ทดลองอ่านหวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนนาน เล่ม 8 บทที่ 581-บทที่ 582

บทที่ 581

ถุงใส่?

เฉียวเจาหุบยิ้มตรงมุมปากทันที

คนผู้นี้ตาบอดใช่หรือไม่ ถึงแม้ฝีมือข้าจะไม่ดี แต่นี่มันถุงผ้าปักชัดๆ!

เซ่าหมิงยวนอมยิ้มมุมปาก เมื่อเปิดถุงผ้าปักออกพบว่าข้างในว่างเปล่าก็ล้วงหาอย่างงุนงง ครั้นสายตาปะทะเข้ากับสีหน้านิ่งขรึมของแม่นางเฉียว เขาก็กระจ่างแจ้งในบัดดล

“เอ่อ…ถุงผ้าปักใบนี้ไม่เลวจริงๆ แบบเรียบง่ายภูมิฐาน ถูกใจข้าเป็นอย่างมาก”

พลาดไปแล้ว!

ถุงผ้าปักใบก่อนๆ ของเขาล้วนเป็นองครักษ์ซื้อหามาให้ เขาก็ไม่เคยสังเกตอย่างละเอียด เพียงจำได้ว่าฝีมือประณีตทุกใบและใส่มาในถุงใบเล็กๆ อีกชั้นหนึ่ง

เห็นถุงผ้าปักที่ว่าที่ภรรยาเย็บให้กับมือเป็นถุงใส่ของ เขาใกล้จบเห่แล้ว!

“ถูกใจท่านเป็นอย่างมากหรือ” เฉียวเจาเลิกคิ้วขึ้นเอ่ย

เซ่าหมิงยวนยิ้มฝืดๆ ขณะเหน็บถุงผ้าปักไว้ที่ข้างเอว “แน่นอนสิ ข้าชอบแบบเรียบๆ อย่างนี้เลย พวกที่ปักลายฉูดฉาดเป็นแบบที่บุรุษใช้ที่ใดกัน”

น่าแปลก ถุงผ้าปักที่เจาเจาพกติดตัวตลอดไม่ใช่เช่นนี้นี่นา ลายลูกเป็ดที่ปักอยู่บนนั้นก็น่ารักเป็นที่สุด…

เฉียวเจายื่นมือแย่งถุงผ้าปักไป นางพูดเอ็ด “อย่าเหน็บถุงใส่ของไว้บนตัวท่านให้ผู้อื่นหัวเราะเยาะเอาได้…”

เซ่าหมิงยวนกอดนางไว้หมับ รีบพูดขอโทษขอโพย “เจาเจา ข้าผิดไปแล้ว ใครเล่าที่ไม่เคยตาต่ำ…”

“เซ่าหมิงยวน หุบปากเสีย!”

คนบางคนกะพริบตาปริบๆ

แย่แล้ว ดูเหมือนยิ่งพูดยิ่งผิด

“เจาเจา อยากรู้หรือไม่ว่าเจินเหนียงกับน้องสาวเป็นอย่างไรแล้วบ้าง” เซ่าหมิงยวนเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาอย่างหัวไว

เฉียวเจาลืมไล่เลียงเรื่องถุงผ้าปักโดยพลัน นางเริ่มซักถามสถานการณ์ของทั้งสองพี่น้องทันที

นับแต่คดีของสิงอู่หยางสิ้นสุดลง ผู้ตรวจการสิงก็ได้เลื่อนตำแหน่งจากผู้ตรวจการกระโดดข้ามขั้นไปเป็นข้าหลวงตรวจการประจำนครหลวงจนเป็นที่จับตามองของขุนนางทั่วทั้งราชสำนัก ขณะที่บุตรสาวสองคนของเขาถูกส่งกลับไปอาศัยอยู่กับชาวสกุลสิง

ด้วยก่อนหน้านี้เกิดเรื่องผู้ตรวจการสิงบีบให้บุตรสาวฆ่าตัวตาย ส่งผลให้เฉียวเจากังวลใจอยู่มากว่าพวกนางจะตกอยู่ในสภาพใดหลังจากนั้น

“เจินเหนียงกับน้องสาวกลับไปยังสกุลสิง ประมุขตระกูลกับคนอื่นๆ ยกเหตุผลว่าพวกนางไม่บริสุทธิ์จะส่งตัวไปที่ศาลบรรพชน แต่เจินเหนียงถือคทาหรูอี้ที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ไว้เลยทำให้พวกเขาล้มเลิกความคิด ยามนี้พวกนางมีเรือนพำนักแยกต่างหาก ท่องตำราดีดพิณ ใช้ชีวิตอยู่อย่างเป็นอิสรเสรีดี”

เฉียวเจาเผยรอยยิ้มจากใจจริง “ได้อย่างนั้นก็ดี แต่ข้อสำคัญคือพวกนางยินยอมลุกขึ้นสู้เอง”

ถ้าตนเองยอมรับชะตากรรมก่อน เห็นว่าเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วก็สมควรเข้าไปอยู่ในศาลบรรพชน เช่นนั้นคทาหรูอี้สักกี่เล่มก็ช่วยพวกนางไม่ได้

เรื่องที่เฉียวเจาเป็นห่วงคือเจินเหนียงกับน้องสาวจะคร่ำครึหัวโบราณตามอย่างผู้เป็นบิดา คิดไม่ถึงว่าเจินเหนียงจะทำให้นางประทับใจได้

พอเห็นเฉียวเจาคลี่ยิ้มแล้ว เซ่าหมิงยวนก็จับมือนางยกขึ้นมา

นิ้วมือทั้งสิบของเด็กสาวเรียวเล็ก แต่ตามปลายนิ้วกลับมีรอยโดนเข็มตำไม่น้อย

นัยน์ตาของชายหนุ่มนิ่งขึงไป เขาก้มหน้าลงจูบปลายนิ้วนางแล้วกล่าวอย่างสงสาร “ข้าไม่ดีเอง ไม่รู้ว่าเจ้าเย็บผ้าไม่เป็น”

เฉียวเจากำนิ้วเข้าหากัน นางกล่าวเสียงเรียบ “ไม่เป็นก็หัดได้”

ใครบอกว่าข้าทำไม่เป็น ถุงใส่ของใบนี้…เอ๊ย ไม่ใช่ ถุงผ้าปักใบนี้ก็เป็นฝีมือของข้าไม่ใช่หรือ เจ้าคนทึ่มผู้นี้พูดเอาใจสตรีไม่เป็นเอาเสียเลย!