ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 3.2 #นิยายวาย

โหยวเหมี่ยวไม่กล้าเล่าความเป็นมาของหลี่จื้อเฟิง อย่างน้อยก็ไม่กล้าบอกตอนนี้ โหยวเต๋อชวนถามอีกว่า “เจ้าชื่ออะไร”

“เขาชื่อหลี่จื้อเฟิง” โหยวเหมี่ยวตอบแทน

“ข้าถามเขา ไม่ได้ถามเจ้า”

“หลี่จื้อเฟิงขอรับ” หลี่จื้อเฟิงเปิดปากพูด

โหยวเหมี่ยวถือถ้วยน้ำชา นั่งพิงพนักเก้าอี้ โหยวเต๋อชวนถามต่อว่า “บ่าวที่ยกให้เจ้าเมื่อก่อนนั้น ควรคืนให้เจ้าก็ต้องคืน อีกไม่กี่วันจะให้พวกนางไปที่เรือนปีกตะวันออก”

โหยวเหมี่ยวไม่ได้ปริปากพูด สองพ่อลูกนั่งกันเงียบๆ ในใจโหยวเหมี่ยวมีความคิดผ่านเข้ามาหลายอย่าง แต่ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี หลังจากเงียบกันอยู่นาน โหยวเต๋อชวนก็ตัดสินใจทำลายความเงียบ

“เจ้าสูงขึ้นมาก” โหยวเต๋อชวนเอ่ย “ดูเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว ชินกับการอยู่ในเมืองหลวงหรือยัง”

เสียงถ้วยชาแตกดังเพล้ง ในที่สุดโหยวเหมี่ยวก็ใช้วิธีนี้แสดงความโกรธของตัวเองออกมา น้ำชาหกสาดโต๊ะ

“ทำไมท่านไม่บอกข้า! หรือว่าข้าไม่ใช่ลูกของท่าน?!” โหยวเหมี่ยวตัวสั่นเทิ้ม โหยวเต๋อชวนไม่พูดถึงเรื่องศึกษาร่ำเรียนในเมืองหลวงยังพอว่า แต่พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา โหยวเหมี่ยวก็นึกถึงเรื่องในบ้านที่อีกฝ่ายปิดบังตน ทำให้โมโหจัดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

“เหิมเกริม!” โหยวเต๋อชวนตกตะลึงก่อนตวาดด้วยความโมโห

“ท่านแม่ข้าติดค้างอะไรท่าน ท่านจะตั้งตี๋จื่อคนใหม่ก็ปิดบังไว้ไม่ยอมบอกข้า ส่งข้าไปเมืองหลวง ปิดบังข้าตั้งสามปีเต็มๆ!” โหยวเหมี่ยวตะคอกเสียงดังโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น

“พี่ใหญ่เจ้าระหกระเหินอยู่ข้างนอกสิบกว่าปี…”

“แล้วข้าเล่า?! แล้วข้าเล่า!!”

“พ่อไม่ได้คิดตั้งตี๋จื่อใหม่ เจ้าสองคนต่างก็เป็นตี๋จื่อกันทั้งคู่…”

“ท่านไม่บอกข้าสักคำ ลอบทำลับหลังข้า นึกว่าข้าไม่รู้หรือว่าท่านกำลังคิดอะไร ท่านส่งข้าไปเรียนที่เมืองหลวงคงวางแผนเอาไว้ก่อนแล้วสินะ?! หาทางขับไล่ข้าไปเร็วๆ?!”

“เจ้าไปเมืองหลวงสามปี ศึกษาวิชาตำราอะไรได้บ้าง นอกจากทำตัวเกกมะเหรก กินดื่มเล่นการพนันแล้วเจ้ายังทำอะไรอีกบ้าง วันนี้ยังมีหน้ากลับมาขอเงินที่บ้านอีก?!”

โหยวเหมี่ยวปลดปล่อยโทสะรุนแรงเหมือนเสือหนุ่มที่กำลังเดือดดาลจัด โต้เถียงกับโหยวเต๋อชวนอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ สองพ่อลูกต่างฝ่ายต่างแผ่ความเกรี้ยวกราดออกมา โหยวเหมี่ยวรู้ใจบิดาตนเองดี โหยวเต๋อชวนทำการค้ามาเกือบยี่สิบปี ก่อร่างสร้างตัวได้จากพันธุ์ชาและคนปลูกชาที่ภรรยาเอกพามาด้วยจนกลายเป็นเศรษฐีร่ำรวยมหาศาลอย่างทุกวันนี้ แต่พ่อค้าต่อให้ร่ำรวยสักแค่ไหน ถ้าราชสำนักคิดเล่นงานเขา นอกจากใช้เงินทองแล้วก็ไม่มีหนทางอื่น

บุตรชายคนโตรับสืบทอดกิจการครอบครัว บุตรชายคนรองเป็นขุนนาง แผนการนี้ผ่านการดีดลูกคิดรางแก้วคำนวณอย่างรอบคอบ แต่โหยวเหมี่ยวไม่ต้องการให้เขาสมหวัง โหยวเต๋อชวนเอ่ยต่อว่า “เจ้าไปตั้งสามปี วันๆ ไม่เคยทำงานทำการ นอกจากขอเงินแล้วยังจำได้หรือว่าข้าเป็นพ่อ นอกจากขอเงินแล้วเคยคิดจะเขียนจดหมายถึงทางบ้านบ้างหรือไม่”

โหยวเหมี่ยวแค่นหัวเราะ “ท่านพ่อ ถ้าอย่างนั้นเราก็พอกันนั่นแหละ”

โหยวเต๋อชวนโดนลูกชายบังเกิดเกล้าดักคอจนพูดไม่ออก ได้แต่สูดลมหายใจหนักหน่วง