ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 1

ต่อมาเยี่ยเจานำกองทหารม้าสองพันลอบจู่โจมเมืองฉยงโจวยามดึก เผาเสบียงของหมานจินและตัดเส้นทางถอยหนี เมืองหลวงได้รับข่าวชัยชนะก็ยินดียกใหญ่ แต่งตั้งเยี่ยเจาเป็นขุนพลโหยวจี (ขุนพลตระเวนรบ) ทว่าเยี่ยจงก็ปฏิเสธอีก

ภายหลังเยี่ยเจานำทัพสองหมื่นตั้งรับประจัญบานกลางทุ่งหญ้า สังหารข้าศึกไปสองพันกว่าคน จับเชลยศึกได้ถึงสามพันคน เป็นการชนะสงครามครั้งยิ่งใหญ่ เมืองหลวงได้รับข่าวชัยชนะก็ยินดียกใหญ่ แต่งตั้งเยี่ยเจาเป็นแม่ทัพจงอู่ (แม่ทัพยุทธ์ภักดี) ทว่าเยี่ยจงก็ยังคงปฏิเสธพระมหากรุณาธิคุณ ทั้งยังถวายสารกราบทูลว่าชั่วชีวิตนี้เยี่ยเจาไม่ปรารถนาเป็นขุนนาง

โอรสสวรรค์กริ้ว ออกพระราชสาส์นตำหนิติเตียนเยี่ยจง เยี่ยจงจึงต้องสนองพระราชโองการอย่างจนใจ

หนึ่งปีหลังจากนั้นชาวหมานจินรวมตัวกับแปดชนเผ่าในเขตแดนใกล้เคียงวางกำลังซุ่มโจมตี หวังซั่นสุ่ย นายทัพของต้าฉินติดกับ ปราชัยย่อยยับ เยี่ยจงเป็นผู้รักษาด่าน ถูกธนูยิงสิ้นใจตาย บุตรชายคนโตเยี่ยสยงและบุตรชายคนรองเยี่ยเจี๋ยจบชีวิตกลางสนามรบ ชาวหมานจินเข่นฆ่าล้างเมือง ฮูหยินของเยี่ยจงไม่ยอมถูกย่ำยี ปลิดชีพตัวเองอยู่ในเมืองนั่นเอง

แผ่นดินโกลาหล หน้าด่านแจ้งข่าวสถานการณ์คับขัน เร่งเร้าทางเมืองหลวงไม่หยุด เยี่ยเจาได้รับบัญชาท่ามกลางวิกฤต แต่งตั้งเป็นแม่ทัพเจิ้นเป่ยยกพลออกรบเพื่อสานต่อปณิธานบิดา นำกองทหารม้าเกราะเหล็กสามพันลอบจู่โจมทัพใหญ่นับสิบหมื่นของหมานจิน บุกตะลุยสู่ฐานที่มั่นข้าศึกเพียงลำพัง ฆ่าคนไปหลายพันคน เด็ดศีรษะถ่าถั่น นายทัพกระเดื่องนามของหมานจิน จากนั้นใช้กลศึกรุกแล้วถอยสามครั้งสามคราจนกองทัพข้าศึกได้ยินชื่อก็ขวัญผวา กระทั่งกษัตริย์แห่งหมานจินต้องถอยร่นไปร้อยลี้

ต่อมาเยี่ยเจาย้อนไปยังเมืองกานตู รวบรวมกำลังทหารม้าสามหมื่นจัดกระบวนทัพกลับไปปราบปรามด้วยการโจมตีอย่างไม่ให้ทันตั้งตัวครั้งแล้วครั้งเล่า บดขยี้กองทหารของหมานจินเป็นระลอก โลหิตไหลนองดั่งสายน้ำจนเขาได้รับฉายาว่า ‘พญายมแห่งแดนดิน’ แม้แต่ในชาวหมานจินยังมีเพลงพื้นบ้านขับขานแพร่ออกไป

พญายมเยี่ยมกราย ทะเลทรายแดงฉาน ชายหนุ่มโม่เป่ยกลายเป็นโครงกระดูก เด็กน้อยโม่เป่ยร่ำไห้ทุกค่ำคืน

“ไฉนคนพรรค์นี้ถึงเป็นสตรีไปได้”

จักรพรรดิถือสารอ่านซ้ำไปซ้ำมานับสิบรอบ เพียรพยายามเสาะหาร่องรอยพิรุธว่าเป็นฝีมือปลอมแปลงของชาวหมานจิน หากแต่คำตอบที่ได้ทำให้สลดใจแทบน้ำตาริน พระองค์จึงส่งสารไปถามผู้เฒ่าเยี่ยวัยเก้าสิบแปดแห่งคฤหาสน์เจิ้นกั๋วกง

ผู้เฒ่าเยี่ยความจำเลอะเลือนมานานปี กวัดแกว่งไม้เท้าอย่างฮึกเหิมลำพองพร้อมแผดเสียงลั่น

“สกุลเยี่ยไม่มีลูกสาว! มีแต่ลูกชายไร้ดุ้น!”

เฮ้อ…เยี่ยเจาเป็นหญิงจริงๆ ให้ตายสิ

จักรพรรดิถอดใจ บรรดาขุนนางบุ๋นบู๊ก็ถอดใจ

จะทำอย่างไร เสียงถกเถียงดังอึงอล ราตรีนั้นจักรพรรดิหารือกับพระพันปีอยู่ในตำหนักในด้วยเรื่องใดก็สุดรู้

วันรุ่งขึ้นจักรพรรดิไม่ฟังเสียงคัดค้านใดๆ ก็ตบโต๊ะชี้ขาด ซ้ำยังร่ายกลอนสรรเสริญคุณงามความดีของเยี่ยเจาด้วยพระองค์เอง จากนั้นมีบัญชาให้นางคุมเชลยศึกกลับเมืองหลวงและแต่งตั้งนางเป็นเซวียนอู่โหว* (โหวเกริกไกร) ผู้บัญชาการกองทัพใต้หล้า อยู่ประจำการเมืองหลวง ควบคุมกองทหารยี่สิบหมื่นพร้อมปูนบำเหน็จอีกมากมาย

* โหว เป็นบรรดาศักดิ์ในสมัยโบราณ มีลำดับศักดิ์รองจาก ‘กง’ ซึ่งเป็นยศสูงสุดของขุนนาง