overgraY
The Star’s Love Relationship รักลับของซูเปอร์สตาร์ บทที่ 2 #นิยายวาย
พอเห็นว่าประธานลีขยับเข้ามาทีละก้าว ดวงตาของชินก็สั่นระริกแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ขยับถอยหนี ได้แต่กำมือแน่น
มือของประธานลีเอื้อมแตะชายเสื้อด้านหน้าของชิน เขามองสบดวงตาที่เบิกกว้างของชินก่อนจะอ้อมไปยืนด้านหลัง ชินถึงกับดิ้นทันทีเมื่อถูกมือข้างหนึ่งจับที่หน้าอกและอีกมือสอดมาที่หว่างขา
“จะทำอะไร…”
“เมื่อวานจะหนีเหรอ”
มือที่จับหน้าอกเลื่อนลงมาจับที่เอว ชินสะดุ้งแล้วเผลอตีมือนั้นเต็มแรง
“ผมทำในสิ่งที่คุณต้องการมาจนถึงเดี๋ยวนี้ แล้วคุณรู้มั้ยว่าคุณทำให้ผมต้องเจอกับอะไรบ้าง ผมถูกปิดตาและพาไปอยู่ต่อหน้าผู้หญิงพวกนั้น! รู้มั้ยว่าผมรู้สึกรังเกียจตัวเองมากแค่ไหน”
ชินกัดริมฝีปากพลางกำมือทั้งสองข้างแน่น
“เรื่องนี้ทำให้นายอายมากงั้นเหรอ”
ประธานลีแนบหน้าอกไปกับแผ่นหลังบาง แววตาของชินพลันเย็นเยียบเมื่อใบหน้าถูกมือของอีกฝ่ายลูบคลำ
“ถอยไป”
ชินพยายามดึงมือของประธานลีออก
“ทำตามที่ฉันสั่งทั้งหมดงั้นเหรอ ถ้าใครมาได้ยินเข้าคงคิดว่านายทำเพื่อฉันสินะ”
ประธานลีกระชับร่างของตัวเองให้ชิดร่างของชินมากยิ่งขึ้น
“นายยังต้องตอบแทนฉันไม่ใช่เหรอ มีหนี้แล้วก็ต้องใช้คืนสิ จะทำงานตลอดชีวิตเพื่อหามาคืน หรือขายร่างกายนี้แล้วใช้คืนก็ได้”
เมื่อมือของอีกฝ่ายลูบลงต่ำอีกครั้ง ชินก็รวบรวมเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดสะบัดตัวเขาออก ก่อนจะเหวี่ยงฝ่ามือใส่
“อย่ามาอวดดี ฉันไม่ได้เลี้ยงนายมาให้เป็นแบบนี้”
ทว่าประธานลีคว้ามือของชินไว้ก่อนจะดันร่างกระแทกผนังอย่างแรง ตอนนี้แววตาของประธานลีกระด้างและเย็นชา มองชินที่พยายามขัดขืนก่อนที่จะกระแทกเข่าไปที่หว่างขาของชินอย่างรวดเร็วและรุนแรง
“อยู่นิ่งๆ”
“โอ๊ย! อึก”
ชินถึงกับครางอย่างทรมานเมื่อถูกกระแทกเข้าที่กลางร่างกาย คิ้วของเขาขมวดมุ่น หน้าผากยับย่นด้วยความเจ็บปวด
“ฉันไม่กลัวคำขู่ของนายหรอก จะให้บอกเหตุผลเอามั้ย”
ประธานลีจับไหล่ของชินหมุนให้หันหน้าเข้าหาผนัง ก่อนที่จะกระแทกใบหน้านั้นเข้ากับผนังแล้วกดค้างเอาไว้ ชินพยายามดิ้นอีกครั้ง
“ปล่อย บอกให้ปล่อยไง”
มือของประธานลีเลื่อนลงมารูดซิปกางเกงของชินแล้วล้วงเข้าไปข้างใน
สองขาของชินไร้เรี่ยวแรงขัดขืนทันทีเมื่อมือของอีกฝ่ายล้วงเข้ามาจับส่วนอ่อนไหวอย่างแรง พอเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดและทรมานของชิน ประธานลีก็พึงพอใจ
“อึก”
ยิ่งเห็นชินมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาก็ยิ่งกระตุ้นมากขึ้น ทุกครั้งที่ชินพยายามบิดตัวไปมา เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบให้หนักขึ้นอีก
“ยะ…หยุด”
