ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.2 #นิยายวาย

สามารถอ่านบทก่อนหน้าได้ที่ >> บทที่ 5.1

“ถอดลงมาล้างดีหรือไม่”

“อย่า! อย่ารบกวนนกนางแอ่น”

ใต้ชายคามีรังนกนางแอ่นเป็นลางดีมาก แม้ว่าโหยวเหมี่ยวจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องโชคลางสักเท่าไร แต่ก็คุ้นเคยกับความเชื่อของชาวบ้าน เวลานี้เขาเริ่มเชื่อมั่นกับอนาคตของปราสาทเขาเจียงปัวแล้ว อีกอย่างถ้าเขาทายไม่ผิด ที่นี่อาจจะมีซากโบราณสถานอยู่ก็เป็นได้

หลี่จื้อเฟิงวิ่งขึ้นกำแพงสองก้าวแล้วดีดตัวขึ้นไปยืนบนหลังสิงโตหิน เอานิ้วเคาะป้ายเหนือประตูเบาๆ ฝุ่นหนาเตอะก็ร่วงกราว โหยวเหมี่ยวเข้าไปหาบันได ทั้งสองคนช่วยกันยกบันไดออกมาพาด โหยวเหมี่ยวยังหาผ้าเก่าขาดมาผืนหนึ่ง จากนั้นปีนป่ายขึ้นไป ส่วนหลี่จื้อเฟิงคอยโอบอยู่ทางด้านหลัง

โหยวเหมี่ยวค่อยๆ เช็ดฝุ่นดินที่เกาะป้ายอย่างระมัดระวัง จนเผยให้เห็นตัวอักษรใหญ่ๆ สองคำ…สวนเสิ่น

“…”

ตัวอักษรปิดทองจืดจางไปนานแล้ว โหยวเหมี่ยวโคลงศีรษะแล้วทอดถอนใจ “ที่แท้ก็เป็นที่นี่…”

“ที่ไหน” หลี่จื้อเฟิงอุ้มโหยวเหมี่ยวลงมา ทั้งสองคนยืนมองป้ายเหนือศีรษะ

นกนางแอ่นโผล่หัวออกมาจากด้านหลังป้าย และมองพวกเขาสองคนด้วยความประหลาดใจ โหยวเหมี่ยวเอ่ยว่า “ที่นี่เป็นที่พักอาศัยของนักกวีผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของชาวฮั่น…มิน่าท่านแม่ข้าถึงได้ซื้อไว้”

“ซ่อมแซมได้หรือไม่” หลี่จื้อเฟิงรับคำแล้วถามต่อ

“เวลานี้สวนเสิ่นเป็นของข้าแล้ว แน่นอนว่าได้” โหยวเหมี่ยวยิ้มก่อนตอบ

เขากับหลี่จื้อเฟิงยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ครู่หนึ่ง โหยวเหมี่ยวมองท้องฟ้าสีครามสดใสแล้วเอ่ยว่า “เจ้าขี่ม้าไปที่หมู่บ้านอันลู่ ซื้อข้าวสาร แป้ง น้ำมัน เกลือ ซีอิ๊ว น้ำส้มอะไรพวกนั้นกลับมา ถือโอกาสสอบถามข่าวคราวในเมืองด้วย ดูสิว่ามีคนงานหรือไม่ จ้างมาสักหลายๆ คน บอกไปว่ามากินอยู่ที่นี่ไม่ต้องเสียเงิน”

โหยวเหมี่ยวเดินเข้าไปหยิบเงินสิบตำลึงกับจดหมายที่เขาเขียนถึงจ้าวเฉากับหลี่เหยียนแล้วกำชับว่า “เงินใช้ประหยัดหน่อย จงนำจดหมายสองฉบับนี้ไปที่ค่ายทหารแล้วไหว้วานให้ช่วยส่งจดหมายไปที่เมืองหลวง รีบไปรีบกลับล่ะ”

“ที่ข้ายังมี” หลี่จื้อเฟิงพูดพลางล้วงถุงเงินใบเล็กออกมา นั่นเป็นเงินที่โหยวเหมี่ยวมอบให้ตอนไล่เขาไป ทั้งหมดยี่สิบตำลึง หลี่จื้อเฟิงยังเก็บไว้อย่างดี

“ดีมาก ไปเถอะ” โหยวเหมี่ยวเห็นดังนั้นก็ตื่นเต้นยินดี

หลี่จื้อเฟิงพลิกตัวขึ้นหลังม้าแล้วกระตุ้นม้าออกเดินทาง

เวลานี้จะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้ หนึ่งตำลึงทองเท่ากับสามสิบตำลึงเงิน หนึ่งตำลึงเงินเท่ากับเงินหนึ่งก้วน เงินหนึ่งก้วนเอาไปทำอะไรได้ตั้งมากมาย ข้าวสารหนึ่งชั่งแค่แปดอีแปะ ไก่หนึ่งตัวแค่ยี่สิบห้าอีแปะ เมื่อก่อนโหยวเหมี่ยวไม่เคยเป็นผู้นำครอบครัวไม่รู้ราคาข้าวสารฟืนถ่าน เวลานี้คำนวณดูแล้ว บิดามอบเงินให้เขาหนึ่งร้อยตำลึงเงิน เพียงพอให้กินอยู่ใช้จ่ายในสวนเสิ่นถึงห้าปีสิบปี