ทดลองอ่านนิยาย พบพานชายาในแปลงสมุนไพร บทที่ 4 – บทที่ 6

เมื่อชาติก่อนนางเคยชินกับการดูแลตนเอง เพราะฉะนั้นถึงแม้จะหาเงินได้มาก แต่ในช่วงเวลาหลายปีหลังจากที่ย้อนมาในยุคโบราณนี้ นางยังไม่เคยคิดเรื่องจะซื้อหาสาวใช้มาปรนนิบัติอยู่ข้างตัวเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดล้วนทำเองทั้งสิ้น เมื่อมีประสบการณ์นานวันเข้า จนถึงตอนนี้หญิงสาวก็สามารถเกล้ามวยสวยๆ ให้ตนเองได้หลายทรงแล้ว

“คุณชายผู้นั้นรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาเอาการเชียว แม่สืบข่าวมาแล้วว่าเขายังไม่ได้แต่งงาน ซ้ำยังเป็นผู้ประสบอุทกภัยในครั้งนี้ด้วย ทำให้สูญเสียทรัพย์สมบัติไปกับน้ำหมด เหลือแค่เพียงบ้านหลังที่เป็นของบรรพบุรุษหลังหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นเมื่อไม่มีที่อื่นให้ไปเลยย้ายมาปักหลักที่นี่”

หวงซื่อเล่าด้วยอาการตื่นเต้น รู้สึกราวกับนี่เป็นเขยขวัญที่ฟ้าประทานมาให้ แต่สาเหตุสำคัญก็คือเขยคนนี้หน้าตาดีมาก เรียกได้ว่าหล่อเหลาประดุจเทพเซียนลงมาจากสวรรค์เสียด้วยซ้ำ

เผยจื่ออวี๋ปักปิ่นโมราที่แกะเป็นรูปผลโสมลงบนมวยผมที่ตนเกล้าเรียบร้อย สำรวจดูเงาในกระจกอีกครั้ง ก่อนผุดลุกขึ้น “ท่านแม่ ที่ท่านเล่ามาทั้งหมดนี่ อย่าบอกนะว่าท่านได้เลือกเขาเป็นเขยแล้ว ถ้าหากเขายอมแต่งเข้าตระกูลเราเช่นนั้นก็ดีสิ”

“เจ้านี่ช่างรู้ใจแม่เสียจริงๆ” หวงซื่อยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม

“ผู้ที่รู้ใจมารดาที่สุดย่อมต้องเป็นบุตรสาวอยู่แล้วสิเจ้าคะท่านแม่”

“ลูกรัก คุณชายที่เพิ่งย้ายมาที่ข้างบ้านเรานั้นท่วงท่างามสง่า ท่าทางไม่ใช่ธรรมดาเลย เหมือนกับ…”

“เหมือนกับท่านพ่อหรือเจ้าคะ” เผยจื่ออวี๋กลอกตาและอดที่จะเหน็บมารดาไปอีกหน่อยไม่ได้ว่า “ท่วงทีงามสง่า หน้าตาหล่อเหลา ยามอยู่บนหลังม้าก็ช่างทรนงองอาจ ท่านแม่ คนผู้นั้นเป็นแค่บิดาที่ไร้ความรับผิดชอบของข้าเท่านั้น และข้าก็ไม่อยากแต่งให้กับบุรุษที่เหมือนกับท่านพ่อ…”

หวงซื่อหัวเราะเก้อๆ สีหน้าแดงเรื่อ “อวี๋เอ๋อร์ เจ้าพูดจาเช่นนี้ได้อย่างไร จะหาสามีสักคนก็ต้องหาที่หน้าตาดีหน่อย ดีกว่าแต่งให้กับคนหน้าตาบูดเบี้ยวอัปลักษณ์เป็นไหนๆ”

“มิผิด คนใจดีหรือร้ายอยู่ห่างกันแค่เพียงเส้นกั้นบางๆ เท่านั้น คนหน้าตาบูดเบี้ยวอัปลักษณ์ที่รักและให้ความสำคัญกับท่านอาจทำให้ท่านเหมือนได้ดื่มน้ำผึ้งหวานไปตลอดชีวิต แต่ถ้าหน้าตาไม่ดีแล้วยังเป็นเดรัจฉานใจชั่วร้ายอีก ย่อมทำให้ท่านต้องน้ำตาอาบหน้าทุกวันเหมือนกัน

สตรีนั้นถ้าได้แต่งงานกับคนดี ชีวิตก็เหมือนได้ฉลองเทศกาลความรักทุกวี่วัน แต่ถ้าแต่งงานผิด ชีวิตก็อับเฉาเหมือนต้องอยู่ในเทศกาลชิงหมิง* ทุกเช้าค่ำ ท่านแม่ ท่านอยากจะเลือกแบบไหนกันเล่า” ทั้งที่มารดานางก็อายุอานามพอสมควรแล้ว แต่ความคิดอ่านกลับยังเหมือนเด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือนไม่มีผิด เรื่องนี้ทำให้เผยจื่ออวี๋ปวดหัวนัก

“ย่อมต้องเลือกฉลองเทศกาลความรักอยู่แล้ว…แต่ลูกเอ๋ย จะให้นึกรักคนหน้าตาอัปลักษณ์นี่…ก็มิใช่เรื่องง่าย…” หวงซื่อแย้งลูกสาวเสียงเบา

เผยจื่ออวี๋ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางตบไหล่มารดาพลางกล่าวอย่างถนอมน้ำใจอีกฝ่ายว่า “ท่านแม่ ลองคิดถึงภรรยาเอกของสามีท่านดูสิว่านางทำกับท่านอย่างไร และทำกับลูกสาวของสามีท่านอย่างไรบ้าง”

“อวี๋เอ๋อร์ แม่ไม่อาจมอบฐานะลูกสาวของภรรยาเอกให้เจ้าได้…” ถึงแม้ว่าบุตรสาวของนางจะมีความสามารถ แต่ก็ไม่อาจได้รับการรับรองอย่างเหมาะสม เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นางปวดใจอย่างที่สุด

* เทศกาลชิงหมิง (เช็งเม้ง) เทศกาลที่ชาวจีนไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่สุสานหรือหลุมฝังศพ