ทดลองอ่านนิยาย พบพานชายาในแปลงสมุนไพร บทที่ 1 – บทที่ 3

เด็กร้านยาคนหนึ่งยกยาน้ำมาส่งให้เผยจื่ออวี๋ “แม่นางเผย รีบป้อนยาน้ำนี่ให้คนไข้ดื่มก่อนเถิด อีกเดี๋ยวท่านอาจารย์ก็จะเตรียมตัวเสร็จแล้ว”

คำว่า ‘เตรียมตัว’ ที่เด็กร้านยาพูดกับยาน้ำในมือของหญิงสาว ทำให้หวงฝู่จี้รู้สึกสังหรณ์ใจขึ้นมา

เผยจื่ออวี๋รับยาน้ำมาก่อนประคองชายหนุ่มให้ลุกขึ้น นางป้อนยาน้ำใส่ปากเขาทีละช้อนๆ อย่างระมัดระวัง “คุณชายหวง ยาน้ำนี่จะมีผลทำให้รู้สึกชาและช่วยระงับความเจ็บปวดได้ ท่านรีบดื่มเถอะ อีกเดี๋ยวก็จะไม่รู้สึกเจ็บแล้ว”

“ยาชา? เพราะเหตุใดจึงต้องดื่มยาชาด้วย…”

“แผลที่แขนท่านสาหัสมาก อีกเดี๋ยวท่านหมอจะมาช่วยท่านขูดเนื้อตรงแผลที่แขนออกเพื่อทำให้มันสะอาดขึ้น”

ขูดเนื้อ… หัวคิ้วของหวงฝู่จี้ขมวดเข้าหากันทันที

เวลานี้เขาจะรับการรักษาเช่นนี้ได้อย่างไร ถ้าเกิดคนของตวนอ๋องมาเจอเขาเข้าล่ะ หวงฝู่จี้จึงส่ายหน้าพลางเค้นน้ำเสียงแหบแห้งเหมือนกระดาษทรายขัดออกมาว่า “ไม่ได้…”

“คุณชายหวง ท่านฟังข้านะ ถ้าหากไม่รีบจัดการ ท่านมีหวังอยู่ไม่พ้นคืนนี้แน่ เราจะต้องขูดเนื้อตายที่แขนของท่านออกก่อน” เผยจื่ออวี๋วางยาน้ำที่เหลือในมือลง มองสบตากับเขาอย่างมุ่งมั่นจริงจัง

หวงฝู่จี้มีอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปชั่วขณะ

“ท่านวางใจได้ วิชาแพทย์ของท่านหมอจางยอดเยี่ยมมาก ท่านจะต้องปลอดภัยแน่ และต้องได้เห็นพระอาทิตย์ยามเช้าของวันพรุ่งนี้แน่นอน ไม่สิ ไม่ใช่ ท่านจะต้องได้เห็นแสงจันทร์ของค่ำคืนนี้ด้วยแน่นอน” นางตบแขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของเขาแผ่วเบาอย่างปลอบใจ

หวงฝู่จี้รับรู้ได้ถึงความจริงใจของหญิงสาวที่ฉายชัดออกมาทางดวงตาสีนิลที่เปล่งประกายระยับราวกับดวงตามังกร สัญชาตญาณของชายหนุ่มบอกว่าเขาสามารถเชื่อใจนางได้ ซ้ำแววตาคู่นั้นของหญิงสาวก็ทำให้เขาบังเกิดความเชื่อมั่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด “เจ้าจะอยู่ที่นี่ด้วยใช่หรือไม่”

เผยจื่ออวี๋อยากจะบอกเขาตามความจริงว่านางมีงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเขาระหว่างที่เข้ารับการผ่าตัดหรอก แต่พอเห็นแววหวาดกลัวและสับสนจางๆ ในดวงตาของเขาแล้ว นางก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเหมือนคนตกน้ำที่พร้อมจะตะกายคว้าไม้ที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำเอาไว้ ทำให้นางไม่อาจตัดใจบอกปัดเขาได้จริงๆ นอกจากผงกศีรษะ “อืม ข้าจะอยู่รอให้ท่านฟื้นที่นี่ด้วย เราจะได้ชมแสงจันทร์ด้วยกัน”

“จำไว้…นอกจากคนที่เจ้าไว้ใจให้แตะต้องข้าได้แล้ว คนอื่นๆ ห้ามแตะต้องตัวข้าเด็ดขาด…” สติของเขาเริ่มรางเลือน หวงฝู่จี้จึงรีบสั่งทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะล่วงเข้าสู่ห้วงนิทราอีกคราหนึ่ง

“อืมได้ ข้าจะให้คนเตรียมอาหารมื้อดึกไว้รอท่าน”

ก่อนหน้าที่หวงฝู่จี้จะสิ้นสติไป นัยน์ตาที่พร่าเลือนของชายหนุ่มยังมองเห็นรอยยิ้มซุกซนแสนสดใสของหญิงสาวและได้ยินเสียงของนาง…

ช่างเป็นแม่นางที่แปลกจริงๆ…

นี่คือความคิดสุดท้ายก่อนที่เขาจะหมดสติไป

ไม่นานคุณชายหวงผู้นี้ก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีก เผยจื่ออวี๋จึงหาเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่ง เมื่อนางรับปากเขาแล้วว่าจะอยู่รอเขาฟื้นที่นี่ นางย่อมไม่อาจจากไปอย่างคนที่ไม่รักษาคำพูดได้ แบบนั้นมันไร้สัจจะเกินไป ยังดีที่วันนี้ที่สวนสมุนไพรไม่มีงานอะไรมากนัก สินค้าที่ต้องส่งก็ส่งออกไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน ส่วนเรื่องบัญชีเอาไว้ค่อยคิดวันพรุ่งนี้ก็ได้