ทดลองอ่านนิยายวาย ปราชญ์กู้บัลลังก์ บทที่ 5.2 #นิยายวาย

จางเอ้อร์ลดเสียงลงเอ่ยว่า “ลุงเหลียงมีลูกชายสามคน ลูกชายคนโตเข้ามาขโมยของในปราสาทเขา…ผลคือสองสามีภรรยาป่วยตาย ลุงเหลียงต้องเอาของกลับมาคืนด้วยตัวเอง”

โหยวเหมี่ยวขนลุกซู่ไปทั้งตัว กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุก ไม่รู้ว่าสิ่งที่จางเอ้อร์พูดมาเป็นเรื่องจริงหรือโกหก แต่ก็ไม่ได้ซักถามต่อ

บัณฑิตกับหญิงงาม จากลากันปีก่อน มาวันนี้หญิงงามกลายเป็นผีสาว ถ้าโลกนี้มีภูตผีจริง โหยวเหมี่ยวก็อยากเชื่อว่าที่นางไม่ยอมจากไปเพราะยังอาลัยอาวรณ์คู่รัก

จางเอ้อร์ออกไปตักน้ำมาเช็ดถู โหยวเหมี่ยวจัดหนังสือพลางพูดว่า “ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดต่อนาง ชีวิตนี้ไม่เคยทำเรื่องที่ต้องละอายใจ ดึกดื่นไม่กลัวภูตผีมาเคาะประตู”

“คุณชายเป็นลูกเศรษฐี ตั้งแต่เด็กก็มีดาวเศรษฐีคอยปกปักคุ้มครอง ไม่ต้องกลัวเรื่องพวกนี้”

โหยวเหมี่ยวค้นหนังสือ ในนั้นมีหนังสือจำนวนไม่น้อยที่กระทั่งตัวเขาเองยังไม่เคยอ่าน เขานึกได้ว่าจางเอ้อร์จะเข้าเมืองหลวงจึงถามว่า “เจ้าจะเข้าเมืองหลวงไปสอบคัดเลือกขุนนาง หรือว่าเข้าไปหางานทำ”

“พ่อแม่ข้า” จางเอ้อร์ตอบ “ล้วนอยากให้ข้าเป็นบัณฑิต อีกไม่กี่ปีรอให้ถึงตอนสอบเอินเคอ* หรือไม่ก็สอบเคอจวี่ที่จัดขึ้นทุกสามปี แต่อาจารย์ในหมู่บ้านอันลู่บอกให้ข้าลองไปสอบเซียงซื่อ** ดูก่อน”

โหยวเหมี่ยวพยักหน้าแล้วบอกว่า “ถ้าเจ้ายังไม่รีบร้อนจากไปก็แวะมาอ่านหนังสือที่สวนเสิ่นได้ทุกเมื่อ”

จางเอ้อร์ตกตะลึงอย่างมาก โหยวเหมี่ยวรีบบอกว่า “ข้าคิดว่าเจ้าคงยังเข้าเมืองหลวงทันทีไม่ได้ ก่อนไปเมืองหลวง จำไว้ว่าอย่าลืมแวะมาบอกข้าสักคำ จะได้ฝากจดหมายข้าไปด้วย ข้ามีสหายในเมืองหลวงหลายคน มีคนคอยดูแลย่อมเป็นเรื่องดี จริงหรือไม่”

“ขอบคุณคุณชาย!” จางเอ้อร์ได้ยินว่าโหยวเหมี่ยวจะช่วยสนับสนุนและแนะนำเขาก็คุกเข่าขอบคุณทันที

โหยวเหมี่ยวรีบประคองอีกฝ่ายลุกขึ้นและบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ จากนั้นจางเอ้อร์ก็ไปจัดห้องหนังสือต่อ โหยวเหมี่ยวค้นหนังสือแล้วเปิดหีบเล็กใบสุดท้าย

ในหีบมีตัวอักษรตวัดเส้นอ่อนช้อยเขียนว่า ‘ในตำราแต่ละเล่มมีห้องทองคำ ในตำราแต่ละเล่มมีสาวงามเพริศแพร้ว”

โหยวเหมี่ยวยิ้ม คิดถึงตอนมารดาจับพู่กันสอนตนเองรู้จักตัวหนังสือ เฉียวเคอเอ๋อร์ชื่นชอบคำสอนของสำนักโม่เจียที่ว่า ‘ความรักสากล ไม่โจมตี’*** ซึ่งแตกต่างจากความคิดของพวกบัณฑิตในแถบเจียงหนานและราชสำนักที่นับถือแนวคิดของสำนักขงจื่อ เต๋า และพุทธในตอนนั้น สำนักโม่เจียเน้นกลยุทธ์การศึก การช่าง และการเกษตร โดยเฉพาะวิชาความรู้ที่ ‘โม่จื่ออภิปราย’ สามารถนำมาโต้แย้งกับโหยวเต๋อชวนจนทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก

โหยวเต๋อชวนคิดว่าการศึกษาสี่ตำราห้าคัมภีร์**** ขนบธรรมเนียมตามหลักของขงจื่อและเมิ่งจื่อต่างหากที่เป็นแนวทางอันถูกต้อง จึงดูถูกสำนักโม่เจียที่เฉียวเคอเอ๋อร์ชื่นชอบ ต่อมามักจะสั่งสอนโหยวเหมี่ยว บอกว่ามารดาเขาประหลาดคน และสอนเจ้าลูกบัดซบอย่างเขาออกมาประหลาดคนด้วย

* เอินเคอ คือการสอบเข้ารับราชการที่จัดขึ้นเพิ่มเติมเป็นกรณีพิเศษ

** เซียงซื่อ คือการสอบเข้ารับราชการในระดับระดับมณฑล ผู้ที่สอบผ่านจะเรียกว่าจวี่เหริน โดยผู้ที่สอบได้คะแนนอันดับหนึ่งเรียกว่าเจี่ยหยวน

*** แนวคิดของโม่จื่อ ผู้ให้กำเนิดสำนักโม่เจีย ‘ความรักสากล’ คือการรักทุกคนในโลกโดยไม่แบ่งชนชั้น ส่วน ‘ไม่โจมตี’ หมายถึงการต่อต้านสงครามที่ไร้คุณธรรม

**** เป็นตำรามาตรฐานและปรัชญานิพนธ์ของลัทธิขงจื๊อ (ขงจื่อ) นักปราชญ์ผู้เสนอแนวคิดในการปฏิบัติตนให้อยู่ในจารีตประเพณีและคุณธรรมอันดีงาม สี่ตำรา ได้แก่ หลุนอวี่ ต้าเสวีย จงยง และเมิ่งจื่อ ใช้กำหนดเนื้อหาของการสอบเข้ารับราชการของจีนโบราณ ห้าคัมภีร์ ได้แก่ ซือจิง ซูจิง อี้จิง หลี่จิง และชุนชิว