ลิซ่ากำลังดูแลคนป่วยในหอคอย เห็นนางกับเขาแล้วก็อึ้งไป
เคลฝืนอดทนกับความง่วงพลางถามอาการคนป่วยกับข้ารับใช้หญิงคนนั้น ลิซ่าแอบชำเลืองมองท่านบารอนที่อยู่ข้างหลังนางพลางตอบตามตรง
แม่ครัวอาเจียนของที่กินเข้าไปออกมา ช่างไม้ชื่อพอลมีเสมหะที่ไอไม่ออก ทหารองครักษ์พวกนั้นยังมีสภาพทุรนทุราย ใบหน้าซีดเผือด แต่อาการของเด็กๆ เริ่มดีขึ้นแล้ว
นางสั่งให้ลิซ่าไปตามชาร์ล็อตมาผลัดเวร
จากนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงคนนั้นโน้มน้าวแม่ครัวสูงวัยที่แสนดื้อรั้นให้กินอาหารอีกครั้ง ช่วยพอลเคาะปอดระบายเสมหะ นางเดินไปหาทุกคนและแตะหน้าผากกับหน้าอกของพวกเขา ทาน้ำมันที่แช่สมุนไพรบนตุ่มน้ำกับตุ่มหนองตามตัวให้พวกเขา
นางปลอบโยนพวกเขาเสียงแผ่ว บอกว่าพวกเขาจะไม่เป็นอะไร ให้กำลังใจและให้คำชมเชยอย่างอ่อนโยน ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือไม่ หลังการปลอบโยนของนาง ดูเหมือนอาการของทุกคนจะดีขึ้น เด็กคนหนึ่งที่เดิมทียังเป็นไข้ร้องไห้โยเยหลังได้รับสัมผัสจากนางก็หลับไปอย่างสงบ
ชั่ววูบหนึ่งที่เขารู้สึกว่ามือเล็กของนางสามารถปัดเป่าความเจ็บปวดของพวกเขาได้จริงๆ เสียงหายใจหนักหน่วง เสียงสะอึกอย่างไม่สบายตัว เสียงหอบหายใจอย่างทรมานค่อยๆ บรรเทาลงและหายไปหลังได้รับสัมผัสจากนาง
เมื่อไม่มีเสียงเหล่านั้นรบกวน ดูเหมือนทุกคนจะสงบลง
ไม่นานนักชาร์ล็อตก็เดินเข้ามา พอเห็นเขานางก็สะดุ้งโหยง รีบก้มศีรษะย่อตัวแสดงความเคารพ
“นายท่าน”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้เคลก็หันขวับกลับมาทันที เขาเห็นความตกตะลึงบนใบหน้านาง ถึงรู้ว่านางเพิ่งตระหนักว่าเขาอยู่ที่นี่ก็ตอนนี้เอง
นางเหน็ดเหนื่อยเกินไป ไม่ได้สังเกตว่าเขาตามอยู่ข้างหลัง
ชั่วพริบตานั้นนัยน์ตาของเคลสะท้อนความประหม่าและไม่สบายใจเล็กน้อย แต่นางตั้งสติได้อย่างรวดเร็วและกำชับเรื่องสำคัญกับชาร์ล็อต
หลังจากนั้นนางก็วุ่นวายอยู่ข้างโต๊ะพักหนึ่ง สุดท้ายจึงสูดหายใจลึกเดินเข้ามาหาเขา เงยหน้ามองเขาและเอ่ยว่า “นายท่าน ข้าคิดว่าข้านอนที่นี่น่าจะดีกว่า”
“แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้น” เขาตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ปากเล็กนุ่มเนียนของนางขยับเล็กน้อย แต่ไม่ได้เปล่งคำพูดใดๆ ออกมา ก่อนจะหุบลงอีกครั้ง ดวงตามีแววขุ่นเคืองและยอมรับชะตากรรม
เขาเบี่ยงตัว ส่งสัญญาณให้นางเดินนำไปก่อน
เคลเม้มปาก ไม่ได้โต้เถียงกับเขาต่ออย่างชาญฉลาด แต่เดินผ่านเขาไปล้างมือ
เขารอจนนางล้างมือเสร็จแล้วก็เดินตามนางอยู่ข้างหลัง ลงบันได ตัดผ่านลาน เข้าไปในทางเข้าหอคอยหลักและขึ้นบันไดไปทีละก้าว
ทั้งที่หลับบนรถไปแล้ว แต่ขานางยังคงกะโผลกกะเผลกนิดๆ
