The Star’s Love Relationship รักลับของซูเปอร์สตาร์ บทที่ 4 #นิยายวาย

“ก็บอกแล้วไงว่าจะอยู่ข้างๆ ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

พอเห็นยอนโฮทำหน้าจริงจัง ชินก็ทำท่าไม่พอใจ

“ฝันร้ายบ่อยเหรอ”

“…”

“เริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

ชินพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง พอจะรู้ว่ายอนโฮกำลังคิดอะไรเมื่อเห็นสภาพของเขาที่เป็นแบบนี้ ใบหน้าเปื้อนน้ำตา ทั่วร่างสั่นสะท้าน และยังมีของเหลวสีขุ่นที่ทะลักเปรอะเปื้อน…ฝันร้ายในวันนั้นทำให้ชินมีสภาพเละเทะแบบนี้

“ยาระงับประสาท ยานอนหลับ และนี่เหมือนจะเป็นยาต้านโรคซึมเศร้า”

ยอนโฮเปิดลิ้นชักของโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงแล้วหยิบยาออกมาดู ชินจึงรีบคว้ามือของเขาเอาไว้

“จะทำอะไร”

“เอาไปทิ้ง”

“ว่าไงนะ”

“ยาพวกนี้ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”

ยอนโฮกำยาในมือ

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ”

ชินตะโกนใส่หลังยอนโฮที่กำลังหมุนตัวเดินไป รู้สึกเหมือนความโกรธภายในจะปะทุออกมา การกระทำของยอนโฮที่เข้ามายุ่งวุ่นวายในตอนนี้ เหมือนจองอูที่จู่ๆ ก็เข้ามาในชีวิต คอยดูแลตนเป็นอย่างดี แล้วก็หายตัวไป

“ขอเตือนว่าอย่าแตะของของผม”

ชินเสียงแข็ง เขาจะไม่อนุญาตให้ใครก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาง่ายๆ อีกแล้ว

“เด็กไม่ควรมีสิ่งของอันตรายพวกนี้”

“คุณนี่…”

“ขอตัวเอาไปทิ้งก่อน เดี๋ยวมา”

แล้วยอนโฮก็เปิดประตูห้องเดินออกไป

 

***

 

“เฮ้ คังฮเยรี สติยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

วินาทีที่รถตู้สีขาวคันหนึ่งวิ่งเข้ามายังสถานที่ถ่ายทำ คังฮเยรีก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทันที ทั้งยังผุดลุกผุดนั่งไม่หยุด แม้กระทั่งตอนนี้ที่กำลังแต่งหน้า ฮเยรีก็ยังเอาแต่จดจ้องรถตู้สีขาวตาเป็นมัน กระทั่งประตูรถเปิดออกและร่างของชินก้าวลงมา เธอก็โบกมือพลางวิ่งเข้าไปหาชินทันที

“ชิน!”

“นี่ ยัยคังฮเยรี”

พี่สาวของเธอได้แต่ตะโกนเรียกเสียงดังลั่น

“หนูอยากจะบ้าตายกับการกระทำของพี่ฮเยรีจริงๆ”

ช่างแต่งหน้าประจำตัวของฮเยรีโยนแปรงในมือลงอย่างหัวเสีย

“โทษที นิสัยของฮเยรีเขาค่อนข้าง…”

“เห็นว่าเป็นท็อปสตาร์แถวหน้า นึกว่าจะมือโปร ที่ไหนได้ดูท่าจะหนักกว่านักแสดงคนอื่นเสียอีกนะคะ ไม่ว่าจะรีบขนาดไหนก็น่าจะรอแต่งหน้าให้เสร็จก่อน จู่ๆ วิ่งออกไปแบบนี้หนูจะทำไง”

