ทดลองอ่าน เกมล่าเดิมพันรัก บทที่ 5

บทที่ 5

เปาะแปะ เปาะแปะ

ขณะที่เธอครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้นหูก็ได้ยินเสียงฝนตก

ไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว เธอรู้สึกว่าโลกสั่นไหวเล็กน้อย คงมีใครสักคนยกเธอขึ้นมา เธอรู้สึกว่ากำลังถูกขนย้าย

เสียงเครื่องจักรทำงานดังอยู่ข้างหู เบาบ้างดังบ้างสลับกันเหมือนกับเดี๋ยวก็ใกล้เดี๋ยวก็ไกล

เธอควรจะหวาดกลัว คนทั่วไปน่าจะรู้สึกแบบนั้นสินะ แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

เธอถูกพรากทุกอย่างไปตั้งแต่เล็กๆ องค์กรแบล็กแชโดว์ทำให้เธอไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่มีความรู้สึกรักโลภโกรธหลง ไม่มีอารมณ์อื่นใด สิ่งเดียวที่มีก็คือความมุ่งมั่นปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ

เธอไม่กลัว เธอไม่รู้ว่าความกลัวเป็นอย่างไร เพราะเธอไม่มีอะไรเลย

ไม่มีอะไรเลย…

เธอจับถูกใส่ไว้ในกล่องใบหนึ่ง มีแต่ความมืดมิด แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงฝนตก

เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ

ในขณะที่ยังมึนงงนั้น เหมือนเสียงฝนจะพาเธอกลับไปบ้านเรือนั่น

…

แสงสลัวส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาเล็กน้อย ฝนกำลังตก…เปาะแปะ เปาะแปะ

เธอนอนอยู่ใต้ช่องรับแสง มองดูเม็ดฝนที่ตกกระทบกระจกหน้าต่างแล้วไหลลงมากระจายไปทุกทิศทุกทาง

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงเดินลงบันได เสียงฝีเท้าการก้าวเดินของผู้ชายคนนั้นหนักแน่นและไม่ได้มีความคิดที่จะปกปิดเลยสักนิด เธอลุกขึ้นนั่ง มองเห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาบวมช้ำ เหนือตาขวามีรอยแผลโดนของมีคมบาดยาวประมาณสองเซนติเมตร มีเลือดสดๆ ไหลออกมา เขายกมือขึ้นเช็ดเป็นครั้งคราว แต่เลือดก็ยังคงไหลเป็นทาง หยดลงไปที่ไม้กระดานแล้วเขาก็เหยียบย่ำจนเลอะไปทั่ว

เขาถอดเสื้อโค้ตกันลมที่เปียกแฉะโยนทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ ตามด้วยเสื้อเชิ้ตที่ขาดวิ่น ต่อมาก็คือเข็มขัดและกางเกงที่เปียกไปครึ่งตัว เขาเดินผ่านเธอไปโดยไม่เหลียวมองแม้แต่น้อย ทิ้งไว้แต่รอยน้ำฝนและรอยเลือดตามทางเดินไปยังห้องน้ำ

เธอได้ยินเสียงน้ำ เขากำลังอาบน้ำ เธอลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าที่เปียกแฉะแล้วค่อยหยิบผ้าขี้ริ้วมาเช็ดรอยเลือดและหยดน้ำที่เขาทิ้งไว้บนไม้กระดาน

ไม่กี่นาทีถัดมา เขาสวมกางเกงขาสั้นเดินออกมา แผลเหนือคิ้วขวายังคงมีเลือดไหล เขาเช็ดมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขายกมือขึ้นกดปากแผลไว้พร้อมเดินไปข้างโต๊ะทำงาน ดึงลิ้นชักออกมารื้อค้น แล้วก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ทำอาหารดึงลิ้นชักออกมาอีก ทำเสียงดังตึงตังตลอดเวลา

เมื่อเขาก่นด่าด้วยความไม่สบอารมณ์แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกรอบ หยิบขวดวิสกี้ออกจากลิ้นชัก เธอวางผ้าขี้ริ้วในมือเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ในตู้เก็บของข้างๆ โต๊ะแล้วยื่นให้เขา

