ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 2.2 #นิยายวาย

หัวใจของโหยวเหมี่ยวหดเกร็ง เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น คนในขบวนสินค้าตื่นกันหมด เสียงของห่าวซันเฉียนตะโกนอยู่ข้างนอกว่า “โจรปล้นขบวนสินค้า ทุกคนระวังตัว!”

เสียงแผดร้องดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย โหยวเหมี่ยวตกใจจนหน้าซีดเผือด สองขาสั่นระริก ได้ยินห่าวซันเฉียนตะโกนอีกว่า “ทุกคนรีบชักดาบออกมา ส่วนคุณชายอยู่ในรถ อย่าลงมาเด็ดขาด!”

โหยวเหมี่ยวอยู่ในรถม้าตามลำพัง ม่านตาหดแคบลง สมองโง่งม เขาเคยได้ยินคนเล่าเรื่องโจรปล้นขบวนสินค้ามาก่อน เมื่อก่อนใต้หล้าวุ่นวายจึงมีโจรภูเขาฆ่าคนปล้นเงินทองอยู่ทั่วไป แต่หลายปีมานี้แผ่นดินสงบร่มเย็น เหตุใดยังมีโจรปล้นขบวนสินค้าอีกเล่า

หัวใจของโหยวเหมี่ยวเต้นรัวแรง เอาแต่ปลอบใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่เป็นไรๆ คนพวกนี้กล้าเดินทางออกนอกด่านย่อมต้องมีฝีมือกันบ้าง แต่ไหนแต่ไรมาขบวนพ่อค้าในเส้นทางซีเป่ยก็ดุร้ายกว่าโจรภูเขาเสียอีก คาดว่าคงเตรียมพร้อมรับมือกันไว้ล่วงหน้าแล้ว เสียงกรีดร้องดังมาจากข้างนอกอีกรอบ ตามด้วยเสียงแผดร้องของฝูงม้า โหยวเหมี่ยวกลั้นหายใจ ปีนลงจากแท่น ควานหามีดสั้นที่หลี่เหยียนมอบให้ตอนออกจากเมืองมากำไว้ในมือและซ่อนตัวอยู่ใต้แท่น

เสียงตะโกนของชาวหูดังขึ้นเรื่อยๆ ข้างนอกเอะอะวุ่นวายไปหมด โหยวเหมี่ยวมองอะไรไม่เห็นสักอย่าง และไม่กล้าชะโงกหน้าออกไปดู เขาได้แต่แยกแยะจากเสียงว่าข้างนอกมีกี่คนและสถานการณ์เป็นอย่างไร

“ระวัง! พวกเขามีธนู…”

เสียงตะโกนสะดุดกลางคัน ตามด้วยเสียงแผดร้องลั่น

เสียงธนูแหวกอากาศพุ่ง ‘สวบ’ ทะลุหน้าต่างปักเข้าไปในผนัง หางธนูยังสั่นไม่หยุด เสียงแผดร้องดังแว่วมาเป็นระยะ ครู่ต่อมาก็เงียบกริบ

เสียงผู้ชายชาวหูพูดอะไรสักอย่างอยู่ข้างนอก ตามด้วยเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาจากทุกทิศทาง

ชาวหูหัวเราะลั่น โหยวเหมี่ยวฟังภาษาของพวกเขาไม่รู้เรื่อง เขาซ่อนตัวพลางก่นด่าคนพวกนี้อยู่ในใจว่าปล้นชิงสินค้าเมื่อไรไม่ปล้น ดักปล้นสินค้าตรงทางเข้าเมืองไม่สะดวกกว่าหรือ สินค้าของชาวจงหยวนทั้งนั้น เวลานี้เพิ่งจะมาปล้นชิงก็ได้แต่ขนสัตว์ หนังสัตว์ และสินค้าพื้นเมืองนอกด่านกลับคืนไปเท่านั้น…ว่าแต่ทำไมพวกเขาไม่ปล้นชิงก่อนหน้านี้เล่า ตลอดทางจากเขาหยางโค่วมาเป็นโอกาสที่ดีมาก ทำไมไม่ปล้นตอนนั้น

โหยวเหมี่ยวพลันฉุกคิดถึงเรื่องหนึ่ง…คนพวกนี้คงไม่ใช่หลี่จื้อเฟิงพามากระมัง ในใจร้องบอกว่าไม่ใช่แน่ๆ…ทว่าความคิดนี้ดุจเงามืดที่โรยตัวลงมาครอบงำความคิดเขา

รถม้าขยับไหวอย่างแรงโดยไม่มีลางบอกล่วงหน้า โหยวเหมี่ยวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พวกชาวหูส่งเสียงเอะอะโหวกเหวก ตามด้วยรถม้าพลิกล้มตะแคงซ้ายทั้งคัน โหยวเหมี่ยวโดนเหวี่ยงหัวกระแทกจนมึนงงไปหมด ม้าแผดเสียงร้องลั่น จากนั้นตามด้วยเสียงฝีเท้าม้าวิ่งห่างออกไป

รถม้าทั้งคันพลิกตะแคงอยู่บนพื้น ถ่านติดไฟกระเด็นออกมาตกลงบนผ้านวม เปลวไฟลุกขึ้นมาทันที โหยวเหมี่ยวไออย่างหนัก ได้ยินเสียงวุ่นวายสับสนจากด้านนอกแต่เขาไม่สามารถหลบซ่อนตัวอยู่ในรถอีกต่อไป ได้แต่เอาเสื้อคลุมตัวนอกคลุมหัว ผลักหน้าต่างรถเปิด ชาวหูตะโกนโหวกเหวกอยู่ใกล้ๆ โหยวเหมี่ยวเพิ่งโผล่หัวออกไปก็โดนหิ้วตัวออกจากรถแล้วลากไปโยนทิ้งบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ

โหยวเหมี่ยวคิดในใจว่าจบสิ้นแล้ว สิ่งที่เขาคิดจะร้องตะโกนในเวลานี้ไม่ใช่คำว่าข้ามีเงิน พวกเจ้าอย่าฆ่าข้านะ แต่อดเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้ว่าในจำนวนคนเหล่านี้มีหลี่จื้อเฟิงอยู่ด้วยหรือไม่

พวกชาวหูหน้าตาดุร้ายถือคบเพลิงยืนอยู่รอบตัว ตอนแรกโหยวเหมี่ยวตื่นตระหนกขวัญหนีดีฝ่อ แต่พอกวาดตามองคนพวกนี้แล้วก็ค่อยๆ สงบเยือกเย็น ขอบคุณฟ้าขอบคุณดิน ไม่มีหลี่จื้อเฟิง