พี่สาวของฮเยรีพยายามปลอบประโลมช่างแต่งหน้าที่เอาแต่ถอนหายใจไม่หยุด

“เธออาจจะยังไม่รู้ว่านักแสดงคนอื่นก็แบบนี้กันหมดแหละ แต่อย่างน้อยฮเยรีก็เรื่องมากน้อยกว่านักแสดงหญิงคนอื่นนะ”

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่าทำตัวแบบนี้…”

ช่างแต่งหน้าได้แต่ถอนหายใจ

 

***

 

“ชิน! ไม่เป็นไรนะ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า”

ฮเยรีเข้ามาใกล้พร้อมกับสำรวจสีหน้าของชิน

“เอ่อ…”

ชินถึงกับพูดไม่ออกเมื่อจู่ๆ ฮเยรีก็วิ่งเข้ามาจับมือพร้อมถามไถ่ ชินเคยทำงานร่วมกับเธอหลายงานแล้ว ทุกครั้งที่เจอกันในกองถ่ายเธอก็มักแสดงท่าทีเช่นนี้กับเขาเสมอ แต่นอกเหนือจากเรื่องงานแล้ว เขาไม่เคยนัดพบกับเธอนอกรอบเลย สำหรับเขาเธอก็เป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน ไม่มากหรือน้อยไปกว่านั้น

“ฉันเป็นห่วงแทบแย่ หลังจากวันนั้นฉันก็เห็นข่าวในอินเตอร์เน็ต”

“คุณฮเยรีเป็นห่วงชินของพวกเราเหรอครับ”

ผู้จัดการเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างจงใจ ก่อนจะแอบดึงมือของเธอออกจากชินเนียนๆ

“เป็นห่วงสิคะ เป็นห่วงจนอยากไปเยี่ยมชินที่บ้าน แต่ก็กลัวโดนแอบถ่ายจนเป็นข่าวก็เลยไม่กล้าไปน่ะค่ะ”

ฮเยรีหันหน้าไปหาชิน

“อยากจะโทรหาแต่ก็ไม่มีเบอร์โทรของนายเลย ไม่แปลกเหรอ เราถ่ายงานด้วยกันก็หลายครั้ง อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะชิน ไหนๆ ก็ไหนแล้ว ขอเบอร์โทรนายหน่อยสิ นะๆ”

“โทรหาผมก็ได้ครับคุณฮเยรี เดี๋ยวผมแจ้งข่าวของชินให้เอง…”

“คุณผู้จัดการช่วยอยู่เฉยๆ ได้มั้ยคะ”

สายตากินเลือดกินเนื้อของฮเยรีที่จ้องผู้จัดการพลันจางหายไปทันทีเมื่อชินมองมา ไม่รู้เพราะเหตุใด แต่ไม่มีใครรู้เบอร์โทรของชินเลย ทั้งที่ชินเองก็เริ่มมาจากการเป็นนักแสดงวัยรุ่น แล้วก้าวขึ้นสู่แถวหน้าของวงการเช่นเดียวกันกับเธอ ในระยะเวลาที่ผ่านมาเส้นทางเหล่านั้นก็ยาวนานเพียงพอที่จะให้เขาสานสัมพันธ์กับผู้คนในวงการได้มากมายแท้ๆ

“ว่าแต่ว่าคุณฮเยรี ใบหน้าของคุณตอนนี้…”

ผู้จัดการชี้ไปที่หน้าของฮเยรี

“หน้าของฉันมีอะไรเหรอคะ”

คงเพราะกระโดดออกมาระหว่างแต่งหน้านั่นเอง ใบหน้าด้านขวาจึงยังคงกระดำกระด่างต่างจากด้านซ้ายที่ได้รับการลงรองพื้นแล้ว เธอคงรีบวิ่งมาหาชินโดยที่ไม่รู้ตัวว่าหน้าครึ่งซีกนวลผ่อง อีกครึ่งซีกยังเบี่ยงหน้าสด

ผู้จัดการสังเกตเห็นว่าชินกำลังกลั้นขำกับสภาพของเธอ

“ว่าแต่คนโน้นใครคะ”