‘ฉันว่าคุณกำลังหาเจ้านี่อยู่นะ’

ตอนนี้เองเขาถึงเงยหน้าขึ้นมองเธอ

เธอเห็นเขาขมวดคิ้ว ทำแบบนี้น่าจะกระเทือนถึงแผลเหนือคิ้วขวา แต่อย่างไรซะเขาก็ยอมวางขวดเหล้านั่นลงและยื่นมือมารับกล่องปฐมพยาบาลไป

เขาใช้สองมือเปิดกล่อง แผลบนคิ้วเขามีเลือดไหลออกมา มันไหลลงไปที่ดวงตาทำให้เขามองอะไรไม่ชัด เขาสบถด่าออกมาแล้วโยนกล่องปฐมพยาบาลไปทันทีจนมันแตกกระจาย

อารมณ์โกรธหงุดหงิดที่ไม่รู้สาเหตุนั่นไม่ได้ทำให้เธอตกใจ แต่กลับเป็นเขาที่ตกใจเสียเอง

เขาถลึงตามองกล่องปฐมพยาบาลที่ตกแตก กล้ามเนื้อทั้งตัวตึงเครียดทันที แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเธอ

ตอนนี้บรรยากาศในห้องเงียบสงัดเหลือเกิน เธอสามารถได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของเขา มองเห็นเขากำหมัดแน่น

แผลเหนือคิ้วมีเลือดไหลออกมาอีก ไหลออกมาทีละหยดๆ ร่วงหล่นย้อมตาขาวให้เป็นสีแดง แล้วก็ไหลมาตามใบหน้า ก่อนหยดลงไปที่พื้น

เขาไม่ได้อยากให้เธออยู่ที่นี่ เธอรู้

นี่เป็นที่ของเขา เป็นรังเขา เขาควรจะได้เลียแผลตามลำพัง

เธอควรจะจากไป แม้ว่าข้างนอกจะฝนตก แต่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างให้เธอมีสิทธิ์จะอยู่ที่นี่

แม้เธอจะเป็นคนรับรู้ความรู้สึกได้ช้า ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคนทั่วไปเท่าไรนัก แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้มีหน้าที่ความรับผิดชอบที่จะต้องรับเธอเอาไว้ เมื่อเดือนก่อนตอนที่เธอปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู เขาไม่ได้ไล่เธอไปเพราะเขารู้ว่าเธอไม่มีที่ไป

เธอหมุนตัวกลับ รู้ดีว่าควรจะออกไปด้านนอก เขาต้องการความเป็นส่วนตัว เธอสามารถคืนความเป็นส่วนตัวให้เขาได้ชั่วคราวในตอนนี้

แต่เมื่อเดินผ่านกองกล่องปฐมพยาบาลที่แตกกระจายเธอก็หยุดก้าวเท้า มองกล่องปฐมพยาบาลนั่นซึ่งเลอะเลือด ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่จัดการกับบาดแผลนั่นแล้ว

เธอมองเงาที่สะท้อนจากกระจกหน้าต่างของเรือ มองเห็นชายที่กำลังโกรธจัดยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองเห็นเลือดสดๆ ที่ไหลตกลงมาทีละหยดๆ

อาจจะเป็นเพราะบาดแผลหรือเป็นเพราะเรื่องอื่นเขาถึงได้เป็นแบบนี้ แต่คงไม่ได้หนักหนาสาหัสเพราะร่างกายเขายังแข็งแรงดี ถึงแม้ว่าจะไม่ทำอะไรเลือดก็จะแข็งตัวและหยุดไหลเอง ขอเพียงแค่ไม่โดนน้ำอีก จากนั้นแผลก็จะตกสะเก็ด สุดท้ายก็เหลือแผลเป็นน่าเกลียดทิ้งไว้

เธอควรจะออกไป แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงทำอย่างนั้นไม่ได้

