ทดลองอ่าน ขอสักครั้ง… ให้คืนนี้ผมได้รักคุณ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 3

บทที่ 3

บุพเพสันนิวาส

ห้องอาหารในโรงแรมประภาภัสสรหรูหราสมกับเป็นร้านที่ได้รับการพูดถึงในระดับประเทศ ที่นี่เปิดบริการตั้งแต่เก้าโมงถึงสี่ทุ่ม ชุดพนักงานเสิร์ฟถูกออกแบบให้คล้ายกับชุดพื้นเมืองของชาวสตูลที่เรียกว่า ‘เคบาย่า’ แต่ปรับให้สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วเพื่อความสะดวกในการทำงาน

ชุดโทนสีแดงเบอร์กันดีขับผิว ดีไซน์ชุดท่อนบนเป็นเสื้อแขนยาวสี่ส่วน คอกลมเผยกระดูกไหปลาร้า ท่อนล่างเป็นกระโปรงยาวกรอมเท้า และสวมกับรองเท้าส้นสูงสีดำ แม้จะไม่ได้เปิดเผยเนื้อตัว แต่ดีไซน์ที่เน้นรูปร่างและเข้ารูปค่อนข้างมาก อีกทั้งกระโปรงยังผ่าด้านหน้าขึ้นมาเหนือเข่าเพื่อให้เดินสะดวกเผยให้เห็นเรียวขานิดๆ ก็ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่และเย้ายวนอย่างมีระดับ เรียกว่าคนออกแบบทำการบ้านมาอย่างดีทีเดียว

“โห! พนักงานที่นี่คัดรูปร่างหน้าตาด้วยป่ะเนี่ย”

กีรณาอุทานเบาๆ ขณะเดินเข้าไปในห้องอาหารกับวรรณสา…อีกฝ่ายบอกว่าจะพาเธอมาแนะนำกับ ‘กรนุช’ ผู้จัดการห้องอาหารแห่งนี้เพราะฝ่ายบุคคลรับเธอเข้าทำงานแล้ว

“แน่นอนสิยะ ไม่งั้นจะออกมาเป๊ะขนาดนี้เหรอ ผู้บริหารที่นี่เขาเนี้ยบมากเลยนะ ห้องอาหารที่นี่ก็เป็นหน้าเป็นตาของโรงแรม แถมยังหรูหราซะขนาดนี้จะให้อีแก้วอีคำมาเสิร์ฟไม่ได้หรอกนะ เขาคัดทั้งรูปร่าง หน้าตา และวุฒิการศึกษาด้วย อย่างน้อยต้องไม่ต่ำกว่า ม.หก และภาษาอังกฤษต้องได้”

‘อีแก้วอีคำ’ ของวรรณสาไม่ได้จะดูถูกคนที่ชื่อแก้วหรือชื่อคำ แต่มีความหมายในทำนอง ‘ตาสีตาสา’ หรือก็คือคนบ้านๆ ธรรมดาทั่วไปนั่นเอง เพราะห้องอาหารแห่งนี้เข้มงวดกับการรับพนักงานไม่น้อย

“นึกว่ามาสมัครนางงาม อย่างฉันจะผ่านมาตรฐานมั้ยเนี่ย”

“แกก็ได้งานแล้วไง”

“แต่เชื่อแล้วล่ะว่าคัดมาอย่างดีจริงๆ ดูแก๊งนั้นอย่างกับแก๊งนางฟ้า สวยเว่อร์!”

กีรณาพยักพเยิดไปทางพนักงานเสิร์ฟสามคนที่ยืนคุยกันขณะรอลูกค้าเข้ามาในร้าน วรรณสามองตามสายตาของเพื่อนไปจึงรู้ว่า ‘แก๊งนางฟ้า’ ที่อีกฝ่ายพูดถึงเป็นใคร

“อ้อ…นั่นน่ะ ‘จิตรี’ กับแก๊งของชี แต่แกอย่าไปยุ่งเลย”

“ทำไมเหรอ ท่าทางแกดูไม่ค่อยชอบแก๊งนั้นเลยนะ”

“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ฉันได้ยินคนเม้าท์กันว่านางชอบทำตัวเป็นควีนบีกับพนักงานคนอื่นๆ ในห้องอาหารเพราะนางสวยสุด เป็นคนโปรดของผู้บริหาร ถ้ามีใครสวยๆ หน่อยเข้ามาเป็นพนักงานเสิร์ฟก็จะโดนนางเขม่นเอา แกก็ระวังตัวไว้ด้วยแล้วกัน” วรรณสาเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

กีรณาอาจไม่ชอบหาเรื่องชาวบ้าน แต่ถ้ามีคนมาหาเรื่อง ฝีปากอย่างกีรณาก็ไม่น่าจะยอมใครง่ายๆ เธอไม่อยากให้เพื่อนถูกไล่ออกเพราะไปมีเรื่องกับ ‘ตัวแม่’ ทั้งๆ ที่เพิ่งเริ่มมาทำงาน

“ไม่หรอกม้างงง ฉันไม่ได้สวยถึงขนาดจะให้ใครเขม่นหรอก”

“ถ้าขนาดคุณเชษฐ์ยังจำหน้าแกได้เพียงแค่เจอกันครั้งเดียว ฉันว่าแกก็ไม่ธรรมดาหรอก” วรรณสาเบ้ปากใส่เพื่อนขี้ถ่อมตัว “แต่ถ้าแกจะผูกมิตรไว้ก็ไม่เป็นไร ยังไงมีเพื่อนก็ดีกว่ามีศัตรูแหละ”

“มาแล้วเหรอ คนนี้ใช่มั้ยพนักงานคนใหม่ที่จะพามาแนะนำ”

ขณะสองสาวกำลังคุยกันอยู่นั้นผู้หญิงวัยสามสิบกลางๆ คนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา แค่เห็นสายตากีรณาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นกรนุช เพราะทั้งดูน่าเคารพและเข้มงวดในเวลาเดียวกัน

“ใช่ค่ะคุณนุช วรรณฝากเพื่อนด้วยนะคะ” วรรณสาแนะนำ

กีรณารีบยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มนอบน้อม เมื่อพินิจแล้วกรนุชก็เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง รูปร่างดีทีเดียวเพราะสวมชุดพนักงานของห้องอาหารได้สวยไม่แพ้แก๊งนางฟ้าเลย