ทดลองอ่านนิยาย พบพานชายาในแปลงสมุนไพร บทที่ 1 – บทที่ 3

“ขอรับ แม่นางเผยโปรดรอสักครู่” เถ้าแก่ได้ยินแล้วก็รีบเข้าไปเร่งคนงานที่ห่อของให้นาง

เตาโต้วที่อยู่ข้างๆ พอได้ยินเจ้านายสั่งซื้อขนมชุดใหญ่ก็ตกใจ “คุณหนู คนที่บ้านเราไม่มีทางกินขนมเยอะแยะขนาดนี้หมดหรอกนะขอรับ”

“ผู้ใดบอกเล่าว่าข้าจะให้คนที่บ้านกินอย่างเดียว อีกเดี๋ยวขนมสามชุดนั่นเจ้าก็เอากลับไปบ้าน ชุดหนึ่งให้ท่านแม่ข้า ชุดหนึ่งให้พวกบ่าวเอาไปแบ่งกัน ส่วนอีกชุดหนึ่งให้เอาไปให้คนงานที่สวนสมุนไพร เหลืออีกชุดหนึ่งข้าจะเอาไปเอง” เนื่องจากช่วงนี้นางต้องวิ่งไปโรงหมออยู่บ่อยๆ และต้องฝากท้องอยู่ที่นั่นหลายครั้งหลายครา จึงน่าจะมีของตอบแทนบ้าง

พวกคนงานร้านขายขนมล้วนทำงานได้อย่างคล่องแคล่วทันใจ ไม่นานก็ห่อขนมสี่ชุดเสร็จเรียบร้อยและหิ้วมาตรงหน้าเผยจื่ออวี๋

นางหยิบถุงเงินที่ห้อยอยู่ข้างเอวออกมาหยิบเงินห้าตำลึงจ่ายให้เถ้าแก่ “เถ้าแก่ เงินที่เหลือนี่ท่านช่วยห่อขนมอร่อยๆ อะไรก็ได้มาให้ข้าอีกชุดหนึ่งนะ”

“คุณหนูขอรับ ข้านำของที่ท่านสั่งมาแล้ว” ปาเจี่ยวที่ไปที่ร้านขายเสื้อผ้าวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ร้านขายขนมพลางชูของในมือให้นางดู

“ส่งมาให้ข้า แล้วเจ้ากับเตาโต้วก็เอาขนมกลับไปก่อน รอให้เย็นหน่อยค่อยกลับมารับข้า” นางยื่นมือออกไปรับเสื้อผ้ามาจากปาเจี่ยว เมื่อสั่งเสร็จก็เดินตรงไปที่โรงหมอเองทันที

ในโรงหมอมีคนวิ่งเข้าวิ่งออกกันวุ่นวาย ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย หวงฝู่จี้ที่พอจะก้าวลงจากเตียงได้จึงเลือกไปอยู่ที่เรือนด้านหลังที่ใช้ตากยาสมุนไพรซึ่งไม่ค่อยมีคนไข้เข้าออกมากนัก ชายหนุ่มเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ใต้ร่มไม้เพื่อหลับตารับไออุ่นจากแสงแดด เวลานี้บาดแผลของเขาดีขึ้นมากแล้ว แม้แต่พิษหงอนกระเรียนแดงเองก็ขจัดออกไปได้ราวเจ็ดถึงแปดส่วนเช่นกัน

เมื่อเช้าตอนที่ท่านหมอจางเปลี่ยนยาให้เขา ได้บอกให้เขารู้ว่าอีกไม่นานก็จะแกะผ้าพันแผลที่มือของเขาออกได้ ถึงตอนนั้นพิษในร่างกายของเขาก็น่าจะขจัดออกไปได้หมดแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะมีผลกระทบอะไรต่อสุขภาพอีก

ท่านหมอจางผู้นี้มีทักษะทางการแพทย์ล้ำเลิศอย่างแท้จริง คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอกับผู้มีความสามารถในสถานที่กันดารเช่นนี้

หลายวันมานี้หวงฝู่จี้จิตใจห่อเหี่ยวอย่างมาก เพราะไม่รู้ว่าคนสนิททั้งสามคนไปอยู่เสียที่ไหน ส่วนสาเหตุรองลงไปก็คือสารลับและหลักฐานในการก่อกบฏของตวนอ๋องที่เขาหามาได้อย่างยากเย็นนั้นได้สูญหายไปแล้ว ทั้งที่เขาจำได้ว่าตอนที่ปีนขึ้นฝั่งมาสารลับยังอยู่กับตนเองแท้ๆ

เมื่อสารลับหายไปแบบนี้ก็เท่ากับว่าต้องตั้งต้นสืบหากันใหม่ เกรงว่าหลักฐานทั้งหมดคงถูกตวนอ๋องทำลายทิ้งไปจนหมดแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หวงฝู่จี้ก็แทบจะไม่มีกะจิตกะใจรักษาตนเองอีก

เรื่องเดียวที่พอจะทำให้ชายหนุ่มใจชื้นขึ้นมาได้คือเรื่องที่ท่านหมอจางบอกกับเขาว่าอีกไม่นานวรยุทธ์ของเขาก็จะกลับคืนมา พริบตานั้นเขานึกถึงคำพูดที่เผยจื่ออวี๋บอกกับเขาประโยคหนึ่งขึ้นมาได้ว่าให้เขารักษาสุขภาพและมีหวังเข้าไว้

ตอนนั้นเขาไม่ค่อยเข้าใจคำพูดประโยคนี้เท่าไร นอกจากจะคิดว่าเผยจื่ออวี๋แค่พูดเพื่อให้เขามีกำลังใจมากขึ้น

มาถึงตอนนี้แค่ไม่ต้องสูญเสียวรยุทธ์ไปก็เป็นเรื่องน่ายินดีเหลือที่จะกล่าวแล้ว ซ้ำพิษหงอนกระเรียนแดงในตัวยังถูกขจัดออกไปได้อีกด้วย รอให้เขาฝึกปรือเคล็ดวิชา ฟื้นฟูกำลังภายในได้เมื่อไร จะได้ขจัดความรู้สึกเหมือนเป็นคนไร้สามารถนี้ทิ้งไปได้เสียที