สายตาของฮเยรีมองไปด้านหลัง ยอนโฮกำลังยืนจ้องเธอเขม็ง ซึ่งสายตาเย็นยะเยือกของยอนโฮทำให้เธอตกใจ

“บอดี้การ์ดของชินน่ะครับ”

“บอดี้การ์ดเหรอคะ ทำไมต้องมีบอดี้การ์ดด้วยล่ะคะ”

หญิงสาวเอียงหน้าคล้ายงุนงง ตอนที่ชินรับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล เรื่องที่คนร้ายปรากฏตัวขึ้นในโรงพยาบาลที่ชินรับการรักษานั้นได้ถูกประธานลีจัดการไว้ไม่ให้รั่วไหลถึงสื่อต่างๆ ดังนั้นฮเยรีจึงไม่รู้ความจริงนี้

ฮเยรีมองยอนโฮ แค่มองแป๊บเดียว ความน่าเกรงขามที่แผ่ออกจากร่างของยอนโฮก็แทบทำให้คนที่เห็นถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง เธอพยายามเค้นสมองว่าทำไมต้องมีบอดี้การ์ดขนาบข้างชินแบบนี้ แล้วในที่สุดก็นึกอะไรบางอย่างออก

ชิน นายคงไม่ได้เป็นลมเพราะทำงานหนักเกินไปใช่ไหม

ลางสังหรณ์ประหลาดวาบผ่านขึ้นในห้วงความคิด

 

***

 

เย็นวันศุกร์ที่สุดเหวี่ยง ฮันแซได้ทำให้พาราไดซ์โฮสต์บาร์กลายเป็นสวรรค์แห่งคังนัม มีข่าวลือว่าที่นี่เต็มไปด้วยชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่จึงมารวมตัวกัน

คืนนี้ก็เช่นกัน สาวน้อยสาวใหญ่มากันจำนวนมากจนโฮสต์ให้บริการไม่พอ

“ก็บอกว่าไปหาคนหน้าตาดีๆ แถวนี้มาไง!”

ซังชอลตะคอกใส่พนักงานสองคน สภาพของทั้งคู่บ่งบอกได้ว่าเพิ่งถูกกระทืบมาเสียสะบักสะบอม เลือดออกปากออกจมูก เนื้อตัวเขียวช้ำ

“ถ้าโฮสต์ไม่พอจนต้องเสียลูกค้าไปล่ะก็ ลูกพี่คงได้เล่นกูตายแน่ พวกมึงรีบไสหัวไปจับคนแถวนี้ห้าคนมาทำงานเดี๋ยวนี้!”

พนักงานทั้งสองรีบพยักหน้า ก่อนจะรีบวิ่งออกไป

 

ในเวลาทองที่แต่ละบาร์ต่างก็ต้องแข่งกันทำกำไรเช่นนี้จะไปหาโฮสต์ได้จากที่ไหน แต่จะให้เดินเตร็ดเตร่มองหาตามท้องถนนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้เช่นกัน อย่างน้อยก็ต้องหาโฮสต์สักห้าคนไปให้ซังชอลไม่เช่นนั้นพวกเขาต้องโดนฆ่าตายแน่

หลังจากมองหาตามซอกซอยต่างๆ อยู่ครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็เห็นนักศึกษาหนุ่มกลุ่มหนึ่งเพิ่งเดินออกมาจากร้านเบียร์

หนึ่ง สอง สาม…มีทั้งหมดหกคน ไม่มีเวลาให้ลังเลใจอีกต่อไปแล้ว หากไม่ลากคนพวกนี้ไป คนที่จะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตต้องเป็นพวกเขาแน่นอน เขาหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกทันที

“ที่นี่มีเหยื่อ รีบส่งคนมาด่วน”

หลังจากกดวางสาย พวกเขาก็ปรี่เข้าไปหากลุ่มนักศึกษาที่กำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