เขาเจ็บปวดมาก เธอรู้

ทั้งเจ็บปวดและโมโห

นี่คงเป็นวันที่แย่มากจริงๆ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่เพียงแค่มองเขาในตอนนี้ก็รู้ว่าต้องเป็นวันที่แย่สุดๆ สำหรับเขา

ก่อนที่เธอจะทันรู้ตัว เธอก็นั่งลงเก็บสำลีแผ่น สำลีก้าน แอลกอฮอล์ ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ น้ำเกลือ อาจเป็นเพราะว่าต้องใช้อยู่ประจำ แม้แต่เข็มกับด้ายสำหรับเย็บแผลเขาก็มีพร้อม

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน หยิบกล่องปฐมพยาบาลที่แตกเสียหายเดินกลับไป

มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองทำถูกต้องหรือไม่ ขณะที่เธอยื่นสำลีไปทางเขา ลางสังหรณ์เธอบอกว่าเขาจะผลักเธอออกหรือไม่ก็คงจะสั่งให้เธอไสหัวออกไป

แต่เขาเพียงแค่เงยหน้าถมึงทึงพร้อมดวงตาเปื้อนเลือดจ้องเขม็งมาที่เธอ

เธอไม่ได้ถอยหนี แต่จ้องตอบด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก แล้วกดสำลีไปที่บาดแผลตรงเหนือคิ้วเขา

‘กดไว้’ เธอบอก

ตอนแรกเขานิ่งเฉย ทำเพียงหลุบสายตาเกรี้ยวกราดนั้นลง

เธอไม่ได้ดึงมือกลับ เขาก็ไม่ขยับ

ในขณะที่เธอรู้สึกว่าเธอกับผู้ชายคนนี้คงจะยืนนิ่งอยู่อีกนาน เขาก็ยกมือขึ้นกดสำลีไว้ เมื่อแน่ใจว่าเขากดสำลีไว้ดีแล้วเธอจึงปล่อยมือออก

‘ไปนั่งที่โซฟาเถอะ ตรงนั้นสว่างหน่อย’ เธอบอก

เขาขยับตัวไปนั่งบนโซฟา เธอถือกล่องปฐมพยาบาลตามไป เมื่อเอาของทั้งหมดวางลงบนโต๊ะน้ำชาข้างๆ โซฟาถึงได้สังเกตเห็นว่าเขาเอาสำลีออกแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อให้เธอให้เธอใช้น้ำเกลือทำความสะอาดบาดแผลให้เขา จากนั้นก็ฆ่าเชื้อแล้วใช้เข็มเย็บบาดแผลให้ติดกัน

เธอทำเรื่องพวกนี้อย่างคล่องแคล่ว หลายปีที่ผ่านมาเธอต้องเย็บแผลให้ตัวเองหลายครั้ง

ภายนอกบ้านเรือ ฝนยังคงตกอยู่

เธอรู้สึกว่าขณะที่เธอกำลังทำแผลให้เขาอยู่นั้น เขาพยายามระงับอารมณ์โกรธไม่ให้ระเบิดออกมา เมื่อเธอหยิบกรรไกรมาตัดเส้นด้ายเขาถึงได้สงบลง

ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เขาละสายตาไปจากเธอ เขาก้มหน้าลง เธอใช้สำลีที่ชุบน้ำเกลือจนเปียกชื้นเช็ดเลือดบนใบหน้าเขาโดยที่เขาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

จากนั้นเธอก็จัดการกับสำลี สำลีก้านที่เปื้อนเลือด แล้วเอากล่องปฐมพยาบาลที่แตกไปไว้ที่เคาน์เตอร์ทำอาหาร เปลี่ยนใส่กล่องเก็บของชั่วคราว ขณะที่เธอเงยหน้าเพื่อมองดูเขานั้นก็เห็นว่าเขานอนราบอยู่บนโซฟาแล้ว

เมื่อเธอเดินผ่านไปก็เห็นชายหนุ่มนอนหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย

