ทดลองอ่านนิยาย พบพานชายาในแปลงสมุนไพร บทที่ 1 – บทที่ 3

“เพราะข้าเคยเฉียดตายมาก่อน พอฟื้นขึ้นมาเลยสาบานเอาไว้ว่าตลอดชีวิตนี้จะขอใช้ความสามารถที่มีอยู่ช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยากทั้งหลาย”

ที่นางบอกความจริงทั้งหมดก็เพื่อมิให้ใครต่อใครเข้าใจผิดว่านางทำดีเพื่อหวังผลอะไร

หวงฝู่จี้ผงกศีรษะอย่างเข้าใจ ที่แท้นางก็เคยมีชีวิตเช่นนี้มาก่อนนี่เอง

เพียงแต่…แม่ทัพใหญ่ที่นางพูดถึงเป็นผู้ใดกัน

“บิดาของท่านเป็นแม่ทัพใหญ่? แต่ตัวท่านกลับถูกขับไล่ออกมา? แต่ดูจากท่าทางของท่านแล้วไม่เหมือนคนที่ถูกไล่ หรือเป็นลูกของอนุภรรยาที่น่าสงสารเลย”

“แน่นอนสิ ถ้าขืนข้ากับท่านแม่ไม่ยืนหยัดกันขึ้นมาให้ได้ ป่านนี้เราสองคนแม่ลูกคงเหลือแต่โครงกระดูกไร้ที่ฝังไปแล้ว และสาเหตุที่ข้ายังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ก็เพื่อสักวันหนึ่งจะได้ไปเอาคืนคนที่รังแกท่านแม่ของข้าให้สาสม ลองให้ข้าได้มีโอกาสกลับไปจวนแม่ทัพอีกเมื่อไร ข้าจะต้องทำให้ฮูหยินที่น่ารังเกียจผู้นั้นได้ลิ้มรสความลำบากดูบ้าง เป็นการแก้แค้นแทนท่านแม่ของข้า!”

หวงฝู่จี้ได้ยินดังนั้นจึงลองหยั่งเชิงดู “ท่านรู้หรือไม่ว่าบิดาท่านคือแม่ทัพใหญ่ท่านไหน เวลานั้นท่านน่าจะยังเด็กอยู่มาก แต่ก็น่าจะพอจำชื่อของบิดาได้ใช่หรือไม่”

“ผู้ใดบอกว่าข้าจำไม่ได้ ข้าจำความได้ตั้งแต่อายุสี่ขวบแล้ว บิดาข้าคือแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่นามว่าเผยเจิ้นเทียน!” หญิงสาวเอ่ยนามของบิดาออกมาด้วยเสียงฮึดฮัด

“เผยเจิ้นเทียน?!” หวงฝู่จี้รู้สึกแปลกใจเมื่อได้รู้ว่าบิดาของนางคือแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่นามว่าเผยเจิ้นเทียน

เผยจื่ออวี๋ผงกศีรษะ “ถูกต้อง แต่รูปร่างหน้าตาของบิดาจะกลมหรือจะแบนอย่างไรนั้นข้าก็จำไม่ได้ เพราะข้าไม่ได้พบเขามาตั้งสิบสองปีแล้วนี่นา ในความทรงจำของข้าแทบไม่มีท่านพ่ออยู่เลยด้วยซ้ำ สำหรับข้า จะบอกว่ามีพ่อก็เหมือนไม่มีนั่นแหละ แต่ข้าจำเรื่องที่ฮูหยินรังแกข้ากับท่านแม่ได้ โดยเฉพาะวันที่ฝนตกฟ้าร้อง เราสองแม่ลูกกลับถูกไล่ออกมาจากจวนแม่ทัพ ทำให้ท่านแม่ของข้าต้องแบกข้าวิ่งฝ่าฝนไปหาหมอนั่น”

เขารับรู้ได้ถึงความเจ็บแค้นในน้ำเสียงของหญิงสาว จึงลองเปรยขึ้นอีกครั้ง “แล้วถ้าหากว่ามีโอกาส ท่านจะเอาคืนฮูหยินแม่ทัพผู้นั้นอย่างไร”

“ข้าเป็นประเภทตาต่อตา ฟันต่อฟัน ข้าจะให้นางได้ลิ้มรสชาติของความลำบากที่ข้ากับท่านแม่ได้รับ” เผยจื่ออวี๋ว่าพลางกำหมัดแน่น

“เช่นนี้ไม่ใจดีเกินไปหน่อยหรือ” ถ้าหากเป็นเขา ต้องมีทบต้นทบดอกด้วยแน่นอน

“ใจดี? จะเป็นไปได้อย่างไร คนอย่างฮูหยินที่แม้แต่ดื่มน้ำยังต้องมีคนปรนนิบัติ อยู่อย่างสุขสบายมาตลอดชีวิต บทเรียนที่ดีที่สุดที่จะให้แก่นางได้ อให้นางอยู่เพียงลำพัง ไม่มีคนรองมือรองเท้า เช่นนี้ก็เท่ากับทรมานนางชัดๆ หรือต่อให้นางยอมรับชะตากรรมตนเองได้ แต่การปรับตัวก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกเหมือนกัน การทรมานนางแบบนี้ไม่ได้ต่างจากทำให้นางต้องตกนรกทั้งเป็น แทบจะเอาหัวโขกผนังตายได้แล้ว” มุมปากของเผยจื่ออวี๋ปรากฏรอยยิ้มเยาะหยัน ราวกับฮูหยินที่น่ารังเกียจผู้นั้นกำลังอยู่ตรงหน้านางอย่างไรอย่างนั้น

มิผิด หวงฝู่จี้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“เอาล่ะ คุยกันมาพอแล้ว ข้าเกือบลืมเรื่องสำคัญที่มาวันนี้ไปเลย เอ้านี่ ข้าคืนให้ท่าน ขืนเอาไว้ที่ข้าอีกข้ากลัวว่าตนเองจะลืมเสียก่อน” นางรีบส่งของที่เก็บเอาไว้ในห่อผ้าที่สะพายมาด้วยให้ถึงมือชายหนุ่ม