 

***

 

“จำเป็นที่จะต้องถอดเสื้อผ้าถ่ายด้วยเหรอ”

พอรู้ว่าชินจะต้องถอดเสื้อเพื่อถ่ายทำฉากเลิฟซีน ยอนโฮก็พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“นี่คิดจะแทรกแซงแม้กระทั่งงานแสดงของผมเลยเหรอยอนโฮ ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดไปนะ…”

แต่พอเห็นสายตาที่เย็นยะเยือกมองมา ชินก็ชะงัก

“ทะ…ทำไม…”

ยอนโฮเดินมาหยุดที่ตรงหน้าชิน ก่อนจะยกมือจับบ่าของชินแล้วพลิกตัวเขาไปอีกด้าน

“ทะ…ทำอะไรน่ะ…”

“อยู่นิ่งๆ”

ยอนโฮหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

แควก

เสียงฉีกกระดาษดังขึ้นพร้อมกับที่มีอะไรเย็นๆ บางอย่างสัมผัสแผ่นหลัง

“คุณทำอะไรน่ะ”

พลาสเตอร์สีเดียวกับผิวถูกแปะปิดตราประทับสีแดงบนแผ่นหลังของชิน

“นายมีไอ้นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“นะ…นั่น…ทำไม…อึก”

ชินนิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายเพิ่มแรงที่ดันแผ่นหลังของเขามากขึ้น

“พูด!”

“อายุสิบห้า”

ตอนอายุสิบห้าเหรอ จำได้ว่าตอนนั้นชินยังไม่มีนี่นา…

วันที่ช่วยชินในตึกที่ถูกเปลวเพลิงเผาไหม้ ตอนนั้นเขาพยุงชินที่ไร้สติออกมา แผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่มองเห็นผ่านเสื้อที่ขาดรุ่ยคล้ายกับว่ายังไม่มีตราประทับแบบนี้ แสดงว่าน่าจะเกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นสินะ

“ปล่อย! เจ็บนะ”

มือของชินพยายามดันยอนโฮออกไปอย่างแรง นี่เป็นครั้งแรกที่ชินเห็นว่าแววตาของยอนโฮดูสับสน ยิ่งไปกว่านั้นทำไมเขาจะต้องทำหน้าเครียดและไต่ถามเกี่ยวกับตราประทับของตนด้วยเล่า

แต่แล้วแววตาของชินที่มองยอนโฮก็พลันวูบไหว

“คุณรู้จักสิ่งนี้เหรอ”

ชินเอ่ยถาม ยอนโฮรู้จักตราประทับที่ปรากฏอยู่บนแผ่นหลังของตนได้อย่างไร ชายสวมหน้ากากที่ช่วยตนจากเพลิงไหม้เมื่อสิบปีก่อน…แผ่นหลังของเขาคนนั้นก็มีตราประทับแบบนี้

หรือว่ายอนโฮ…จะมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับเขาคนนั้น หรือไม่ก็เป็นคนที่จะทำอันตรายเขาคนนั้นทำไมยอนโฮจะต้องสนใจตราประทับนี้ด้วย

แววตาของชินที่จ้องยอนโฮค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแววตาดุร้าย

“คุณมีจุดประสงค์อะไรถึงได้เข้ามาใกล้ผม”

หากยอนโฮเป็นหนึ่งในคนที่พยายามเข้าใกล้เขาเพื่อจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของชายสวมหน้ากากล่ะก็…แสดงว่ายอนโฮจะต้องเป็นคนที่อันตรายที่สุด

 

ติดตามเรื่องราวทั้งหมดได้ใน The Star’s Love Relationship รักลับของซูเปอร์สตาร์ ฉบับเต็ม

ที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติครั้งที่ 47 บูธเอเวอร์วาย Y04 โซน Hall A, บอลรูม

ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป, JamClub หรือคลิกสั่งซื้อได้ที่ Jamshop