้งหอมและเร้าอารมณ์อย่างประหลาด หลี่จื้อเฟิงพร่างพรมจุมพิตลงบนใบหน้า ก่อนประกบปิดริมฝีปากของโหยวเหมี่ยวอีกครั้ง คราวนี้จุมพิตเนิ่นนานจนเขาแทบหายใจไม่ออกและต้องกลืนน้ำลายไม่หยุด

โหยวเหมี่ยวเกาะกุมไหล่ของหลี่จื้อเฟิง รับรู้ได้ว่าฝ่ามือหยาบใหญ่ของอีกฝ่ายกำลังลากไล้ลงไปด้านล่าง จากนั้นกระชากเสื้อตัวบางและดึงผ้าคาดเอวทิ้ง ก่อนสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปสัมผัสตัวตนที่อยู่ตรงหว่างขาของเขา ส่วนอ่อนไหวที่กำลังขยายตัวของโหยวเหมี่ยวโดนหลี่จื้อเฟิงเกาะกุมไว้ในอุ้งมือ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับหยอกเย้าก็ทำให้เขาสั่นสะท้านและหดเกร็งไปทั้งตัว

ตอนริมฝีปากผละออกจากกัน ใบหน้าของเด็กหนุ่มก่ำสีเลือด น้ำตาเอ่อคลอตรงหางตา หลี่จื้อเฟิงเคลื่อนไหวมือไม่หยุด มือหนึ่งกอดรัดเอวบาง ส่วนอีกมือก็นวดคลึงโหยวเหมี่ยวด้วยปลายนิ้วอย่างเบามือ ทั้งคลึงเคล้าทั้งบดขยี้จนในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็หลั่งหยาดน้ำวิสุทธิ์ออกมา

“ดะ…เดี๋ยว” โหยวเหมี่ยวรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นของเล่นของอีกฝ่าย มือไม้ของหลี่จื้อเฟิงคล่องแคล่วว่องไวเหลือเกิน จงใจลงมือกระตุ้นหยอกเย้าตรงส่วนไวสัมผัสที่สุดของเขา พอโหยวเหมี่ยวเบือนหน้าหลบ อีกฝ่ายกลับก้มลงจุมพิตซอกคอ และถูไถปลายจมูกโด่งกับใบหูเขาไปมา