ทดลองอ่าน ขอสักครั้ง… ให้คืนนี้ผมได้รักคุณ ชุด ขอได้ไหม… บทนำ – บทที่ 1

กีรณาว่าพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามแล้วเริ่มลงมือทานอาหารซึ่งเธอมั่นใจว่าอร่อยถูกปากแน่นอน การันต์ไม่ค่อยเข้าครัวทำอาหาร แต่เป็นคนมีฝีมือ ทำอาหารน่าทาน และรสชาติเป็นเลิศ

“ผมบอกแล้วว่าสวยๆ อย่างเจ้หัดถ่ายรูปเอ็กซ์ๆ ลงเฟซบุ๊กหน่อย จะได้มีคนมาติดตามเยอะๆ แล้วรับงานรีวิวสินค้า รวยไม่รู้เรื่องเลยนะ” น้องชายตัวดีแนะนำด้วยความหวังดี

“หุบปากเลยนะ ถ้าแกจะแนะนำแบบนี้”

“แต่เจ้เป็นคนเก่ง เดี๋ยวก็หางานได้เองแหละ”

“พูดถึงเรื่องงานก็มีคนมาชวนไปทำงานใหม่แล้วแหละ แต่…มันไกลบ้าน”

“ที่ไหน”

“สตูล” เธอตอบแล้วมองน้องชายเหมือนอยากดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายไปด้วย “ที่นั่นมีโรงแรมหรูเปิดใหม่น่ะ เพื่อนฉันไปทำแล้วเวิร์กก็เลยโทรมาชวนฉันไปทำด้วยกัน”

“งานอะไรวะ คงไม่ใช่…”

“ไม่ใช่!”

กีรณารีบตอบก่อนที่การันต์จะพูดจบเพราะรู้ว่าการันต์คงไม่แคล้วระแวงว่าเพื่อนเธออาจชวนไปทำงาน ‘อย่างว่า’ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายก็น่าจะรู้ว่าเธอไม่มีทางไปทำงานแบบนั้นเด็ดขาด

“งานด้านประชาสัมพันธ์ อยู่เบื้องหลังการโปรโมตเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว ก็เป็นงานฝ่ายพีอาร์เหมือนเดิมนั่นแหละ เห็นว่ามีหอพักพนักงานให้อยู่ฟรี แถมเงินเดือนก็ดีด้วย”

“แล้วเจ้อยากไปมั้ยล่ะ”

“ก็อยากอยู่ เผื่อไปทำงานที่อื่นแล้วชีวิตมันจะดีขึ้น อยู่ที่นี่ก็เบื่อบรรยากาศเดิมๆ”

“งั้นก็ไปสิ เจ้ห่วงอะไร ผัวก็ไม่มีแล้ว”

“ปากแกเนี่ยนะ ไอ้พี่ธีเป็นแค่แฟน ยังไม่ได้เลื่อนขั้นมาเป็นสามี!”

กีรณาจ้องหน้าน้องชายตัวดีเหมือนอยากเอาส้อมไปจิ้มตาอีกฝ่าย เธอไม่เข้าใจเลยว่าการันต์จะพูดดีๆ เหมือนน้องชายที่เคารพรักพี่สาวบ้างไม่ได้หรือไง ทำไมชอบใช้คำแรงๆ อยู่เรื่อย

“เออ ก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ” อีกฝ่ายยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “นี่อย่าบอกนะว่าที่ไม่อยากไปทำงานเพราะเป็นห่วงผม โห! ดูถูกกันมาก ผมจะเรียนจบแล้วนะ โตแล้ว ไม่ต้องมาห่วงหรอก”

“แกมันชอบก่อเรื่องนี่นา”

“ก็มีแค่เรื่องตีกันหรือเปล่า”

“นี่แกกล้าพูดว่าแค่เหรอ…ตีกันจนหามเข้าโรงพยาบาลไม่เรียกว่าแค่แล้วมั้ง”

“ไว้ผมจะระวังก็แล้วกัน ระยะหลังๆ ก็มีเรื่องน้อยลงแล้ว”