ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 3 #นิยายวาย

“คุณนี่ไม่รู้สถานะของตัวเองเลยนะ คุณชายรอง”

ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมา เอ่ยเสียงขรึม “ถ้าไม่มีคำอนุญาตจากผม คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” เขาพูดแล้วกดล็อกประตูห้อง ลากร่างโปร่งเข้ามาภายใน ก่อนจะก้มลงมองถาดอาหารที่วางอยู่บนพื้น มีเพียงน้ำในแก้วเท่านั้นที่พร่องไปเล็กน้อย

“ทำไมไม่กินข้าว”

ดวงตาคมมองคนที่ถูกกักไว้ในอ้อมแขน ดวงตาอิดโรยกับริมฝีปากช้ำบวม ปลายจมูกที่เหมือนจะเรื่อแดงขึ้นมากับอาการหอบหายใจเล็กน้อย

เหวินอี้ขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นแตะหน้าผากเนียนเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย “นี่คุณมีไข้ใช่ไหม”

“เรื่องของผม!” เฟยหมิงสะบัดหน้าหนีสัมผัสจากมือเรียวยาว พยายามดันตัวให้หลุดจากการเกาะกุม หากมือที่ยึดไว้แข็งแกร่งเกินกว่าที่ร่างกายอันบอบช้ำของเขาจะขัดขืน

ร่างโปร่งจึงได้แต่กัดฟันแน่น เอ่ยด้วยเสียงที่พยายามระงับไม่ให้สั่น “คุณบอกเองว่าผมไม่มีข้อมูลที่คุณต้องการ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยผมไปเสียที”

คนฟังเหยียดยิ้ม ยื่นหน้ามากระซิบข้างหู

“คุณไม่มีข้อมูลที่ผมต้องการ แต่คุณมี ‘สิ่งอื่น’ ที่ผมปรารถนานี่”

ประโยคแฝงนัยนั้นทำให้ร่างโปร่งสะท้านเยือก ความทรงจำเลวร้ายแล่นผ่านเข้ามาในสมอง แม้เขาจะชำระร่างกายจนสะอาดทุกซอกมุม แต่ความเจ็บแปลบภายในยังคงอยู่ จึงเผลอก้าวถอยหลังหนีโดยไม่รู้ตัว

“ไม่…ไม่แล้ว…”

“ดีมากที่ยังรู้สึกกลัว สำนึกเสียบ้างก็ดี”

นายทหารหนุ่มเอ่ยเหมือนจะชม หากก็เสียดสีอยู่ในที เขายึดต้นแขนบางไว้แน่น ลากตัวไปตรงช่องแคบที่เจาะไว้เป็นทางระบายอากาศ ผิวปากยาวๆ เพียงสองครั้ง สักพักก็มีเสียงวิ่งเตาะแตะขึ้นบันไดดังมาตามด้วยเสียงเคาะประตู

ผู้เป็นนายตะโกนสั่ง “เฒ่ากวง ไปเอายาแก้ไข้กับอาหารชุดใหม่มา”

ครู่เดียวถาดอาหารชุดใหม่พร้อมยาเม็ดเล็กในถ้วยก็ถูกส่งเข้ามาทางช่องส่งอาหารใต้ประตู เหวินอี้ละมือจากคนที่ตนเกาะกุมไว้ ใช้ปลายเท้าเขี่ยถาดอาหารเก่าส่งให้คนรับใช้เก็บคืนไป ก่อนจะก้มลงหยิบถ้วยยาขึ้นมา สั่งเสียงเข้ม

“กินยาซะ”

“ไม่!” ใบหน้าขาวเม้มปากแน่น ใช้โอกาสที่เขาละมือถอยหนีไปอีกก้าว ทำให้คนที่มองอยู่นึกอ่อนใจ

ไม่สบายแล้วยัง…ดื้อ…ไม่อยากให้เขาใจดีด้วยสินะ

ก้าวยาวๆ เพียงก้าวเดียวเขาก็ประชิดตัวอีกฝ่าย ออกแรงผลักให้ล้มลงไปบนเตียง ได้ยินเสียงหวานอุทานเบาๆ แต่ก็ไม่มีเวลาพอจะผุดลุก เพราะนายทหารหนุ่มตามลงมาคร่อมร่างที่กำลังจะดิ้นหนี

มือเรียวยาวข้างหนึ่งคว้าหมับตรงปลายคางบังคับให้อ้าปากออก ขณะที่มืออีกข้างหย่อนยาเม็ดสีขาวลงไป แล้วปิดปากอีกฝ่ายไว้ไม่ให้บ้วนเม็ดยานั้นทิ้ง รสขมจัดที่ปลายลิ้นทำให้เฟยหมิงเบิกตากว้าง

“อื้อๆ”

เขาส่งเสียงอู้อี้ พยายามแกะมือที่ล็อกปากของตนออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล เม็ดยาละลายผสมกับน้ำลายทำให้ยิ่งขมมากขึ้น สุดท้ายเขาต้องพยายามฝืนกลืนยาเม็ดนั้นลงไปอย่างยากลำบาก ลำคอที่แห้งผากทำให้เม็ดยาไม่ยอมไหลลงไปโดยง่าย ติดค้างอยู่ในคอจนเขาทำท่าจะสำลัก