ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 3

แม้การแต่งงานระหว่างเจินจยาฝูกับเผยซิวจื่อจะถูกกำหนดไว้แล้ว ทุกคนของทั้งสองสกุลต่างรับรู้กันดี แต่เป็นเพราะก่อนหน้านี้เจินจยาฝูยังไม่พ้นช่วงไว้ทุกข์ ที่ผ่านมาจึงเป็นแค่สัญญาปากเปล่ามาตลอด ยังไม่ได้ผ่านพิธีอย่างเป็นทางการ ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าใช้คำว่า ‘ญาติ’ มาเรียกคนสกุลเจินเช่นนี้ ก็นับว่าไม่ถือเป็นคนนอก

ในช่วงหลายปีมานี้สุขภาพฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผยไม่ค่อยจะดี ออกมาพบแขกด้วยตนเองน้อยครั้งนัก ทุกคนต่างคุ้นชินเป็นเรื่องปกตินานแล้ว การที่ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผยตอบกลับมาเช่นนี้ เดิมก็อยู่ในการคาดเดาของทุกคนอยู่แล้ว เมื่อครู่ที่ส่งคนไปถามก็แค่ทำเป็นพิธีเท่านั้น

เมิ่งซื่อรีบลุกขึ้นยืน “เช่นนั้นข้าก็ไม่อยู่รบกวนฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว รอวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าค่อยพาเด็กๆ มาโขกศีรษะคำนับอีกที”

วันเกิดก็คืออีกสามวันให้หลัง นับว่าใกล้แล้ว ซินฮูหยินผงกศีรษะเห็นด้วย

เมิ่งซื่อมองดูรอบๆ อีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เห็นเฉวียนเกอเอ๋อร์จึงเอ่ยถามดู

ซินฮูหยินยิ้มน้อยๆ ก่อนเอ่ย “คนบ้านนั้นบอกว่าคิดถึงเฉวียนเกอเอ๋อร์ สองวันมานี้ข้ากำลังปวดเนื้อเมื่อยตัวพอดี หากเฉวียนเกอเอ๋อร์ซุกซนข้าเองก็คงรับมือไม่ไหว จึงได้ส่งไปหาทางนั้นแล้ว”

ประโยคนี้ของซินฮูหยิน ความจริงแล้วก็แค่กำลังรักษาหน้าให้ตนเองเท่านั้น ซ่งฮูหยินส่งคนมารับตัวเฉวียนเกอเอ๋อร์ไปเมื่อวาน บอกว่าได้สมบัติล้ำค่าหายากมาชิ้นหนึ่ง ต้องการรับหลานชายไปดู ซินฮูหยินไม่ยอมให้พาไป แต่เฉวียนเกอเอ๋อร์กลับร้องไห้โวยวายไม่หยุด ไม่ฟังเหตุผล จะต้องไปให้ได้ ซินฮูหยินจนปัญญา ได้แต่เรียกคนพาไปส่ง วันนี้ก็ยังไม่กลับมา

มุมปากเมิ่งฮูหยินปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยจางๆ ซินฮูหยินเหลือบไปเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิด ทว่าบนใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้ม ทั้งยังพูดคุยบางอย่างต่อก่อนหันไปทางเมิ่งฮูหยิน “พวกเจ้าสองพี่น้องไม่ได้พบกันมาหลายปี อุตส่าห์มาแล้ว หากมีอะไรจะพูดคุยกันก็รีบพูดเถอะ ไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า” น้ำเสียงจริงใจเป็นอย่างมาก

เมิ่งฮูหยินยิ้มเอ่ย “เมื่อครู่นี้ได้คุยรำลึกความหลังกันไปไม่น้อย คงไม่มีอะไรมากแล้ว ข้าเห็นว่าหลานชายหลานสาวต่างเหน็ดเหนื่อย คำพูดที่เหลือไว้ค่อยพูดคุยกันวันหน้าก็ไม่สาย”

เมิ่งซื่อได้ยินพี่สาวกล่าวเช่นนั้นจึงบอกลา ซินฮูหยินรั้งตัวให้อยู่ร่วมกินข้าว เมิ่งซื่อเอ่ยปฏิเสธอย่างสุภาพ ซินฮูหยินจึงเอ่ย “ก็ได้ พวกเจ้าเดินทางมากันเหนื่อยๆ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องรั้งอยู่ทางข้าแล้ว” เอ่ยจบก็ลุกขึ้นยืนส่งแขก

นับแต่เข้ามาที่นี่ เจินจยาฝูก็ยืนอยู่ข้างกายมารดา แม้จะก้มหน้าลงเล็กน้อยตลอดเวลา ทว่ากลับสัมผัสได้ถึงสายตาของเผยซิวจื่อที่มองมาทางตนเองเป็นระยะๆ เมื่อได้เห็นเขา นางก็จะนึกไปถึงฉากสุดท้ายของการเป็นสามีภรรยากันกับเขาเมื่อชาติที่แล้วว่าน่าสงสาร น่าสังเวช น่าสมเพช ทั้งยังน่าชังมากเพียงใด ยามนี้เมื่อถูกเขามองมาบ่อยๆ เช่นนี้ ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก กับบรรดาคำพูดแฝงความนัยเหล่านั้นของซินฮูหยินกับท่านป้านางยิ่งกระจ่างชัดดี แม้แต่ครึ่งเค่อ ก็ไม่อยากรั้งอยู่อีกต่อไป แทบอยากออกจากประตูใหญ่ไปทันที

เจินเย่าถิงก็เป็นเช่นเดียวกัน ไม่ได้มาเยือนเมืองหลวงนานหลายปี เพิ่งมาถึงกลับถูกขังอยู่ที่นี่ให้ต้องฟังบรรดาฮูหยินพูดคุยเรื่องน่าเบื่อหน่าย รู้สึกหมดความอดทนไปนานแล้ว เมื่อได้ยินว่าสามารถไปได้เสียทีก็ผ่อนลมหายใจออกมา

เผยซิวจื่อไม่สนใจการปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าของเมิ่งซื่อ ไม่เพียงแต่ส่งออกจากประตูใหญ่ ทั้งยังตามมาส่งถึงคฤหาสน์สกุลเจินด้วยตนเอง เมิ่งซื่อซาบซึ้งใจอย่างมาก หลังลงจากรถม้าจึงเชิญเขาเข้ามาดื่มชา เผยซิวจื่อมองดูเจินจยาฝูหนหนึ่ง ใบหน้าประดับรอยยิ้มน้อยๆ ทว่าเจินจยาฝูกลับเอ่ยขึ้นมากะทันหันว่า “ท่านแม่ วันนี้พวกเราเพิ่งมาถึง ภายในบ้านวุ่นวายยิ่งนัก กระทั่งสัมภาระยังไม่ทันเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย เตาไฟจะเอาฟืนมาจากที่ใด หากเชิญพี่รองเผยเข้ามาเช่นนี้จะเป็นการเสียมารยาทหรือไม่ มิสู้เอาไว้หนหน้าเถอะเจ้าค่ะ”

เมิ่งซื่ออึ้งไปเล็กน้อย มองบุตรสาวคราหนึ่ง เห็นนางมีสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงหนักแน่น ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกไม่เข้าใจอยู่บ้าง