ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 4 #นิยายวาย

แสงอาทิตย์ในยามเช้าสาดผ่านช่องระบายอากาศเข้ามาทำให้ห้องมืดนั้นสว่างขึ้นเล็กน้อย ร่างที่ห่มผ้าหลับสนิทอยู่บนเตียงปรือตาขึ้น ความง่วงงุนยังหลงเหลืออยู่ บวกกับความอุ่นสบายของผ้านวมทำให้เขาคิดว่าตนกำลังนอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ในห้องส่วนตัวที่คฤหาสน์สกุลหลี่

จนเมื่อพลิกกายนอนหงาย แล้วภาพที่ปรากฏชัดไม่ใช่เพดานเตียงสี่เสา แต่เป็นเพดานปูนหยาบ เขาก็ทะลึ่งตัวลุกพรวด ก้มลงสำรวจร่างกายของตนเองเป็นอันดับแรก

เขาใส่ชุดนอนสีเข้มซึ่งไม่ใช่ของตัวเองและจำไม่ได้ด้วยว่าตนเปลี่ยนชุดเมื่อไร หากคุณชายรองเลือกที่จะไม่สนใจ ดวงตากลมโตมองกวาดไปทั่วห้อง สภาพก็ไม่ต่างจากเมื่อวานนัก นอกเสียจากประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท

ได้โอกาสแล้ว!

ร่างโปร่งรีบสลัดผ้านวมบนร่างออก เรี่ยวแรงที่ลดหายเมื่อคืนเหมือนจะกลับมาส่วนหนึ่ง แม้จะยังไม่ดีสมบูรณ์แต่ก็มากพอจะทำให้เขาลุกขึ้นยืนได้

คุณชายรองสกุลหลี่ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก ร่างโปร่งรีบเดินไปที่ประตูห้อง แต่เมื่อมือสัมผัสลูกบิด เขาจึงเพิ่งสังเกตว่าด้านบนของลูกบิดยังมีห่วงเหล็กเชื่อมติดอยู่ และตอนนี้มันก็ถูกคล้องด้วยแม่กุญแจตัวใหญ่ยึดติดแน่น

“เวรเอ๊ย!” เขาลองเขย่าแม่กุญแจแม้จะรู้ว่าไม่เกิดผล

“ถ้าคุณรู้จักเจ้าหน้าที่ฝ่ายสอบสวนพิเศษอย่างผมดีพอ คุณจะรู้ว่าผมย่อมไม่พลาดด้วยเรื่องง่ายๆ”

เสียงที่ดังจากข้างหลังทำให้ร่างโปร่งรีบหันขวับ คนที่เดินออกจากห้องน้ำนั้นสวมเครื่องแบบเรียบร้อย กำลังติดกระดุมที่ข้อมือพร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ “เดี๋ยวผมจะให้คนเอาอาหารเช้ามาให้ กินซะ การปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอจนไม่สบายไม่ช่วยอะไรหรอก เพราะไม่ว่าอย่างไรคุณก็ ‘ขัดขืน’ ผมไม่ได้อยู่ดี”

ถ้อยคำส่อนัยนั้นทำให้ใบหน้าขาวร้อนวูบด้วยความโกรธ เขาเลี่ยงจะเอ่ยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน หากถามกลับด้วยน้ำเสียงกระด้าง

“เมื่อไหร่คุณจะปล่อยผม”

“ไม่ใช่ตอนนี้” นายทหารหนุ่มชั่งใจว่าจะพูดต่อหรือไม่ แต่แล้วก็ปรับสีหน้าเป็นเย็นชาก่อนจะเอ่ยต่อ “อย่างน้อยก็จนกว่าผมจะเผารังพวกมดปลวกพวกนั้นให้สิ้นซากเสียก่อน”

คำปฏิเสธในประโยคแรกทำให้โทสะของคุณชายรองสกุลหลี่พุ่งสูง แต่ประโยคหลังกลับสะกิดใจจนเขาชะงัก นิ่งคิดก่อนจะเบิกตากว้าง ถามเสียงร้อนรน

“หยู้ฝูสารภาพอะไรกับคุณบ้าง! ไม่ใช่แค่เรื่องผมใช่มั้ย”

“ทุกอย่าง” รอยยิ้มเย็นปรากฏตรงมุมปากของนายทหารหนุ่ม “ทุก ‘รายชื่อ’ ที่เขารู้ รวมถึงรหัสในการส่งข้อมูลเรียกรวมตัวด้วย”

“ไม่จริง! หยู้ฝูไม่มีทางทำแบบนั้น”

ตามปกติแต่ละสายงานของกองกำลังพรรคคอมมิวนิสต์จะเป็นเอกเทศไม่เกี่ยวข้องกัน เพื่อป้องกันกรณีที่สหายคนใดคนหนึ่งถูกจับได้ ยามถูกทรมานจนทนไม่ไหวจะได้เอ่ยเพียงรายชื่อคนในสายงานของตนเท่านั้น หากหยู้ฝูเป็นข้อยกเว้น เขาเป็นตัวกลางรวบรวมข่าวสารจึงเกี่ยวโยงกับสหายมากมาย

“คุณชายรอง คุณประเมินสหายของตนสูงเกินไปรึเปล่า” ใบหน้าคมเหยียดยิ้มหมิ่นแคลน “คนเป็นพ่อ ทนเสียงลูกตัวเองร้องไห้ไม่ได้นานนักหรอกนะ”