บางทีอาจจะนอนหลับ หรือไม่ก็แค่หลับตาลงเฉยๆ

เธอหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้อง ไม่ได้รบกวนเขาอีก

ค่ำนั้นเธอออกไปซื้อของใช้ เมื่อได้ดูโทรทัศน์ในร้านค้าจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ภรรยาของผีพนันไม่อาจอดทนต่อความรุนแรงที่สามีมอบให้มานานได้ ตั้งใจจะพาลูกสาวหนีไป คนเป็นสามีถือปืนบุกเข้าไปในสถานีรถไฟ จับตัวภรรยาและลูกสาวไว้

มีฮีโร่ที่อยู่ข้างทางเข้าไปช่วย ตั้งใจจะเกลี้ยกล่อมผีพนันนั่น แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว

เมื่อฮีโร่ผู้นั้นรู้ว่าการเกลี้ยกล่อมไร้ผลจึงพุ่งตัวเข้าไป ในความสับสนอลหม่าน ผีพนันนั่นทำร้ายลูกและภรรยาเสียชีวิต และสุดท้ายยิงปืนฆ่าตัวตาย

ฮีโร่นั่นคือเขา

ภาพที่ปรากฏในข่าวคือภาพที่คนใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายคลิปวีดิโอไว้ แม้จะเห็นแค่เพียงด้านหลัง แต่เธอก็จำรูปร่าง จำผมสีดำนั่น แล้วก็เสื้อโค้ตกันลมกับกางเกงขายาวของเขาได้

นี่เป็นวันที่แย่มากวันหนึ่ง

แย่มากๆ

เมื่อเธอกลับมาที่เรือแล้วก็เห็นเขาเปลือยกายท่อนบนนอนอยู่บนโซฟา ที่พื้นมีกระป๋องเบียร์ที่หมดแล้วหลายกระป๋องวางอยู่

เขาหลับไปแล้ว

เธอยืนอยู่ข้างๆ โซฟามองดูชายคนนั้นหลับสนิท ร่างท่อนบนที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเผยให้เห็นถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรงมาก บริเวณศีรษะมีบาดแผลทั้งเก่าและใหม่…ก็เหมือนกับเธอ

เพียงแต่ว่าบาดแผลของเธอไม่ได้เกิดขึ้นเพราะช่วยคน

แต่เขาใช่

เมื่อมองชายตรงหน้าก็มีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกอัดแน่นอยู่ในอก ผ่านไปครู่ใหญ่เธอจึงคลี่ผ้าห่มไหมพรมแล้วห่มให้เขา ก่อนนั่งลงที่พื้นข้างๆ โซฟานั่น

ฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนไปสู่ความมืดมิด เธอไม่ได้เปิดไฟ แล้วก็ไม่ได้จากไปไหน ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้น ซุกตัวพิงโซฟา ฟังเสียงหายใจของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ ดวงตามองไปยังความมืดเบื้องหน้า

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องมาหาเขา เธอรู้จักกับผู้ชายคนนี้ได้ไม่นานนัก สำหรับเขาแล้วเธอก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า

คนแปลกหน้าที่อันตราย

แต่เมื่อเธอปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตู เขาก็ไม่ได้ไล่เธอไป

ผู้ชายคนนี้รับเธอมาอยู่ด้วย หรือเพราะตอนนั้นเธอแอบรู้สึกว่าเขาจะไม่ไล่เธอไป เหมือนกับที่เขาไม่ทอดทิ้งเธอตอนที่อยู่บนเรือนั่น และก็เหมือนกับที่เขาตั้งใจจะช่วยสองแม่ลูกนั่น

