ทดลองอ่าน ฌาลิสสา บทที่ 5

บทที่ 5

เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินขัดดังตึกตักจากการเดินกลับไปกลับมาด้วยสีหน้าร้อนใจ ตรงข้ามกับผู้เป็นเจ้านายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น มือหนาลูบขนเจ้าเสืออ้วนที่นั่งอยู่บนพรมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาลจุดดำยิบหยีลงยามผู้ที่เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกลูบขนให้อย่างอ่อนโยน

“ทรงนิ่งเฉยอยู่ได้ยังไงพ่ะย่ะค่ะ ข่าวออกโครมๆ แบบนั้น”

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงล่ะปานเดย์”

“รับสั่งมาสิพ่ะย่ะค่ะ จะให้กระหม่อมสั่งปิดหนังสือพิมพ์ สั่งให้เล่นข่าวอื่นหรือไม่ก็ตั้งทีมไอโอมาเบี่ยงเบนความเห็นของประชาชนก็ได้”

“ฉันจะห้ามความคิดคนได้ยังไง”

“แล้วจะปล่อยให้เจ้าหญิงน้อยรับเรื่องนี้ลำพังเหรอพ่ะย่ะค่ะ”

ปานเดย์เม้มปากเมื่อมหาราชาผงกศีรษะขึ้นจากพนักพิงด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย

“เรื่องบางอย่างมันมีจังหวะของมัน รีบร้อนไปจะเสียงานเปล่า”

ปานเดย์เป็นมหาดเล็กประจำพระองค์ของมหาราชาฌาร์มานมาเป็นสิบปี รู้อารมณ์ของเจ้านายดีว่าโปรดหรือไม่โปรดอะไร แต่หากเป็นเกมการเมืองหรือการรับมือศัตรู ปานเดย์มักจะตามไม่ค่อยทันเจ้านายเสมอ

“แต่นี่ผ่านมาตั้งห้าวันแล้ว อย่างน้อยฝ่าบาทก็น่าจะรับสั่งให้สำนักข่าวเพลาๆ ข่าวนี้บ้างนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าฉันทำเช่นนั้นก็เข้าทางคาจาลสิ พวกมันเล่นงานลิสสาเพื่อชิ่งกระทบฉัน ข่าวถึงโจมตีว่าฉันไร้ความสามารถ แค่เจ้าหญิงพูรัมก็ดูแลไม่ได้ แล้วจะดูแลประชาชนได้ยังไง พวกมันเอาเรื่องนี้มาตีข่าวให้ฉันกับพูรัมแตกคอกัน เพราะอยากให้ฉันเสียมิตรประเทศสำคัญไป”

“ฝ่าบาทหมายถึงกลุ่มบาดัลเหรอพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้มีแค่กลุ่มบาดัล แต่คูชรีก็ร่วมด้วย”

กลุ่มบาดัลเป็นกลุ่มที่รวบรวมชนชั้นนำระดับประเทศไว้ด้วยกัน โดยมีรานีคาจาลเป็นหัวหอกสำคัญ ซึ่งเผลอๆ อาจมีรานีจากคูชรีที่เป็นอริกับมหาราชาฌาร์มานร่วมมือด้วย

“ทางโน้นคงรอจังหวะนี้มานาน พอลิสสาบินมาร่วมงานเลยใช้แผนลักพาตัว แล้วโยนความผิดให้ฉันรับผิดชอบ โดยเลือกใช้คนจากคูชรีเพื่อปัดสวะให้พ้นตัวว่ากลุ่มบาดัลไม่เกี่ยวข้อง”

“ร้ายกาจมาก!”

มหาราชาแค่นยิ้มหยัน “คาจาลทำเรื่องเลวร้ายกว่านี้มาตั้งมาก นี่แค่เสี้ยวนึง แกไม่เห็นต้องตกใจ”

“ว่าแต่ฝ่าบาททรงติดต่อไปทางพูรัมรึยังพ่ะย่ะค่ะ ทางนั้นว่ายังไงบ้าง” ฌาร์มานส่ายหน้า “อย่างน้อยฝ่าบาทควรอธิบายให้ทางพูรัมเข้าใจนะพ่ะย่ะค่ะ”

“รู้แล้วล่ะน่า แกออกไปก่อนเถอะ”

ปานเดย์ทำความเคารพผู้เป็นนายก่อนก้าวฉับๆ ออกจากห้องไป ทิ้งเจ้าเหนือหัวไว้กับเจ้าเสืออ้วนวัยสองขวบกว่า

“โทรดีไหมเกอร์”

ฌาร์มานลูบหัวเสือโคร่งเบงกอลที่เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กเท่าต้นแขน แต่บัดนี้ตัวใหญ่จนเขาอุ้มแทบไม่ไหว เจ้าเสืออ้วนเงยหน้า แยกเขี้ยวแหลมอวดก่อนทิ้งตัวลงนอนพังพาบกับพื้น แกว่งหางอย่างสบายอารมณ์

ขณะที่เจ้าของเสือกลับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแอพพลิเคชั่นติดตามตัว สัญญาณจีพีเอสในเขี้ยวเสืออันใหม่ที่เขาสับเปลี่ยนตอนคืนให้ลลิสสาหลังออกมาจากกระท่อมฉับไวขึ้นกว่าอันเก่าที่เคยแอบสับเปลี่ยนสมัยช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้ในวัยสิบเก้าปี

“ข่าวลือขนาดนี้ ยังมีแก่ใจขี่ม้าอีกเหรอลิสสา”

‘ไปขี่ม้า ไม่ต้องตาม เดี๋ยวกลับเอง’