ลมหายใจคล้ายจะหยุดนิ่ง ร่างกายสั่นระริกคล้ายถูกไฟช็อต
ประธานลีมองชินด้วยสีหน้าพึงใจ
“เมื่อวานนี้ฮยอนก่อเรื่องอีกแล้ว”
“อึก”
ชินร้องครางด้วยความเจ็บปวดเมื่อประธานลีเพิ่มแรงบีบ
“นึกว่าจะยอมรับการรักษาอย่างว่าง่ายที่โรงพยาบาล แต่ที่ไหนได้เขากลับปฏิเสธยาและหนีไป เพราะอะไรนะ”
ประธานลีมองหน้าชินที่หายใจกระเส่า ก่อนที่จะขยับอีกมือไปรูดซิปกางเกงของตัวเอง
“ทั้งที่ยังอยู่ในอาการน่าเป็นห่วง สงสัยเขาคงไม่อยากอยู่แล้วมั้ง คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามที่เขาต้องการแล้วสิ ว่ามั้ย”
“ปะ…ปล่อย…มือนะ ไอ้โรคจิต…อึก”
“ผิดแล้ว ขืนยังทำตัวแบบนี้ก็คงไม่เกิดผลดีต่อชีวิตฮยอนสักเท่าไหร่ ปล่อยออกมาสิ ชิน”
ทันทีที่ความเป็นชายของชินถูกปล่อยจากมือข้างนั้น ชินก็รีบหมุนตัวกลับไป ตอนนี้กางเกงของประธานลีหลุดร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น
“เอาล่ะ คราวนี้ก็มารับโทษจริงๆ จังๆ เสียที…มานี่”
ประธานลีเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้วกวักมือเรียกชิน แต่ชินส่ายหน้าเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บริเวณหว่างขานั้น
“คุณมันบ้าไปแล้ว”
ไม่มีค่าอะไรให้ต้องเจอะเจอกันอีกต่อไปแล้ว ชินหมุนตัวกลับ เขาคิดอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเป็นตอนที่ถูกโยนตารางงานนรกให้ หรือตอนที่อีกฝ่ายส่งตัวเขาไปหาผู้หญิงพวกนั้น พยายามบอกตัวเองให้อดทนกับความเลวร้ายที่สุดเหล่านั้นเพราะไม่มีอะไรเลวร้ายมากไปกว่านี้อีกแล้ว
แต่มาวันนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเขาคิดผิด เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของที่สุดยังมีอยู่ และมันพร้อมที่จะพุ่งมาหาเขาได้ตลอดเวลา
“หยุด”
ประธานลีตะโกนใส่ชินที่กำลังจับลูกบิดประตู
“…”
“ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอาการของฮยอนกำลังอยู่ในขั้นวิกฤต”
“คิดว่าผมจะเชื่อคำพูดของคุณงั้นเหรอ แล้วเขาเกี่ยวอะไรกับผม จากนี้ไปไม่ต้องเอาเรื่องนั้นมา…”
“นายไม่น่าจะมีเวลาขนาดนั้นนะ”
ประธานลีหัวเราะหยันพลางหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ทันทีที่กดโทรออกและกดเปิดสปีกเกอร์โฟนปุ๊บก็มีเสียงคนรับสายปั๊บ
[ฮัลโหล] เสียงหนึ่งดังออกมาจากมือถือ
“ผมประธานลีครับ ไม่ทราบว่าฮยอนเป็นยังไงบ้างครับ”
รอยยิ้มลามกปรากฏขึ้นบนใบหน้าผิดกับน้ำเสียงจริงจังที่เอ่ยถามอีกฝั่ง
[ทำไมเพิ่งติดต่อมาล่ะครับ ตอนนี้เขาต้องได้รับการรักษาโดยด่วน คนไข้เริ่มหายใจติดขัดแล้วนะครับ หากปล่อยเขาไว้นานกว่านี้การรักษาคงยากขึ้น ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมการรักษาถึงถูกสั่งระงับ แต่…]
“ลงมือรักษาเขาเดี๋ยวนี้!”