เขาเป็นคนดี

ถ้าเธออยู่ข้างๆ เขานานพอ เธอจะ…กลายเป็นคนดีได้สักนิดไหม

ดวงตาทั้งสองปิดลง เธอครุ่นคิดขณะที่ฟังเสียงหายใจของเขา

เธออยากเป็นคนดี…ต้องการเป็นคนดี…

…

ฮั่วเซียงมีใบหน้าเล็กๆ ที่ไม่ได้สวยงามมาก

ตอนที่เจอเธอนั้นผมของเธอยังสั้นมาก มันค่อยๆ ยาวขึ้นตามระยะเวลาที่ผ่านไปหลายปี เขาถึงรู้ว่าเธอมีผมหยักศก มันอ่อนนุ่มมาก ตอนที่เธอไม่ได้มัดเป็นหางม้ามันจะแผ่กระจายเต็มหลัง ดูเหมือนก้อนเมฆที่ม้วนเข้าหากัน ล้อมรอบใบหน้าเล็กๆ ของเธอ

เสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินเล็กดังอยู่ข้างหู อาวั่นยังหลับตาซุกตัวอยู่ในที่นั่งแคบๆ ไม่รู้ว่าทำไมภาพวันคืนที่ผ่านมาจึงผุดขึ้นมาในสมอง

เขามักจะนอนหลับอยู่บนโซฟา เมื่อตื่นขึ้นจะเห็นเธอนั่งซุกตัวอยู่บนพื้นไม้กระดานเหมือนกับเด็กๆ เธอหันหลังให้เขา สองมือกอดเข่าไว้ หน้าเล็กๆ ของเธอวางอยู่บนหัวเข่า

เมื่อมีลมพัดลอดช่องหน้าต่างเข้ามาก็จะพัดผมดำสนิทที่เหมือนกับก้อนเมฆนุ่มเบาให้ฟูขึ้น

ทุกครั้งเขาอยากจะยื่นมือเข้าไปสัมผัสดูว่าเส้นผมนั้นอ่อนนุ่มเหมือนกับที่คิดไว้หรือไม่

แต่ก็กลัวว่าจะปลุกเธอตื่น กลัวจะทำให้เธอตกใจ

เขาจึงดึงมือกลับมา แล้วทำได้แต่มองดูอย่างเงียบๆ มองดูผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เหมือนกับแมวพเนจร

มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องอาบน้ำด้านหลัง เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกระแวงจึงออกไปจากเรือ ถ้ามีคนอยู่ใกล้ๆ เธอจะไม่อาจปล่อยวางลงได้ แม้คนคนนั้นจะเป็นเขาก็ตาม

ต่อมาเขาถึงรู้ว่าเธอไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะมองเห็นร่างกายของเธอ

เธอดูเหมือนจะไม่มีสัญชาตญาณของความเป็นผู้หญิงเลย ร่างกายสำหรับเธอแล้วเป็นเพียงร่างกายเท่านั้น

แต่มันกลับเพิ่มความลำบากให้เขา ยิ่งไม่อยากใช้โอกาสนี้แอบมองหรือเอาเปรียบเธอ

ดังนั้นเขาจึงมักจะหลบมานอนบนโซฟาในออฟฟิศ

ใครจะไปรู้ว่าเธอกลับชอบที่จะมาขดตัวอยู่ตรงหน้าเขา มันไม่ใช่การยั่วยวนเขา เขารู้ดี

แต่เขายังต้องยกมือมากอดอกไว้ ซุกมือทั้งสองข้างไว้ใต้รักแร้เพื่อหักห้ามไม่ให้ตัวเองยื่นมือไปสัมผัสเธอ

เขาทำเพียงแค่มองเท่านั้น มองดูตอนหัวค่ำ ตอนกลางดึก ตอนฟ้าสาง รูปร่างเล็กๆ ที่ขดตัวอยู่ตรงหน้าเขา…คือแมวพเนจร

เขาไม่อาจจะละสายตาจากเธอไปได้

ทุกครั้งที่มองเธอเขาจะรู้สึกถึงความสงบที่บอกไม่ถูกผุดขึ้นในใจ

ตอนหลังเขามักจะตั้งใจมานอนที่โซฟาเพื่อจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเธอได้ทันที

คิดถึงตรงนี้ หัวใจก็รู้สึกเต็มตื้น

ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่าง…นี้ ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้ล่ะก็…

ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินเล็กกำลังทำงาน อาวั่นลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยพลางคิดถึง…

แมวพเนจรสมควรตายนั่น