ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงบอกนาง เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มานานมากแล้ว แต่จู่ๆ คำพูดนั้นก็ถูกโพล่งออกมา
เขาไม่ควรพูด เขามีปัญหามากพออยู่แล้ว ไม่ต้องการข่าวลือที่กวนใจมากกว่านี้ เขาอยากเตือนนางว่าอย่าพูดออกไปส่งเดช แต่ทำแบบนั้นจะยิ่งน่าสงสัย เหมือนเป็นการตอกย้ำว่านี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเขา
ชายหนุ่มหงุดหงิดกับความประมาทของตัวเองเล็กน้อย ได้แต่ขนเสบียงอาหารกลับไปมาเงียบๆ
นางก็เงียบเช่นเดียวกับเขา
ระหว่างที่ขนของ เขาเห็นนางก็เดินกลับไปมาเช่นกัน นางขุดต้นไม้และเด็ดสมุนไพรกำใหญ่จากแปลงสมุนไพรหลังกระท่อมมาด้วย จากนั้นค่อยมาช่วยเขาขนเสบียงอาหารกับไหดินเผาที่บรรจุน้ำมันหอมระเหยขึ้นรถ ขนอยู่หลายรอบ ในที่สุดรถลากก็ถูกบรรทุกของจนเต็ม นางหาเชือกป่านมาให้เขามัดเสบียงอาหารไม่ให้เคลื่อนที่ เขาไม่รู้ว่านางไปเอาไก่มาจากที่ไหนสองตัว ทั้งยังจูงแพะมาอีกหนึ่งตัว
เขาจ้องสัตว์เลี้ยงเหล่านั้น เพิ่งจะตระหนักว่าซุปเนื้อของนางมาจากไหน นางต้องเลี้ยงสัตว์ไว้อยู่แล้ว ไก่สามารถออกไข่ได้ แพะสามารถผลิตน้ำนม เดิมทีปราสาทของเขาก็มี แต่เดือนที่แล้วเขาถูกบีบให้ฆ่าสัตว์ที่เหลืออยู่ไม่กี่ตัวเพื่อนำไปทำซุปป้อนคนที่ล้มป่วยให้พวกเขาอดทนต่อไปได้ น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่กินแล้วอาเจียนออกมา
นางปิดประตูทางเข้าห้องใต้ดิน เก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอีกเล็กน้อย
เขามัดของอยู่ข้างนอกและขึ้นไปนั่งรอนางบนรถลาก นางเดินออกมาและปิดประตูหน้าต่างอย่างระวังก่อนจะหมุนตัวเดินมาที่รถลาก
นางดูประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเขานั่งอยู่ด้านหน้ารถลาก ราวกับคิดว่าเขาจะโง่งมและยืนกรานนั่งอยู่บนหลังม้าตามเดิม
จะว่าไปบางทีเขาควรยืนกรานที่จะขี่ม้ากลับ นั่นเป็นสิ่งที่ชนชั้นสูงไร้สมองทำ แต่การทำแบบนั้นปัญญาอ่อนเกินไป คราวก่อนของที่เขานำมายังไม่นับว่ามาก แต่ครั้งนี้เขาบรรทุกของเต็มรถ เส้นทางกลับยังอีกยาวไกล หากจะให้ม้าตัวนี้บรรทุกของมากมายขนาดนี้ แถมยังบรรทุกคนอีกสองคนย่อมเป็นการทรมานมันเกินไป วันข้างหน้าเขายังต้องพึ่งมันช่วยไถนา การนั่งบนรถลากทำให้ภาระที่มันต้องแบกรับน้อยลงหน่อย
พอนางเดินช้าๆ มาที่รถ เขาก็ก้มตัวยื่นมือออกไปดึงนางขึ้นมา
“เดี๋ยวก่อน ที่ตรงนี้เล็กเกินไป ข้าไม่สามารถ…”
“อย่าโง่น่า เจ้านั่งได้…ให้ตายเถอะ!”
เขาฝืนยัดตัวนางลงในที่นั่งด้านข้างและขยับซ้ายขวาไปมา จากนั้นก็พบว่าที่นางพูดเป็นความจริง สะโพกของนางอวบอิ่มกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก ตอนแรกเขาคิดว่านั่นเป็นเพียงผ้าจากกระโปรงนางเท่านั้น จึงยื่นมือออกไปพยายามยัด แต่พอมือใหญ่ตะปบลงไปกลับพบว่านั่นไม่ใช่ผ้า
แม้เขาจะผอมลงมาก แต่เดิมทีโครงกระดูกเขาใหญ่อยู่แล้ว จึงไม่มีพื้นที่เหลือให้นางมากนัก ประกอบกับดาบที่เอวกินพื้นที่ไปไม่น้อย ก้นของนางจึงหย่อนลงมาได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
สะโพกของผู้หญิงคนนี้อวบอิ่มและเด้งมาก เขาจับแล้วได้เนื้อเต็มมือ
“ทำไมก้นเจ้าจึงใหญ่ถึงเพียงนี้” จู่ๆ เขาก็โพล่งคำพูดนี้ออกมาดื้อๆ
