ชั้นวางของที่ทำจากไม้หลายชั้นวางชิดผนัง ข้างบนเต็มไปด้วยกระสอบป่านที่บรรจุอาหารไว้ ยังมีไหกระเบื้องอีกนับไม่ถ้วน ชั้นหนึ่งวางชีสไว้จำนวนมาก บนขื่อไม้อีกด้านแขวนแฮมกับเนื้อตากแห้งไว้มากมาย ลึกเข้าไปยังมีถังไม้หลายใบตั้งอยู่
ไม่ต้องให้นางบอกเขาก็รู้ว่านั่นคืออะไร เขาได้กลิ่นหอมของสุรา
เขาเดินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว รู้ว่าพวกนั้นทั้งหมดคือสุรา ไม่ได้มีแค่เบียร์เท่านั้น แต่ยังมีไวน์ด้วย
“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ใช่แม่มด” เขาได้ยินตัวเองพูด
“ข้าไม่ใช่”
เขาหันกลับไป เห็นหญิงสาวผู้นั้นถือตะเกียงน้ำมันพลางเบิกตาสีเขียวมรกตใสกระจ่าง พ่นไอสีขาวขมุกขมัวออกมาขณะพูด
“ข้าเพียงแต่มีท่านอาที่ร่ำรวยอาศัยอยู่ที่เวนิส นางมักจะให้คนส่งของมาให้ข้าเพื่อให้มั่นใจว่าข้าไม่ได้อดตายอยู่ที่นี่”
เขารู้ว่าเวนิสอยู่ที่ใด เขาเคยได้ยินชื่อเมืองทางตอนใต้อันห่างไกลทว่าเจริญรุ่งเรืองแห่งนั้น
“ทำไมเจ้าถึงไม่อยู่ที่นั่น”
“วุ่นวายเกินไป” นางมองเขาและตอบ “ข้าชอบความสงบมากกว่า”
นางตอบเร็วมาก เร็วเกินไป
เขารู้ว่าคำตอบนี้มีปัญหา แต่ไม่ได้ซักไซ้ต่อ เพียงแต่มองนางและเอ่ยว่า “ความรู้สึกด้านทิศทางของข้าดีมาก”
ชั่วขณะหนึ่งที่นางคิดตามไม่ทันและมองเขาอย่างอึ้งงัน
“ข้าไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ข้าไม่ต้องใช้เครื่องมือบอกทิศทางตั้งแต่เด็กแล้ว” เขาบอกนางและอธิบายว่า “ต่อให้ปิดตาข้าและนำไปทิ้งในป่า ข้าก็สามารถเดินออกไปเองได้อย่างง่ายดาย”
เคลจ้องดวงตาสีดำสนิทของเขา วินาทีนี้นางพลันตระหนัก
เขารู้ว่าเด็กผู้ชายเมื่อปีก่อนไม่ได้หลงทาง แต่ถูกนำไปทิ้งที่นั่น เพราะเขาก็เคยถูกนำไปทิ้งเหมือนกัน ถูกปิดตาและนำไปทิ้งในป่า
เป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นท่านลอร์ด แถมยังเป็นบารอน นางเคยถามข้ารับใช้หญิงเหล่านั้นจึงรู้ว่าเขามีฐานันดรศักดิ์ นั่นหมายความว่าเขาเป็นบุตรชายของบารอน บารอนคนหนึ่งไม่มีทางทิ้งลูกชายของตัวเอง…
แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่เหมือนกำลังโกหก
นางอยากโน้มน้าวตัวเองว่าเขาไม่ได้พูดถึงตัวเองแต่พูดถึงเด็กผู้ชายคนนั้น ทว่าตอนนั้นเด็กชายไม่ได้ถูกปิดตาแต่เขาถูกปิด
เนื่องจากความรู้สึกด้านทิศทางของเขาดีมาก เขาสามารถหาหนทางกลับบ้านได้ คนพวกนั้นจึงปิดตาเขา
ตอนนั้นครอบครัวเขาคงตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะทิ้งเขา
เรื่องนี้อธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงรับเด็กที่ไม่มีบ้านเข้ามาในปราสาท
เคลมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกตะลึง อยากถามให้ชัดเจนว่าเขาเป็นชนชั้นสูงทำไมจึงถูกทอดทิ้ง แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากเขาก็หันหน้ากลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยื่นมือไปคว้าอาหารพวกนั้นแบกใส่บ่าแล้วเดินออกไป
