นางสูดหายใจเฮือก ตีมือเขาออกด้วยใบหน้าแดงซ่าน
“นี่เป็นขนาดปกติต่างหาก ข้าไม่ได้อดมื้อกินมื้อสักหน่อย!” นางสวนกลับอย่างเขินอายแกมโมโห “ข้าจะนั่งเบียดแบบนี้ไปตลอดทางไม่ได้! ถอดดาบของท่านออกซะ!”
“นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” เขาได้สติและตอบนาง “พวกเราขนเสบียงอาหารมาทั้งคันรถ แม้ข้าจะคลุมด้วยผ้าป่านแล้ว แต่ก็อาจพบเจอโจรระหว่างทาง หากเกิดเรื่องขึ้นจริง เจ้าคงไม่อยากให้ดาบข้าอยู่ในจุดที่เอื้อมหยิบไม่ถึงตอนพวกเราถูกปล้นแน่นอน”
ได้ยินเช่นนั้นนางก็ถลึงตาใส่เขาและเอ่ยว่า “เช่นนั้นอย่างน้อยท่านก็ขยับมันไปข้างหน้าหน่อย”
ข้อเสนอนี้พอรับได้ เขาดึงดาบไปข้างหน้า นางจับกระโปรงและนั่งเบียดกับเขาบนแผ่นไม้เล็กแคบ สะโพกอวบอิ่มของนางเติมพื้นที่ว่างที่เหลือจนเต็ม เบียดเสียดกับเขาอย่างแนบชิด
นั่งแบบนี้ไม่สบายเลย แต่ทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่น
เขากระตุกเชือกบังเหียนเบาๆ บังคับม้าให้เดินไปข้างหน้า ลากรถเข้าไปในหมอกขาวหนาทึบ
นางไม่พูดอะไรอีก นั่งเงียบมาตลอดทาง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน พวกเขาฝ่าสายหมอกหนาออกไปท่ามกลางความเงียบ
เมื่อพ้นจากป่าและผ่านหมู่บ้านที่สองพี่น้องอาศัยอยู่อีกครั้ง นางอดมองไปรอบด้านไม่ได้ แต่กลับไม่เห็นเงาของพวกเขาเลย
เขารู้ว่านางหาอะไรจึงอดพูดไม่ได้ “อย่าหาเลย พวกเขาไม่ออกมาแล้วล่ะ”
นางกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อยเมื่อถูกเขาจับได้ สุดท้ายยังคงพูดว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาจะไม่ออกมา”
“หากเจ้าเห็นข้าก่อน เจ้าจะออกมาหรือไม่” เขาย้อนถาม
นางอึ้งไปและเข้าใจทันที ตอบตามตรงว่า “ไม่”
เขาเป็นอัศวิน เป็นชนชั้นสูง รู้จักแต่ตักตวง ไม่รู้จักการให้ ช่วงปกติอาจไม่เป็นไร แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ คนทั่วไปเมื่อเห็นเขาแล้วย่อมต้องหลีกหนีไปให้ไกล
เขาบังคับม้ามุ่งหน้าต่อไปช้าๆ จากหมู่บ้านเกษตรกรรมแห่งนั้นและทุ่งนามา ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็อดพูดขึ้นไม่ได้
“ข้าไม่คิดว่าในสถานที่นั้นจะมีคนอื่นอีกนอกจากสองพี่น้องคู่นั้น”
“ข้ารู้” เขากุมเชือกบังเหียนไว้หลวมๆ “ดังนั้นข้าจึงบอกให้เขาเก็บข้าวของและพาน้องสาวมาหาข้าที่ปราสาท”
คำพูดนี้ทำเอานางตะลึงและเงียบไปครู่ใหญ่ แต่เขารู้สึกได้ว่านางไม่มีทางเงียบไปแต่เพียงเท่านี้
ตามคาด ไม่นานนางก็ถามอีกครั้ง
“ท่านคิดว่าพวกเขาจะมาหรือไม่”
“เมื่อหิวย่อมมา” เขาตอบ
คำตอบสั้นกระชับทว่าตรงกับความเป็นจริงทำให้นางไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่มองไปข้างหน้าเงียบๆ
ม้าข้างหน้าไม่อาจควบทะยานได้อย่างรวดเร็วเหมือนขามา ทำให้เส้นทางกลับดูยาวนานและไกลเหลือเกิน
เขาได้กลิ่นหอมที่โชยมาจากตัวนาง