ทันทีที่ชินตะโกน ประธานลีก็หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
“ได้โปรดหยุดการรักษาไว้ก่อนนะครับจนกว่าผมจะติดต่อไปอีกครั้ง”
ประธานลีกล่าวก่อนจะกดวางสาย
“ว่าไง คราวนี้เชื่อฉันแล้วล่ะสิ”
“ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฮยอน ผมจะไม่ยกโทษให้คุณ”
“อา…อย่าเข้าใจผิด ฉันเองก็อยากช่วยเขา ไม่อยากพรากชีวิตที่อุตส่าห์ประคับประคองไปหรอกนะ แต่นายก็น่าจะรู้ใช่มั้ยว่าโลกนี้ไม่มีของฟรี ผลลัพธ์มันจะดีหรือร้ายก็ขึ้นอยู่กับตัวนายเองนะ ชิน”
“คุณเอาชีวิตของคนมาขู่ผมเหรอ คุณมันชั่วช้าที่สุด”
เขาระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อเห็นชินกำสองหมัดแน่น
“ทำไม จะไปหาทนายที่ไหนอีกเหรอ จะฟ้องฉันเรื่องสัญญาทาสอีกเหรอ เปล่าประโยชน์ นายก็รู้ดีนี่ การตัดสินคดีไม่ได้จบภายในครั้งเดียวนะ กว่าใครสักคนจะได้รับชัยชนะ พวกเขาก็ต้องคอยหาโอกาสตั้งสามครั้งกว่าจะได้มาซึ่งชัยชนะนั้น บางทีนายอาจจะได้รับการตัดสินให้ชนะและแก้ไขสัญญาทาสนิดๆ หน่อยๆ แต่ว่านะชิน ถ้าในระหว่างการดำเนินการนั้นฉันสั่งระงับการรักษาฮยอนล่ะก็…จะเป็นยังไงนะ แล้วไหนจะมีจองฮวันอีกคนด้วยสิ”
มือของประธานลีกวักเรียกชินอีกครั้ง
“มานี่”
“…”
ประธานลีลุกขึ้นพลางมองจ้องดวงตาที่เต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความเคียดแค้นของชิน
“ชินของฉันเติบโตขึ้นมากเลยนะ ทำให้ฉันเป็นฝ่ายเดินไปหานายก่อนได้”
เขาค่อยๆ สาวเท้าเดินมาหยุดยืนตรงหน้า แล้วใช้มือข้างหนึ่งกระชากผมของชินอย่างแรง
“คุณมันบ้า” ชินกล่าว
“อะไรที่บ้ากันแน่ระหว่างจิตใจที่หวังอยากจะช่วยชีวิตฮยอน หรือฉันที่เป็นผู้ชายแต่กลับรู้สึกปรารถนาร่างกายของนาย”
มืออีกข้างกดไหล่ของชินให้ทรุดลงนั่งกับพื้น
“ฉันจะบอกอะไรสนุกๆ ให้เอามั้ย หมู่นี้ฉันไม่ค่อยชอบกอดผู้หญิงเลย แต่กลับอยากทำอย่างนี้มากกว่า”
ประธานลีออกแรงกดบ่าของชินอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชินกำลังจะลุกขึ้น ชินรีบเบือนหน้าหนีเมื่อความแข็งขึงที่แทบจะทิ่มหน้า
“ดูดมันซะ”
“ว่าไงนะ”
ประธานลีชี้สิ่งที่กำลังตื่นตัวเต็มที่พร้อมกับแอ่นเอวมาด้านหน้า
“อีกไม่นานก็จะถ่ายทำแล้วไม่ใช่เหรอ รีบๆ ทำเข้าสิ”
“อุบาทว์…”
“ไม่อยากช่วยฮยอนแล้วเหรอ”
ประธานลีหัวเราะเย้ยหยันทันทีที่เห็นแววตาของชินวูบไหวเมื่อได้ยินชื่อของฮยอน
“ให้เวลาแค่ห้านาที ทำให้ฉันสนุก แล้วฉันจะช่วยฮยอน”
“ไม่คิดว่ามันทุเรศไปหน่อยเหรอ”
“ถ้าอยากช่วยคนก็ต้องรีบลงมือหน่อยนะ ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งนาทีแล้ว ถ้านายไม่สามารถทำให้ฉันเสร็จภายในเวลาที่เหลือล่ะก็ ฉันไม่รับประกันว่าชีวิตของฮยอนจะเป็นยังไง เพราะฉะนั้น…”
ชินขยับหน้าเข้าไปใกล้แล้วคว้ามันไว้ แค่คิดว่าจะต้องใส่เข้าปาก ชินก็รู้สึกพะอืดพะอมคล้ายจะอาเจียน แต่ในที่สุดเขาก็รีบหลับตาทำสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ
“อุ๊บ…”
เมื่อชินอ้าปากและค่อยๆ อมสิ่งนั้นอย่างเชื่องช้า ประธานลีก็ขยับเอวดันมันเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดในปากของชิน แล้วก็ใช้มืออีกข้างจับต้นคอของชินเอาไว้
“อื้อ”
ทันทีที่ประธานลีกระแทกเอวอย่างแรง อาการคลื่นไส้ของชินก็พลันรุนแรงขึ้น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ความใหญ่โตนั้นขยับเข้าออกแรงๆ หมายจะเข้าไปให้ลึกสุดเท่าที่จะทำได้
“อึก”
เสียงครางอย่างทรมานดังลอดออกจากปากของชินทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับเอว
ประธานลีมองชินด้วยสายตาเร่าร้อนขณะกระแทกความเป็นชายเข้าออก ใบหน้าขาวและริมฝีปากแดงที่กำลังโอบรอบตัวตนของเขาอยู่ช่างเป็นภาพที่เย้ายวนจนแทบทนไม่ไหว
“อึก…อึก…”
ประธานลีดันต้นคอของชินเข้าหาตัวและขยับสะโพกไม่หยุด
“อึก!”
แล้วความสุขสมของประธานลีก็ทะลักเต็มปากชินทั้งที่ยังไม่ถึงสามนาทีดีนัก
โปรดติดตามตอนต่อไป…
Comments
