ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 5 #นิยายวาย

ร่างโปร่งสะดุ้งนิดหนึ่งก่อนจะรีบดันตัวถอยหนี แต่คนที่ยืนอยู่กลับขยับตัวตามมา มือเรียวยาวยึดกรอบหน้าและต้นคอของเขาไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก หากสัมผัสที่ริมฝีปากซึ่งแตะย้ำซ้ำๆ นั้นกลับนุ่มนวลและอ่อนโยนราวกับเป็นการร้องขอ

แม้สัมผัสนี้จะแตกต่างจากครั้งแรกลิบลับ แต่ก็ยังคงเรียกความทรงจำเลวร้ายให้ย้อนกลับคืนมาในสมอง

เฟยหมิงขยับมือดันแผ่นอกของอีกฝ่ายตามปฏิกิริยาต่อต้านโดยอัตโนมัติ แต่แล้วกลับชะงัก คิดขึ้นมาได้ว่าแล้วมันจะต่างจากเมื่อคืนก่อนตรงไหน สุดท้ายเขาก็ไม่อาจสู้แรงคนตรงหน้า การดิ้นรนขัดขืนรังแต่จะทำให้อีกฝ่ายย่ามใจว่าสามารถสยบเขาลงได้ด้วยสองมือตน

มือเรียวขาวจึงตกลงไปข้างตัว ร่างโปร่งนั่งนิ่ง เลิกปัดป้องและไม่ตอบรับสัมผัสที่ถูกกดย้ำลงบนริมฝีปาก

ถ้านายทหารเลือดเย็นผู้นี้คิดว่าการทำลายเกียรติของเขาจะทำให้เฟยหมิงยอมแพ้ และใช้ชีวิตที่เหลือของตนปิดปากเงียบอยู่ในฝันร้ายไปตลอดกาล อีกฝ่ายก็คิดผิด

มันก็แค่สัมผัสทางกาย…ซึ่งเกิดขึ้น…แล้วก็จะผ่านไป

เหวินอี้ละจากริมฝีปากนุ่ม ไล้ปลายจมูกลงไปตามข้างแก้มเนียนและซอกคอขาว เขาสังเกตเห็นมือที่เลื่อนขึ้นมาดันร่างตนออกแต่แล้วกลับร่วงผล็อยลงไปอยู่ข้างกายผู้เป็นเจ้าของ ร่างโปร่งนิ่งเงียบแม้เมื่อยามที่ถูกเขากดให้เอนราบลงไปบนที่นอน ราวกับว่าร่างนั้นกลายเป็นรูปปั้นหิน หากกลิ่นหอมจางของผิวละมุนนั้นยังคงอยู่ และเขาก็หลงวนอยู่กับรสหวานของเรือนกายงดงามที่อยู่ตรงหน้าจนหลงลืมตน

รสหวานที่เคยมีเพียงในความฝัน…และเขาไม่คิดว่าตนจะมีวันได้สัมผัสมันในความจริง

กระดุมเสื้อนอนสีเข้มถูกปลดออกทีละเม็ด เฟยหมิงกัดฟันเมื่อมือของอีกฝ่ายแตะไล้กระตุ้นจุดไวสัมผัสด้านหน้าก่อนจะเลื่อนไปตามลำตัวจนถึงช่วงเอว ขณะที่ริมฝีปากและปลายจมูกยังและเล็มอยู่กับริมฝีปากและผิวแก้มของเขา ยามเมื่อร่างกายแนบชิด กลิ่นคาวเลือดและควันไฟซึ่งลอยจากเสื้อเครื่องแบบสีเขียวแก่นั้นก็ยิ่งแจ่มชัด ใบหน้าขาวสูดลมหายใจเข้าช้าๆ ให้กลิ่นแห่งความตายซึมซับผ่านเข้าไปยังสมอง ย้ำเตือนถึงสิ่งที่อีกฝ่ายได้ทำลงไป

กางเกงนอนนุ่มลื่นถูกถอดจากร่างลงไปกองอยู่กับพื้นปูนเยียบเย็น ตามด้วยเครื่องแบบหนาหนักและเสื้อเชิ้ตสีขาว ร่างโปร่งยังคงนอนนิ่งแม้เมื่อกายอุ่นร้อนทาบสัมผัสลงมา มือขาวกำแน่นจิกเล็บลงกับผิวเนื้อเมื่อมือเรียวยาวหยาบกระด้างเพราะการฝึกฝนนั้นกอบกุมจุดอ่อนไหว และร่างกายของเขาก็ตอบสนองตามสัญชาตญาณ ความรู้สึกภายในพุ่งสูงขึ้นทีละน้อย

เหวินอี้มองใบหน้าเรียวขาวที่ฝืนกัดริมฝีปากตนเองแน่น สะกดกลั้นเสียงร้องเอาไว้แม้เมื่อยามถูกพาไปจนถึงจุดสูงสุดแห่งอารมณ์ เขาก้มลงกดริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากแดงช้ำ บังคับให้ฟันคมละออกก่อนจะไล่ปลายลิ้นไล้เลียรอยช้ำราวกับต้องการจะรักษาบาดแผล

มือที่เปียกชุ่มลากไล้ไปทางด้านหลัง ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อถูกกระตุ้นเตือนถึงความเจ็บปวดครั้งแรกเมื่อคืนก่อน หากคราวนี้สัมผัสของอีกฝ่ายกลับอ่อนโยน ปลายนิ้วเรียวยาวสำรวจภายใน แตะต้องสัมผัสแผ่วเบา มืออีกข้างกอบกุมด้านหน้า เรียกไฟอารมณ์ที่เพิ่งดับลงไปให้ลุกโชนขึ้นมาอีกอย่างเงียบๆ

นิ้วเรียวยาวผละออกไป ก่อนที่คนด้านบนจะขยับสอดแทรกตัวตนของตนเข้ามาช้าๆ เฟยหมิงหลับตา ขบฟันแน่นเมื่อร่างกายท่อนล่างเกร็งเครียด ความเจ็บร้าวแล่นขึ้นมาตามจุดที่เสียดสี ใบหน้าขาวแหงนเงยไปทางด้านหลัง สูดลมหายใจเข้าลึก สัมผัสได้ถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายที่กดย้ำลงไปบนลำคอเหมือนจะดึงดูดให้เขาละเลยความเจ็บปวด

พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว มีเพียงความเงียบที่ปกคลุมอยู่ในห้องเล็ก คนที่สอดแทรกเข้ามาเริ่มขยับตัวเนิบช้า ก่อนจะค่อยๆ กระชั้นถี่ขึ้นตามอารมณ์ที่วูบไหว เฟยหมิงตะแคงใบหน้า หันหนีจากดวงตาคมที่จ้องมองตนอยู่ แต่มือเรียวยาวกลับเลื่อนมาแตะปลายคาง บังคับให้หันกลับไป