ทดลองอ่านนิยาย พบพานชายาในแปลงสมุนไพร บทที่ 7 – บทที่ 9

หญิงสาวรีบก้าวเข้าไปตะโกนร้องเรียกที่ริมน้ำด้วยความรู้สึกร้อนใจดั่งไฟลน “เคอโหย่วจิน เคอโหย่วจิน เจ้าได้ยินข้าหรือไม่ เคอโหย่วจิน…”

เคอโหย่วจินที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าไม่ห่างออกไปนักแสยะยิ้มเย็น ตามองเผยจื่ออวี๋ที่เที่ยวตามหานางตาไม่กะพริบ

เผยจื่ออวี๋ ทั้งๆ ที่เจ้าก็รู้ดีว่าข้าพึงใจคุณชายหวง แต่ก็ยังจงใจทำให้ข้าเสียหน้าต่อหน้าเขา ทำให้เขาไล่ข้าออกจากสถานศึกษา ความแค้นนี้ไม่ชำระไม่ได้แล้ว! ถ้าหากวันนี้ข้าไม่สั่งสอนเจ้าเสียบ้างก็อย่ามาเรียกข้าว่าเคอโหย่วจินเลย!

เคอโหย่วจินเห็นหญิงสาวขยับเข้าใกล้ริมน้ำมากขึ้นทุกขณะ เพียงก้าวพลาดไปแค่ก้าวเดียวเท่านั้นก็อาจร่วงตกลงไปในน้ำได้ นางจึงไม่รอช้า ดึงชายกระโปรงขึ้นและผลักเผยจื่ออวี๋ที่ยืนหมิ่นเหม่อยู่ให้ร่วงตูมไปในทันที

เสียงสายฝนกับเสียงน้ำที่ซัดสาดทำให้เผยจื่ออวี๋ไม่ค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ของเคอโหย่วจินนัก แต่พอรู้สึกถึงความผิดปกติ นางก็หันหน้ากลับไปมอง แต่ก็ไม่ทันแล้ว เมื่อร่างอ้วนกลมของเคอโหย่วจินวิ่งเข้ามาประชิดจนนางตั้งรับไม่ทัน เคอโหย่วจินใช้ทั้งสองมือผลักเผยจื่ออวี๋เต็มแรงทำให้หญิงสาวผงะตกลงไปในน้ำทันที

“กรี๊ด!” เผยจื่ออวี๋ร้องเสียงแหลมออกมาด้วยความตกใจ ร่างบางร่วงลงน้ำดัง “ตูม” ผิวน้ำแตกกระจายเป็นสาย

พริบตาเดียวนางก็ถูกกระแสน้ำซัดห่างออกห่างจากฝั่งไปไกล ต้องใช้เรี่ยวแรงไปมากกว่าจะทำให้ตนเองขึ้นมาหายใจเหนือผิวน้ำได้ โชคยังดีที่ตรงนี้ยังมีก้อนหินใหญ่พอให้นางมีหลักยืนได้มั่น

เผยจื่ออวี๋ตวาดใส่เคอโหย่วจินด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “เคอโหย่วจิน เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ!”

เคอโหย่วจินยืนอยู่บนฝั่ง สองมือเท้าสะเอว มองดูภาพเบื้องหน้าอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องและหัวเราะอย่างสะใจ “เผยจื่ออวี๋เอ๋ยเผยจื๋ออวี๋ วันนี้แหละข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้ว่าการที่เจ้ากล้ามาแย่งคุณชายหวงกับข้า ก็ต้องมีจุดจบอยู่ใต้ก้นแม่น้ำแบบนี้!”

เห็นสีหน้าของเคอโหย่วจินที่เคียดแค้นนางจนอยากจะฉีกกระชากกันให้เป็นชิ้นๆ แล้ว เผยจื่ออวี๋ที่กำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ก็รู้สึกปลงสังเวชอีกฝ่ายขึ้นมาทันที

นางอยากจะตวาดใส่หน้าเคอโหย่วจินเหลือเกินว่าทางที่ดีเจ้าจงกลับไปส่องกระจกดูหน้าตนเองก่อนเถิดว่ารูปร่างเป็นกระปุกแบบนี้ยังต้องให้สตรีอื่นมาแย่งชิงบุรุษกับตนเองด้วยหรือ ลำพังแค่เห็นเขาก็เผ่นไปไกลเองแล้ว

แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาตีฝีปากกัน เพราะกระแสน้ำเชี่ยวกรากขึ้นทุกขณะจนนางแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เผยจื่ออวี๋ต้องยื่นมือออกไปจับเถาวัลย์ที่ยื่นออกมาจากริมฝั่งถึงพอจะฝืนยืนให้มั่นได้

“ท่าทางเจ้าจะยืนไม่ไหวแล้ว จะให้ข้าช่วยดึงขึ้นมาหรือไม่เล่า!” เห็นเผยจื่ออวี๋แช่อยู่ในน้ำด้วยสภาพอเนจอนาถแล้ว เคอโหย่วจินก็ยินดียิ่งนัก สองมือเท้าเอวแหงนหน้าขึ้นหัวเราะลั่น

ลูกอนุเอ๋ย! ช่างไม่รู้จักดูน้ำหน้าตนเองเสียบ้างเลยว่าตัวเจ้าก็เป็นเหมือนอย่างแม่ของเจ้านั่นแหละ ดีแต่ยั่วยวนบุรุษ คุณชายหวงเป็นของข้า ผู้ใดก็อย่าหมายแม้แต่จะมองเขา

ช่วยดึงหรือ คิดอยากจะจับหัวข้ากดลงน้ำล่ะไม่ว่า

เผยจื่ออวี๋ไม่เชื่อว่าเคอโหย่วจินจะมีน้ำใจจึงยกมือขึ้นลูบน้ำออกจากหน้า ก่อนยึดจับรากไม้ค่อยๆ ฉุดลากตนเองขึ้นมา

“เจ้าไม่ต้องเกรงใจ ถ้าอยากให้ข้าช่วยดึงก็แค่บอกมาก็พอแล้ว” เคอโหย่วจินแสร้งทำเป็นเหมือนจะยื่นมือมา แต่ก็หดกลับไป “แค่บอกว่าช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย แค่นี้ข้าก็จะลากเจ้าขึ้นมาแล้ว”

เผยจื่ออวี๋กลอกตาด้วยความหน่ายใจ เคอโหย่วจินจะช่วยนางน่ะหรือ คอยชาติหน้าเถอะ หรือต่อให้นางได้เกิดใหม่อีกจริงๆ ก็จะขอถีบหญิงผู้นี้ลงน้ำก่อนหน้าที่เคอโหย่วจินจะถีบนางลงน้ำอีกหนให้ได้