ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.1 #นิยายวาย

สามารถอ่านบทก่อนหน้าได้ที่ >> บทที่ 1.2

บทที่ 2

ในเรือนปีกตะวันออก หลี่จื้อเฟิงยังคงนั่งกอดเข่ามองหิมะบนพื้นอยู่บนทางเดินหน้าลานเช่นเดิม พื้นลานเพิ่งกวาดไปรอบหนึ่งจึงเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งเปียกชุ่ม เมื่อเขาเห็นโหยวเหมี่ยวเดินมาก็รีบลุกขึ้นตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง

พอโหยวเหมี่ยวเข้าห้องก็พรูลมหายใจก่อนทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอน หลี่จื้อเฟิงคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อช่วยถอดรองเท้าให้ จากนั้นก็เอารองเท้าไปอังไฟ ส่วนโหยวเหมี่ยวเอ่ยว่า “วันนี้หิมะตกหนัก ทำไมไม่สวมใส่เสื้อผ้าให้มากกว่านี้”

หลี่จื้อเฟิงไม่ตอบ

“พรุ่งนี้จะหาเสื้อคลุมขนสัตว์ให้เจ้าสักตัว”

คราวนี้หลี่จื้อเฟิงพยักหน้า

โหยวเหมี่ยวจึงพูดต่อ “พวกเจ้าชาวเฉวี่ยนหรงล้วนอาศัยอยู่นอกด่าน อากาศหนาวเย็นมาก คงเคยชินแล้วสินะ”

หลี่จื้อเฟิงไม่ตอบเช่นเดิม แค่เอาแปรงปัดหิมะบนรองเท้าเบาๆ โหยวเหมี่ยวชินกับนิสัยของคนผู้นี้แล้วจึงพูดต่อ “พรุ่งนี้ข้าต้องกลับบ้านสักครา”

แปรงในมือหลี่จื้อเฟิงหยุดชะงัก โหยวเหมี่ยวเอ่ยว่า “เจ้าไม่ต้องอยู่ที่นี่ ตามข้าไปก็พอ”

หลี่จื้อเฟิงวางรองเท้าข้างหนึ่งไว้ด้านข้าง

“ถ้าข้าทำให้เจ้าต้องยุ่งยาก เจ้าสั่งให้ข้าตายก็พอ”

ตอนแรกโหยวเหมี่ยวได้ยินไม่ถนัดจึงชะงักงันเล็กน้อย แต่หลี่จื้อเฟิงกลับทำเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่ได้พูดอะไรออกมาแล้วบอกแค่ว่า “ข้าจะไปเก็บของ”

โหยวเหมี่ยวขยับเท้าเปลือยเปล่านั่งอยู่บนเตียง ในใจคิดว่าจะบอกเรื่องที่คิดจะปล่อยหลี่จื้อเฟิงไปเลยดีหรือว่ายังไม่ต้องบอกดี ถ้าพากลับบ้านได้ โหยวเหมี่ยวเองก็ไม่อยากปล่อยคนผู้นี้ไป แต่จนใจที่ท่านพ่อไม่ใช่คนที่เขาจะหลอกได้ง่ายๆ เหมือนท่านอา เมื่อเห็นคนแปลกหน้าเพิ่มเข้ามาต้องเอ่ยถามแน่นอนว่ามาจากไหน ถ้ารู้ว่าเป็นทาสก็ต้องขอดูหนังสือสัญญาขายตัว ดังนั้นคงปิดบังท่านไม่ได้แน่

อย่าว่าแต่การพาทาสเฉวี่ยนหรงติดตัวไปมาไม่ใช่เรื่องดี แต่ไหนแต่ไรมาการเลี้ยงทาสก็เป็นเรื่องที่ชาวบ้านไม่ประกาศทางการไม่วุ่นวายอยู่แล้ว

น่าเสียดาย เพิ่งใช้ได้ไม่นาน

แต่แล้วจู่ๆ โหยวเหมี่ยวก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้จึงหันไปพูดกับฉากกั้น “หลี่จื้อเฟิง”

หลี่จื้อเฟิงเดินออกมา โหยวเหมี่ยวจึงกล่าวต่อว่า “คืนนี้ปรนนิบัติข้าบนเตียง สอนข้าทีว่าเรื่องนั้นต้องทำอย่างไร เพราะกลับบ้านคราวนี้ท่านพ่ออาจจะให้ข้าแต่งงาน สู่ขอภรรยาแล้ว”

หลี่จื้อเฟิงมองโหยวเหมี่ยวด้วยแววตาซับซ้อน โหยวเหมี่ยวเลิกคิ้วและมองอีกฝ่ายอย่างคาดหวัง

“ปกติข้าเชื่อฟังเจ้า” หลี่จื้อเฟิงเอ่ย “แต่ขึ้นเตียง เจ้าต้องเชื่อฟังข้า”

“ได้สิ เชื่อฟังเจ้าอยู่แล้ว เพราะข้าไม่รู้วิธีนี่นา”

หลี่จื้อเฟิงหรี่ตามองโหยวเหมี่ยวอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้า โหยวเหมี่ยวคิดแค่ว่าอย่างไรเสียก็ต้องปล่อยเขาไป มีประโยชน์อะไรบ้างก็เอาออกมาใช้ให้หมดดีกว่า มิฉะนั้นจะเสียเงินเปล่า

แม้หลี่จื้อเฟิงจะมีรูปร่างผอมสูงแต่ก็ดูแข็งแรงดี ปกติโหยวเหมี่ยวไม่เคยเปลือยกายอยู่ร่วมกับใคร อย่างมากก็แค่เล่นสนุกกับพวกหลี่เหยียนหรือโดนจับปล้ำจุมพิตเท่านั้น พอคิดว่าต้องทำเรื่องนั้นกับทาสตรงหน้าก็อดตื่นเต้นไม่ได้