ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 1 #นิยายวาย

คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามวางภาพถ่ายขาวดำใบหนึ่งลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา ดวงตากลมโตมองภาพนั้นแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง ในภาพคือหญิงสาววัยยี่สิบปี สวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนส่งยิ้มบางๆ ให้กล้อง

“เมิ่งอี้หราน นักศึกษาปีสอง คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยพลัดถิ่นจิ่นโจว” ผู้กองหยางเอ่ยเสียงเรียบเรื่อยแต่กลับทำให้คนฟังเย็นสันหลังวาบ

พวกเขาพบหญิงสาวคนนั้นแล้ว!

เฟยหมิงกลืนน้ำลาย พยายามสะกดอารมณ์หวาดกลัว เขาขมวดคิ้ว หยิบภาพถ่ายขึ้นมาดูใกล้ๆ โดยระงับมือของตนไม่ให้สั่น แกล้งทำเป็นเพ่งมองแล้วก็วางภาพถ่ายลงบนโต๊ะ

“ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ คิดว่าผู้กองคงจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ”

“ไม่รู้จักงั้นหรือคุณชายรอง?”

อีกฝ่ายยืดตัวขึ้น ขยับมาจนใกล้เมื่อเอ่ยทวนคำพูดเขาบ้าง “น่าแปลกที่มีคนเห็นคุณควงเธอไปชมภาพยนตร์เมื่อสัปดาห์ก่อน อ้อ แล้วก็ไปเดินเล่นกันแถวกำแพงเมืองด้วย”

พวกเขาถูกจับตามอง?...ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

รังสีคุกคามที่แผ่ออกมาจากดวงตาคมคู่นั้นชวนให้ใจหวั่น แต่คุณชายสกุลหลี่ยังคงรักษาท่าที สมองคิดไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว

ผู้กองหยางไม่ได้สั่งให้กองกำลังทหารในบังคับไปจับกุมตัวเขา แต่กลับให้คนสนิทไปเชิญมาเงียบๆ แสดงว่านี่เป็นเพียงการสันนิษฐาน พวกเขาน่าจะยังไม่มีเบาะแสอะไรมากนัก

เฟยหมิงเชื่อว่าระบบการส่งข่าวสารของกองกำลังใต้ดินมีประสิทธิภาพมากพอที่จะเก็บทุกอย่างหมดจดเกลี้ยงเกลาจนไม่น่าเหลือหลักฐานใดๆ

หญิงสาวที่เขาเพิ่งรู้ว่าชื่อเมิ่งอี้หรานเองก็น่าจะไหวตัวทันหลบหนีไปแล้ว ผู้กองหนุ่มจึงเสี่ยงเรียกตัวเขาซึ่งอยู่ในที่แจ้งมาหลอกถาม

หากไม่มีหลักฐานชัดเจน อีกฝ่ายก็ไม่สามารถกักตัวเขาไว้ได้ อิทธิพลของสกุลหลี่แม้ไม่สามารถคัดง้างกับสกุลหยาง แต่ก็มากพอที่อีกฝั่งจะต้องไว้หน้า ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามกับคุณชายรองอย่างเขาเหมือนกับที่จับกุมชาวบ้านเดินถนนทั่วไป

หากเขาเอาตัวรอดจาก ‘การพูดคุย’ ครั้งนี้ได้ นอกจากตัวเขาจะปลอดภัยแล้ว คนอื่นที่อยู่ในสายงานเดียวกันก็จะรอดตายด้วย

“ผมก็แค่เคยพบเธอที่งานเลี้ยงงานหนึ่ง พูดคุยกันถูกคอก็เลยชวนเธอไปชมภาพยนตร์แล้วก็เดินเล่นเท่านั้นเอง แต่ตอนหลังผมเห็นว่านิสัยเราคงไปกันไม่ได้ก็เลยบอกตัดสัมพันธ์กับเธอ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ยอมรับกับผู้กองเมื่อครู่ ผมเกรงว่าเธอจะเสื่อมเสียน่ะ”

เฟยหมิงเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิดจริงจัง แต่อีกฝ่ายกลับคลี่ยิ้มเย็นเอ่ยวาจาสุภาพหากมีเค้าเสียดสี“คุณชายเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งนี้สินะ”

กระดาษปึกหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ใบหน้าหวานก้มลงมอง มันคือเอกสารโฆษณานโยบายของพรรคคอมมิวนิสต์ “แค่เคยเห็นครับ แผ่นโฆษณานโยบายการปฏิรูปที่ดิน”

หากปฏิเสธไปเสียทุกข้อก็จะดูเป็นพิรุธ เขาจึงใช้วิธีซ่อนเรื่องโกหกในความจริง

“บอกตรงๆ นะ ผู้กอง ตอนนี้ทุกคนในเมืองก็ต้องเคยเห็นเอกสารของพรรคคอมมิวนิสต์ทั้งนั้น เขตปกครองของพวกนั้นอยู่ห่างจากจิ่นโจวแค่นิดเดียวเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมเหรอ”