ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.1 #นิยายวาย

“เจ้าไม่รู้จักข้า แต่ข้ารู้จักเจ้า” น้ำเสียงสงบราบเรียบของนางแฝงความตื่นเต้นเล็กน้อย “มารดาเจ้าคือเฉียวเคอเอ๋อร์ จุ๊ๆ ดวงตากับคิ้วนั่นถอดแบบกันมาไม่ผิดเพี้ยน”

สตรีนางนั้นเชิดคาง แววตาฉายแววรังเกียจเดียดฉันท์อย่างปิดไม่มิด โหยวเหมี่ยวสูงกว่าพอสมควรจึงทอดสายตาลงมองนางอย่างพินิจพิจารณา

“หวังฮูหยิน” โหยวเหมี่ยวเอ่ยเรียบๆ “ยินดีที่ได้พบ เหตุใดจึงวิ่งมาที่บ้านข้าเล่า เวลานี้ควรเรียกเจ้าว่าหวังอี๋เหนียงมากกว่ากระมัง”

นางหวังหน้าเปลี่ยนสีทันที ร้องฮึคำหนึ่ง หม่าอี๋เหนียงรีบเอ่ยว่า “เวลานี้เป็นไท่ไท่แล้ว โหยวเหมี่ยว เจ้าต้อง…”

“ช่างเถอะ รอบิดาเจ้ากลับมา ให้เขาบอกเจ้าด้วยตัวเอง” นางหวังปรามหม่าอี๋เหนียงแล้วแค่นเสียงเย็นชา

โหยวเหมี่ยวก็ไม่มีความอดทนพอจะต่อปากต่อคำกับนางหวัง หันไปถามสาวใช้ของนางว่า “ท่านพ่อข้าจะกลับมาเมื่อไร”

สาวใช้แสดงอาการกระวนกระวายพร้อมเงยหน้ามองนางหวัง แต่หม่าอี๋เหนียงเอ่ยแทรกขึ้นก่อนว่า “บิดาเจ้ากับคุณชายใหญ่ไปตรวจบัญชีที่หยางโจว…”

อีกฝ่ายยังกล่าวไม่จบประโยค แต่โหยวเหมี่ยวรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงดังอื้ออึงสะท้อนกลับไปกลับมาในหัว

คุณชายใหญ่…

โหยวเหมี่ยวแค่นหัวเราะ คำพูดของหม่าอี๋เหนียงเรียกว่าโจมตีคนต้องมุ่งโจมตีใจก่อน โหยวเหมี่ยวเข้าใจสาเหตุที่เกิดความผิดปกติในบ้านได้ทันที สามปีที่เขาเข้าไปร่ำเรียนในเมืองหลวง นอกจากบิดาจะแต่งงานใหม่และยกนางหวังขึ้นเป็นภรรยาเอกแล้ว

ในบ้านยังมีลูกชายเพิ่มมาอีกคน…

นี่หมายความว่าอย่างไร

โหยวเหมี่ยวหันหลังทันที ปล่อยให้หม่าอี๋เหนียงปิดปากหัวเราะไป แต่นางหวังไม่ยอมให้เขาจากไปง่ายๆ “หยุดนะ”

โหยวเหมี่ยวหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ถามว่า “ทำไม”

“คนผู้นี้เป็นคนของเจ้าหรือ ทำไมไม่รู้จักมารยาทสักนิด ได้ยินว่าสือฉีเอ๋อร์ติดตามเจ้าไปเมืองหลวง…”

“หลี่จื้อเฟิงยังไม่ได้เข้าบ้าน ฮูหยินก็คิดจะลงโทษโบยตีเขาเพื่อข่มข้าให้ได้แล้วหรือ”

นางหวังมีความคิดเช่นนั้นอยู่จริงๆ ในเมื่อข่มโหยวเหมี่ยวไม่ได้ก็หาเรื่องทุบตีบ่าวรับใช้ของเขา แต่โหยวเหมี่ยวคาดเดาความคิดของนางได้ก่อน นางจึงย้อนถามกลับไปพร้อมรอยยิ้มว่า “หลี่จื้อเฟิง บอกมาสิว่าเมื่อก่อนเจ้าเคยฆ่าคนมาแล้วกี่คน”

หลี่จื้อเฟิงมองโอ่งเครื่องเคลือบสีเขียวใบใหญ่ตรงกลางลาน ปลาทองสีเหลืองอร่ามว่ายวนไปมาในโอ่ง ผิวน้ำสะท้อนภาพท้องฟ้าที่มีเมฆขาว

เนิ่นนานหลี่จื้อเฟิงค่อยเอ่ยว่า “หนึ่งร้อยสิบห้าคน ชาวฮั่นสิบหกคน ชาวต๋าต๋าเจ็ดสิบเอ็ดคน ชาวเฉวี่ยนหรงหนึ่งคน ชาวอูตี๋สองคน ชาวเชียงสิบสองคน ชาวเซียนเปยหนึ่งคน ชาวเจี๋ยสี่คน ชาวซยงหนูเจ็ดคน และเด็กอีกหนึ่งคน” กล่าวจบก็เงยหน้ามองโหยวเหมี่ยว

ทุกคนต่างไม่ได้เอ่ยวาจา สีหน้าของหม่าอี๋เหนียงบ่งบอกถึงสิ่งที่คิดอยู่ในใจชัดเจน

โหยวเหมี่ยวก็ตกใจเช่นกัน แม้ว่าจะไม่แสดงออกทางสีหน้า ในใจคิดว่าคนพวกนี้คงคิดว่าหลี่จื้อเฟิงพูดโกหก แต่ดูจากลักษณะของหลี่จื้อเฟิงแล้วไม่น่าจะโกหกเขา